TotalFishing

Karperpassie 192

door Co Sielhorst

17 maart 2007.
Ik weet even niet waar ik mijn pijlen op moet richten dit weekeinde. Het ritme van voeren en iedere dag heel eventjes aan het water mis ik nu al. Even die frisse neus halen is ook een genot. Het zit er even niet in. Zelfs een avond naar buiten lukt deze week niet. Bestuursvergadering, federatievoorlichting, paddentrek en een lezing over amfibieën. Bijna iedere avond van huis.

De fusie van federaties in het midden van het land levert een mooi plaatje op. De grote rivieren zijn de levensaderen van de nieuwe federatie Midden Nederland.Daar zitten veel voordelen in. Er komt iets aan de orde dat mij zeer aanspreekt of liever gezegd bezorgd maakt. Er is een onderzoek gedaan naar de conditie van de aal op de rivieren. Er zit een schokkend hoog PCB gehalte in onze alen. Vijf keer zo hoog als de toegestane norm. Ik ben geen wetenschapper maar ik weet wél dat je daar kanker van krijgt.

.ontplofte rietsigaar..

Met deze wetenschap kun je mensen die rivierpaling aan de man brengen toch verantwoordelijk stellen voor toebrengen van zwaar lichamelijk letsel? Het is nu zonneklaar dat vissen op aal in de rivieren gewoon verboden moet worden. Een overheid die dit gewoon laat gaan blijft zwaar in gebreke. Ook andere vissoorten moeten onderzocht worden op kwalijke zaken. Talloze restaurant kopen vrolijk snoekbaars van “sportvissers”.Waar die vissen gevangen zijn zal ze weinig uitmaken. Toch moet met deze wetenschap iedereen die vis uit de rivieren meesleept goed nadenken over de consequenties. Wie lust er nog vis als daar een zwaar gezondheidsrisico aan zit?

Door tijdgebrek kom ik toch weer in de polder terecht. Het lukt me ook nog om twee keer te voeren. Van de fijngemalen brokken maak ik ook een los voer waar ik balletjes van kan kneden. Die balletjes vallen redelijk snel uit elkaar. Daar kan ik zaterdag een andere stek mee maken. Een soort reservestek die ik aanleg vóór ik naast de brug ga zitten.

Zaterdag is het fris. Snijdend harde wind. Ik heb de hele kast leeggehaald. Heb ik dus geen spijt van. Binnen een minuut al beweging op de pen. Ik kijk er niet eens van op. Kom op dan. Ik heb er zin in. Met een zwierige zwaai wordt mijn pennetje weggegrist. Ik ben er tien seconden lang van overtuigd dat ik iets moois gehaakt heb. Weer sta ik versteld van de vechtlust en het formaat van de polderbrasem. Toch heb ik nog steeds geen last van brasempassie. Ik maak ook geen plaatjes meer. Het blijft een beetje aan me hangen vrees ik. Brasemspecialist tegen wil en dank. Nee, dat komt later dit jaar wel. Superbrasems van de Waal zijn schitterend. Maar nu even niet.

Ik ga weg. Vóór ik hier ben gaan zitten heb ik een aantal ballen los voer op een andere stek neergelegd. Een ontplofte rietsigaar markeert mijn stek. Recht voor de pol gaat het gebeuren. Ik sluip naar mijn stek. Geloof weer in nieuwe kansen. Een paar bellen! Ik ben helemaal in de ban. Ik zit weer vol spanning. Die bellen komen toch ergens vandaan. Dat moet vis zijn.

Aan de overkant ligt een stuk gifgroen hart van Nederland. Ik zie de strepen. Strontstrepen. Mest wordt onder de grasmat ingebracht. Gigantische mesttanks, voortgezeuld door minstens even imposante trekkers. Een stelsel van slangen brengt de mix van uitwerpselen bij een aantal metalen snijders die de mest onder de grond injecteren. Minder belastende dampen. Sproeien, zoals vroeger, gaf veel stank en een enorme milieubelasting. Injectie met diepgravende messen gaat stukken beter. Waar zijn die weidevogels toch gebleven ?

De trekker met dertig ton stront komt om het kwartier achter me langs denderen. Halleluja, welkom in het groene hart. Aan de overkant zwoegen heel veel paardenkrachten de stront de grond in. Ik zit nog steeds te kijken naar bellen. Ik voel me steeds meer een luchtfietser. Die bellen lijken afkomstig van visactiviteten. Toch worden die nog steeds niet omgezet in een aanbeet. De strontkar dendert weer achter me langs. De klodders druipen er van af. Ik heb de wind in de rug. Het weiland aan de overkant wordt als een biefstuktartaartje doorploegd met schijt. De geur die van het spoor klodders mijn kant opwalmt is walgelijk. Ik ga weg. Ik heb er geen zin meer in.

In gedachten loop ik even langs de griend aan de andere kant van de weg. Paddenstoelen, een voorjaarssoort, moet ik thuis opzoeken. De zon staat al laag. Ik kán voor het donker nog even een stadswatertje meepakken. Alle wateren in mijn stadje zijn lastig. Moeilijk vangbare karpers. Zelfs de brasems zijn allemaal al een keer gevangen. Dus die worden argwanend. Ik denk dat ik nog nét een uurtje kan vissen.

Ik gooi één voor één een hand brokjes voor de kant. Dan trek ik het elastieken lusje door de brok heen en leg het terug over de brok. Een onverwoestbare bevestiging die ik al heel lang gebruik. Vrij snel zie ik stoffijne belletjes op mijn stek. De karpers zijn hier zo uitgekookt dat ze al rustig op voergeluidjes afkomen. Er zitten gewoon een paar vissen op mijn stek. Ik zie aan de bellen dat verschillende brokken nu bekeken worden. Ook op het kleine pennetje is te zien dat er een vis met mijn aas aan het rommelen is. Dan is het over. Doodse stilte.

Ik haal op om te kijken hoe het zit. Aas weg! Die vissen hebben een kunstje geleerd. Ze pakken het aas op. Rommelen er even mee. Kraken het, en blazen alle overtollige rommel weg, ook die haak. Dat doen ze allemaal zonder ook maar een centimeter te zwemmen. Houdini karpers. Ik zet de bladloodsnippers verder van de haak. Schuif de pen een stuk omhoog. Misschien dat een liggende lijn beter is.

De nieuwe brok krijgt precies dezelfde behandeling. Heel voorzichtig, een opstekertje. Dáár moet ik op reageren. Ik ben te laat. Mijn aas knalt uit het water. Dat is niet handig. Door de klap strekt het elastiek zich. Dat moet ook maar terugveren gebeurt niet meer. Ik frommel wat om de haak weer strak op het aas te krijgen. Dit is een leuk spelletje. Zodra de temperaturen wat beter worden ga ik hier in het donker wat stoeien.

..voorjaarssoort..