Karperpassie 176

 

Door Co Sielhorst

 

9 september 2006.

De titel dekt de lading niet helemaal deze keer. Dat wil niet zeggen dat het heilige vuur gedoofd is. Ik moet nou eenmaal naar huis rijden vandaag. Niet dat ik het erg vind om weer naar huis te gaan, maar het kost wel een hele dag.

 

Het weer is goed. Vroeg opstaan is zinloos. Gewoon lekker ontbijten en uitgerust op pad. Er zit één pijnpuntje. Mijn dochter heeft thuis de boel verzorgd tijdens onze afwezigheid. Dat wil zeggen, de eerste twee dagen. Vanaf die tweede dag weigert één van de sloten om nog open te gaan. De planten zullen wel als treurwilgen over de vensterbank hangen. Toos wordt daar wat nerveus van. Is dat geen uitnodiging voor plunderend gespuis? Ik kan dit soort problemen nogal makkelijk voor me uit schuiven tot het aan de orde is.

 

We gaan als een speer. Zelfs in België geen enkel obstakel. Dan moeten we bij Gent ineens in de ankers. Zes banen ongeduldige mensen moeten het uiteindelijk doen met slechts één baantje. Dat geeft wat onhandigheid. Dan geloof ik verdomd dat mijn klomp breekt. Dit lijkt verdacht veel op dezelfde plek. Vorig jaar liepen we hier ook vast. Geloof het of niet. Twee zongebruinde kerels zitten met een plamuurmesje kiertjes dicht te smeren. Net als vorig jaar. Er staat nog een of andere potloodventer met zijn handen in zijn zakken te kijken of alles goed gaat. Wat speelt hier in godsnaam? Is dit al een heel jaar gaande? Het is een absoluut wonder. Er zijn al volksoproeren uitgebroken voor minder.
 

“Filevrij…”
 

Ik weet wel dat ik volgend jaar de veerboot neem naar Engeland. Van daaruit vaart er vast wel iets naar Frankrijk. Over Duitsland is misschien ook wel een optie. Ach, wat zit ik nou te zeiken. Ik ben gewoon drie weken filevrij geweest. Vlakbij mijn huis de snelweg op de spits in en het staat vast tot Amsterdam.

 

Mijn gedachten dwalen ver voor me uit. Ik ben al aan het water. Hoop dat het wier al wat over het hoogtepunt is. Daar ga ik me de komende week zeker in verdiepen.

 

Wat staat er nog meer op het programma voor dit jaar? Die Nederlandse barbeel trekt ook wel.

Toch staat de karper op de eerste plaats. Valt er nog niet te vissen op de wierplas dan ga ik weer iets proberen op de rivier. Zo verdring ik mijn frustratie, een strategie bedenken voor de komende periode.

 

Dan komt het eind van de narigheid in zicht. Een paar uur later zijn we de grens al weer over. Om het tijdverlies te compenseren stel ik voor om een hapje te gaan eten. Het parkeerterrein staat vol. We gaan gewoon naar binnen. Overvol. Bediening loopt zich uit de naad. Met zoveel mensen bij elkaar kan niemand zich nog verstaanbaar maken. Hier heb ik dus helemaal geen zin in. Een half uur later rij ik mijn straatje in.

 

Met de treurwilgen valt het reuze mee. Het bewuste slot geeft inderdaad geen krimp. Ik ga een tang pakken in de werkplaats. Boterkoek. Ik sta er versteld van. Als een soepstengel breekt het stomme ding. Nou is er niet zo lang geleden nog bij me ingebroken. Op die manier komt er echt niemand meer binnen. Nu moet ik zelf inbreken in mijn eigen huis. Heb ik nog iets kunnen leren van die inbreker? Ja, hij is gewoon binnen gekomen met een schroevendraaier.

 

De andere sloten van de deur zijn open. Het kapotte slot blijkt niet goed dicht te zitten. Ik breek een deklat weg. Van beide kanten reageren de buren als een stel goed getrainde waakhonden. Petje af. Tien seconden later zwaait de deur open. Opgelucht zitten we een half uur later een bak patat, saté en een slaatje weg te werken. Ik ben helemaal gesloopt. Zit nog een paar uur na te suizen van de lange rit.

 

Val dan in een diepe droomloze slaap om de volgende dag net voor de middag weer wakker te worden. De rest van de dag ben ik bezig met provisorisch hang en sluitwerk. Dit behoeft ernstig verbetering. Maandag zou ik weer aan de slag moeten. Dat lukt niet echt. Ik moet naar het water. Ik ga ook naar het water.

 

Er is veel veranderd. De kaalgevreten oevers zijn flink begroeid. Hé, een vuurvlindertje. Met redelijk weer vliegen die nog wel een poosje. Er staat weinig wind. Vreemd eigenlijk dat er geen vissen aan de oppervlakte zwemmen. Even langs de rietkraag kijken. Eerst rechts, nee oppassen, vanaf deze kant valt mijn schaduw over het water. Verderop is het riet wat dunner. Ik kan er tussendoor kijken. Nog steeds niets te zien. Het water is ook wat troebel. Ik word hier niet veel wijzer van. Zelfs de wiergroei is niet goed in te schatten.

 

De wind heeft al weer een paar dagen uit het oosten gewaaid. Afstervend wier drijft vaak en spoelt aan op de windkant. Ik ga maar eens een stukje lopen. Het is warm. Door de hoge begroeiing is het loodzwaar. Het zweet loopt in straaltjes mijn nek in. Ik heb laarzen aan om ook in de natte hoeken te kunnen komen. Blote voeten of sandalen kan niet want bramen zagen als figuurzaagjes in je enkels. Weinig dekking aan deze kant. Een stevig braambos en wat meidoornstruikjes. Een grote libel reageert gestoord. Vertrekt meteen naar een volgend struikje. Daar reageert meteen een aantal soortgenoten weer op. Deze beesten zijn niet te benaderen. Waar gaat het hier om? Ze zitten allemaal aan de zonkant in de luwte. Zoeken hun eigen microklimaatje.
 

“Hangers”

 

Geen vis te bekennen. Geen aangespoelde wiervelden. Wel andere boeiende zaken. Ik heb duidelijk en flink aantal libellen gezien.Ik ga dit anders benaderen. In de luwte en in de zon wacht ik rustig af. Ik heb al gezien dat het paardenbijters zijn. Een soort die van gezelligheid houdt. Vaak in groepen. Niet dat fanatieke territoriumgedrag. Het duurt niet lang voor er vier beesten tegelijk in mijn struik neervallen. Het zijn hangers. Dat wil zeggen dat deze soort te zwaar is om op een tak te kunnen zitten. Ze gaan er altijd aan hangen. De landing wordt zorgvuldig voorbereid. Vleugels snorren. Voor me. Achter me. Camera is allang paraat. Dan krijg ik een aantal wereldkansen. De paardenbijters accepteren mij in hun midden. Plaat na plaat. De soort stelt zich even aan me voor. Ik pas me aan. Adembenemend, moet ook wel want bij de geringste beweging gaan ze er vandoor. Het lijkt wel vissen.