Karperpassie 173
door Co Sielhorst
19 augustus 2006.
De karperpassie gaat even op een laag pitje in verband met de vakantie in Frankrijk. De gebruikelijke visdag wordt reisdag. De heenreis gaat als een speer. Het lijkt wel of Parijs helemaal niet bestaat.
Alle knelpunten smelten als sneeuw voor de zon. Een uur voor het einddoel aan de Vienne betrekt de lucht. Het begint te spetteren. Torenhoge stapelwolken lopen plotseling helemaal leeg. Kou botst tegen Warm. Een paar flinke klappen luiden de moesson in. Ik heb tropische buien meegemaakt maar dit slaat alles. Bij tien kilometer per uur nog tien meter zicht.
Aan de andere kant van de weg is het al mis. Een rij wrakken en zwaailichten. Ik stop, dit gaat zo niet verder. Ik let wel op dat ik niet op een laag punt ga staan. Met verbazing kijk ik naar de draaikolk waarmmee een stroom water in een put verdwijnt.
Een half uur later wordt het minder. Ik probeer weg te komen. We zijn al dicht bij de Loire. Vanaf een brug zie ik dat het water hoog staat en hard stroomt.
Niet hoopvol allemaal. De routebeschrijving wordt doorkruist door een omleiding. Dikke pech dus. Gelukkig heb ik wel iemand bij me die kilometer voor kilometer weet waar we zijn. Als ik weet waar ik ben en ik weet waar ik naartoe moet dan is een routebeschrijving niet zo heel belangrijk.
Wat later dan gepland staan we uiteindelijk voor een prachtig huis. De hut ligt in dichte bossen. Dampige paden omhullen de omgeving in een mysterieuze sfeer.
Aan vissen denk ik niet eens. Dit weekeinde zal dat niet veel beter worden. Zondag ga ik polshoogte nemen aan de Vienne. Stroomt als een dolle. Zal best een paar dagen nodig hebben om weer tot rust te komen.
Ik kan rustig een paar dagen achter vlinders aan gaan lopen hollen.
“Wie weet komt het nog goed hier…”