Kantsnoek! (deel 37)
Door Sjak Kroet
Het is zaterdagochtend 22 september en ben al vroeg op om de haakpuntjes te controleren; die missers van afgelopen week zitten me helemaal niet lekker! Een visje lossen, oké, maar drie rovers verspelen tijdens het drillen, dat is wel heel veel. Niet leuk, absoluut onacceptabel, dus slijpen die handel!
De rest van de familie slaapt nog, zij hebben geen last van het snoekvirus zoals dat bij mij al ruim 30 jaar het geval is. Wanneer alles is gecheckt, inclusief een extra setje batterijen en het lunchpakketje, is het tijd om van huis te vertrekken. Het zandgat ligt er gelukkig verlaten bij, als ik niet veel later de parkeerplaats opdraai.
Het zandgat ligt er verlaten bij.
Fijn, geen pottenkijkers die verbaasd staan te kijken wanneer uit dit zwemwater een dikke snoek opduikt! Vanaf de parkeerplaats kun je het hele zandgat mooi wadend rondvissen dus meters maken is hier geen probleem. In de oeverkant is het water vrij ondiep maar naar een meter of tien, vijftien, loopt het ineens af naar vier, vijf, zes meter diep. Het viswater is glashelder en een bruine shad die al actief rondzwemt, probeert zo verleidelijk als mogelijk langs de taludzijde van het zandgat op te vallen… Pak me dan!
Al snel is er recht voor me, als de shad de ondiepe plaat opzwemt, een eerste kleine snoek die de shad volgt! Nieuwsgierigheid, is niet veel groter dan de shad maar de intentie om de rubberen vis te vangen, zit al in het DNA van dit beestje… ha, ha! Het zandgat ligt in een prachtige omgeving omringt door bossen en weide. Een stukje natuur waar velen mensen ontspanning vinden om de hectische overvolle agenda’s en alle andere drukte te ontzien. Een zone met veel waterplanten omringt door schitterende rietkragen nadert.
Schitterende rietkragen.
De wetenschap dat daar niet alleen witvissen maar ook roofvissen zich graag ophouden, is een feit. Al snel is een eerste kantsnoek gehaakt, geen grote maar de sport op licht materiaal is fantastisch .Ze geven nu nog echt alles tijdens de dril totdat de er echt geen power meer in zit en de laatste druppel benzine is verbrand.
Ik los het shadje in het water zodat dit rovertje niet eens op de kant hoeft. Niet veel later, wanneer een kop koffie en een broodje mij voorzien van brandstof, is het middaguur al weer ruim gepasseerd. De eerste herfstbladeren dwarrelen langzaam naar beneden, de zomer is nu toch echt voorbij.
Een laatste bocht van het zandgat ligt nog voor me voordat de parkeerplaats is bereikt. Een geïnteresseerde mountainbiker stopt net wanneer ik een gigantische beuk krijg op mijn hengel, die meteen hoepelkrom staat. Tjonge, wat een geweld, dit is geen kleintje. Een vinnige, harde run verraadt dat het om een snoek gaat. De mountainbiker vindt het geweldig, pakt spontaan de fotocamera over en schiet een eerste plaatje wanneer de snoek kort voor mijn voeten wegdraait.
“Zo, dat is een grote vis!” “Ja, maar ik heb hem nog niet…” En opnieuw schiet de snoek langs het talud de diepte in. De druk op de enkele haak neemt toe, een paar harde dreunen en weg is het contact. De haak is helemaal omgebogen, de shad is lek gebeten. Wat rest is de verslagenheid en een actiefoto voor het archief.
Actiefoto voor het archief!
De mountainbiker die tot aan de auto meefietst, vond het geweldig maar ik had deze dame toch liever een hand gegeven. Goed, aankomende zaterdag staat het riviertje de Aa gepland. Vanaf de kant weet ik daar een aantal prima roofvisstekken waar het lekker stroomt.
De dagen worden nu al aanzienlijk korter en de nachten kouder wat de kantsnoek prikkelt om te gaan proppen. Zo zie je maar, het blijft spannend tot de laatste minuut omdat het altijd onverwachts komt. Geen zekerheden, geen verwachtingen maar gewoon gaan vissen, want alles is mogelijk!
Tot dan…
