Kantsnoek! (deel 69)

 

Door Sjak Kroet  

 

Het is zondagochtend 3 november kwart over zeven als de wekker gaat. Ik druk de timer uit en vertrek stilletjes naar de badkamer om daarna lekker opgefrist aan deze snoekdag te beginnen. Op de badkamer zijn de geluiden van zwaar herfstweer hoorbaar. 

 

De regen klatert tegen het badkamerraam aan, de zuidwestenwind giert langs het voorhuis en het geluid van de ketel op zolder die voor de zoveelste keer binnen een aantal minuten aanslaat, veroorzaakt een piepend, zagend geluid. Als ik niet veel later in de keuken arriveer en de keukenlamp aanklik, verschiet ik me werkelijk helemaal 'rot' als twee grote roversogen mij diep aankijken: Serafina!

 

Serafina!

 

Als ik dan uiteindelijk gepakt en gezakt sta om te vertrekken naar de singel van weeks terug, is het mijn dochter Gina die nog een knuffel wil, "houwdoe pap…" Vervolgens na drie kwartier autorijden en een wandeling met de handen vol visspullen arriveer ik aan de singel, waar ik me voor de tweede keer deze ochtend verrot schrik…

 

Tjonge, wat is hier gebeurd? Het viswater van de singel lijkt wel een modderpoel, zeg maar rustig een slagveld. Alles is kort gemaaid, gesnoeid, geveegd en opgeschoond…Ze hebben hier zelfs door het viswater geroerd, wat een modderbad! Die gemeentewerkers hadden er blijkbaar zin in…Hoezo gemotiveerde werkkrachten! Tja, dan zit er niets anders op: voor nu verkassen en later in december op herhaling als het singeltje weer bevisbaar is.

 

Hup, vlug alle visspullen onder de arm en in de looppas terug naar de auto, om nog iets te maken van deze viszondag. Tijdens de wandeling bedenk ik waarheen…Hier iets verderop stroomt een riviertje…Misschien is dat wel de moeite waard? We zullen zien, erop af, om verder geen kostbare tijd te verliezen. Snel gooi ik het hele zaakje in de auto en rij met een noodgang naar het volgende viswater…Hopelijk is het daar geen maaifestijn geweest! 

 

Gelukkig…Een helder droog moment, een prima stroompje, met een begroeide oeverzone, bijgestaan door bomen in herfstpraal, wat een feest. Eindelijk, een positief plaatje deze zondagochtend, als ik niet veel later kort vanaf het kantje vandaan, mijn dobber volgen kan. En nu snoeken zoeken…

 

En nu snoeken zoeken…

 

Zo, dat was even stressen! Van plan A naar plan B: een flexibele instelling is zeker vereist als je vanaf de kant vist, het kan zomaar helemaal anders zijn. Nu is het hier gelukkig goed te doen tussen alle herfstbladeren en de regenbuien door. 

 

De westenwind blaast tegen mijn rug, de regenwolken gieten alleen mijn achterkant zeiknat maar het belangrijkste, ik sta bij een bevisbaar snoekwater. Een prachtig riviertje, waar een heleboel watervogels zoals meerkoeten, futen en eenden zwemmen en …Snoek, als ineens mijn dobber onderklapt! 

 

Heel even blijft de dobber stilstaan, een schokbeweging en Pang, de diepte in…Beet! Doorhalen ...Nee, dat hoeft helaas niet want plots drijft de dobber weer boven…De spiering is wel meegenomen, jammer! Tja, dat kan er ook nog wel bij, eerst dat modderbad en twee uur later stelen ze je aasvis. Ben benieuwd wat er nog meer mis gaat vandaag?

 

Om een volgende misser te voorkomen verfris ik mijn takel met een gloednieuwe Gamakatsu-dreg en twee sterke koppen koffie zijn nodig vandaag om gemotiveerd te blijven: wat een gepruts!

 

Als ik dan laat in de middag, na uren struinen door weer en wind, doorweekt ben van de regen is er onverwachts ineens…Beet! De dobber die steeds verder wegzakt geeft het juiste signaal af...Aanslaan! Dit voelt wel goed aan en voor het eerst deze dag verschijnt er een glimlach op me gezicht, als ik een mooi snoekje de landingsfase instuur. Dat wild spartelt, opspringt en ook nog de takel lost, zodra ze onder tegen een stuwdeur aanzwemt. 

 

...tegen een stuwdeur aanzwemt.

 

Zo, en nu ben ik ermee klaar voor vandaag, spiering in de aastas, hengel over de schouder en wegwezen, het is mooi geweest. Aankomende zondag zoek ik ze dichter bij huis en trek ik de maasvlakte in en gaat de looproute dwars door de weilanden en tussen de koeien door. Laat ze maar loeien, ik kom toch… 

 

Tot dan!

 

Sjak Kroet