TotalFishing

Karperpassie 190

door Co Sielhorst

3 maart 2007.
Naast de stek bij de brug heb ik er een nieuw water bij gepakt. Niet ver uit de route voer ik ook hier iedere dag . Het water is breder. Daarom gaat er hier iets meer in. Drie handjes lijken me genoeg. De brug heb ik ook nog bijgehouden maar ik denk dat ik er niet lang meer kan vissen. De knokpartij met de vorige karper heeft indruk gemaakt. Het laatste dat ik wil is een vis verspelen langs de betonnen pijlers.

Het water kan niet warmer zijn geworden de laatste dagen. De nachten zijn erg koud. Ik ga zaterdag nog één keer bij de brug zitten. Het heeft heel hard geregend de afgelopen week. Het water wordt uit de polder geperst. Overal spuit het modderwater uit de drainagepijpjes. Het water ziet er uit als koffie met veel melk. Takjes en bladeren drijven voorbij met een tempo dat door een snelwandelaar niet bij te houden is. Valt hier nog te vissen? Ik probeer het gewoon

Oorlogsgebied

Het miezert. Ik moet de plu opzetten. Even later kijk ik waar ik mijn pennetje kan laten zakken. Midden in de kolkende blubberstroom lijkt me niet zinvol. Pen wat hoger zodat die dicht bij de kant kan blijven. Hier staat de minste stroom. Ik geloof dat mijn aas redelijk blijft liggen. Toch denk ik dat bij deze stroom en de afgelopen nacht met een temperatuur van net boven nul het water van onder tot boven een koude klap heeft gekregen.

Het slootje vormt een mooie stroomonderbreker. Ik leg mijn aas neer in de luwte van de instromende zijsloot. Hier blijft mijn pennetje goed staan. Het waait steeds harder. Die plu stoort vreselijk. Het houdt op met regenen. Weg met dat ding. Ik zit even vreselijk onhandig te kloten. De hengel schiet van mijn been. De top zwiept omhoog. Er ontstaat een bult op het water. Een ram op de top.

Terwijl dit gebeurt probeer ik de plu op te vouwen in een gierende storm. Een aanbeet in de maak en ik verknal het. Misschien wel mijn enige kans vandaag. Ik zit te dampen van woede. Dit is een héél slecht begin. De wind waait in het verlengde van het water. Ik probeer met de hengel haaks op de windrichting mijn pennetje stabiel te houden in de harde stroom. De wind rukt en plukt aan de top. Ik word hier gek van. Met enige moeite kom ik tot het besef dat er vandaag niet te vissen valt op deze stek.Een loodsysteem is de oplossing maar daar heb ik nu geen zin in.

Natuurlijk ligt de oplossing voor de hand. Het andere water is niet ver weg. Ik heb er al de hele week wat gevoerd. De wind staat er een stuk gunstiger. Het is een verbreding van een water. Het speelt ook geen rol als riool van productieweiland. Het uitzicht is er ook veel beter. Geen saai biljartlaken van gras.

Waar haalt de politiek in godsnaam het lef vandaan om zoiets het groene hart van Nederland te noemen. Ik ben eigenlijk blij dat ik er weg ben. Ieder ander plantje met wortel en tak wordt uitgeroeid. Een groene woestijn. Gras of maïs waar melk en vlees van gemaakt moet worden. Geen enkele ruimte voor andere levensvormen. Eigenlijk is het meer het groene hartinfarct van Nederland.

Het nieuwe uitzicht lijkt wat op een oorlogsgebied. De laatste zware storm heeft veel oude reuzen geveld. Op zich is dat geen ramp. Licht en ruimte voor nieuw leven. Honderden paddenstoelen zullen oud hout verteren. Honderden insecten zullen daar weer van profiteren. Daar komt weer een horde vogels van mee-eten. Roofvogels en kleine roofdiertjes maken de cirkel rond.

Ik schuif langs de flauw hellende oever naar de waterkant. De diepte schat in gewoon in. Pennetje gaat naar twee meter. Voorzichtig zet ik mijn stoel neer. Heerlijk in de luwte. Moet ik een steuntje neerzetten? Misschien wel handig. De grond is zacht. Weinig herrie dus. Voeren laat ik achterwege. Maakt alleen maar onnodige herrie lijkt me. Helemaal dezelfde formule dus als bij de brug.

Vrij snel is er die eerste trilling. Er rommelt iets aan mijn aas. Iets omhoog. Dan weer wat lager. Moet ik hier op reageren? Nee, het is me allemaal iets te tam. Natuurlijk ben ik helemaal bij de les. Mijn handen zweven boven de greep. Ik ben blij met de vlotte reactie. Alweer beweging. Nu doortastender. Ik kan de reflex niet onderdrukken. Mijn aas flitst door de lucht. Springt terug langs de hengel, gelukkig, niet in de klit. Even kijken of alles er nog netjes bij hangt. Het elastieken haartje fatsoeneren en weer neerleggen.

Ik ga het iets anders aanpakken. Hier geen stromend water. Misschien zijn de aanbeten dan ook niet zo doortastend. Een licht wakertje tussen de ogen moet het verloop van de aanbeet verder controleren. Al snel komen er nieuwe kansen. Wat rukken en plukken en dan zakt het rode puntje weg in de grauwe diepte. De waker signaleert dat de lijn zich strekt. Ik haal uit. Hangt! Een grote brasem. Ik kruip onderin de kant en probeer de vis te pakken. Zoals vrijwel altijd rukt de vis zich op het rekloze korte stukje lijn los, en zwemt statig weg. Mooi.

Even volgen met het wakertje is niet slecht. Ik kan een grote onzekerheid uitbannen. Aanbeten verlopen op ieder water anders. Vissen reageren op hengeldruk. Ze passen onbewust hun gedrag aan. Ik fatsoeneer mijn aasaanbieding weer en zet mijn pennetje op dezelfde plek neer. Het duurt even voor er iets gebeurt. Weer die wegzeilende pen die iets verder boven komt. Ik reageer pas als de waker omhoog zweeft. Ja, gaat ie. Precies op het moment dat de lijn strak loopt reageer ik.

Heel ingehouden tik ik de tweede vis vast. Deze gaat als een raket. Lijkt op een brasem maar een brasem kan helemaal niet zo hard. Nee, ik hoef niet mijn hakken achter de beschoeiing te zetten om te voorkomen dat ik te water gezwiept word. Het ziet er uit als een brasem maar stuitert rond als een stoere zeelt. Breed geschouderd, te breed voor een brasem. Deze moet wel even op de kant natuurlijk. Het is een kolblei. Een hele grote. Blij met een blei dus. Even een plaat, thuis schubben tellen, vinstralen, formaat koppie, plaats van het oog en ten slotte de borstvin die bij lange na niet tot de buikvin reikt. Alles klopt. Het is er een. Bijna een halve meter.