Kantsnoek 139

Door Sjak Kroet.

Het is zondagochtend 9 december en de flanken van een grote sardine weerkaatsen in de bovenste waterlaag zodra ik mijn snoekdobber verplaats!! Nu we in een waterkoud, regenachtig weerbeeld verkeren is de stroming van de beek optimaal waardoor mijn sardine perfect via de stroomnaad wordt getransporteerd.

Het daglicht wurmt zich moeizaam door een grijs wolkendek, watervogels laten zich nog maar nauwelijks zien en een eerste regenbui is ook een feit. December is bij mij meestal, de doodaasmaand bij uitstek want het onderwaterleven krijgt nu echt een flinke klap te incasseren waardoor ook de zoete dood vaker met zijn kiezen op elkaar stil tegen de bodem ligt geplakt. Slow and Easy….

Slow and Easy….

Het dobbervissen is dan de juiste methode want geen enkel kunstaasje passeert er zo traag en langzaam als een gesleepte dode aasvis. Wat in deze winterse tijd effectief en lonend kan zijn. Ook vind ik een hard ingevroren sardientje prefect aan de haak! Want tijdens het slepend dobbervissen ontdooid het aasvisje waardoor er een geurspoor van visolie ontstaat en de stroomnaad deze eenvoudig, simpelweg verspreid. Verder zal de toplaag onder de schubben langzaam, natuurlijk zacht  worden en de snoek deze ongetwijfeld gretig doorpakken zonder enige argwaan! Heel langzaam dobber ik nu door een buitenbocht en nadert mijn dobber een stuw. Waar het overtollige regenwater van de laatste tijd word doorgestuurd.

Stuw….

Maar als mijn dobber dan kort voor de stuw opbolt, hupt deze kort even en ploft kiezelhard onder, beet! Omdat ik met een takeltje vis controleer ik de situatie en haal ik direct stevig door!! Ik zie mijn dobber onder mijn hengeltop weglopen, een eerste krimp van mijn slip is een feit. Dan voel ik de snoek tegen de bodem aanstampen waardoor er kort voor de stuw een gigantisch waterexplosie ontstaat. Het verzet is meedogenloos als ze plots bovenin verschijnt en ik een dikke kantvis, kopschudden mijn takel zie lossen!! Zo’ dan niet leuk, misschien toch ietsjes te vroeg aangeslagen… Balend als een stekker want de snoek heeft de haak gevoeld en de aasvis opgegeten. Die komt vandaag dus niet nog een keer, dan maar een nieuwe sardine aanhaken en verder!!!

Een nieuwe sardine aanhaken en verder!!!

Tja, dan zeggen ze wel eens met een takel kun je direct aanslaan! Of zo iets van beter een visje gemist!! Het is allemaal waar maar laat ik dit zeggen deze kantsnoek had ik toch heel graag efkes in handen gehad. Mijn dobber stroomt inmiddels achter de stuw verder, stroomafwaarts en in de verte zie ik vanonder mijn capuchon vandaan een mooie zijsloot binnen komen. Een prachtige oude duiker brengt beide stroompjes samen waardoor er een dergelijke kolk ontstaat en het tot op de bodem zeker een halve meter dieper is dan elders. Langzaam nadert mijn dobber de zone waar de zijsloot binnen komt, een plekje of misschien wel een ligplaats waar een snoek zich deze winter heeft gezeteld! Ook een droogmoment tijdens deze grijze decemberdag is welkom waardoor ik een prima inkijk heb over de zijsloot.

Zijsloot.

Omdat ik mijn dobber hier heel mooi rustig kan laten rondhangen en het efkes droog is zit ik binnen de minuut aan een warme kop koffie! Tja, dat is ook wel lekker met de beugel van de vismolen in de vrije stand, koffie drinken, boterhammetjes eten, buienrader bekijken en gewoon kans op een aanbeet maken!! De koffie is heerlijk maar mijn sardientje blijkbaar niet want naar een comfortabele koffiepauze besluit ik verder stroomafwaarts te dobberen. De looproute is echt prima aan deze beek waar verschillende obstakels passeren want zo loop ik nu weer op een brug af. Ook dit is een prima winterplek voor de snoek, die maar wat graag onder een brug gaat liggen wat energiebesparend en warmer is dan elders in de beek, zeker in de wintermaanden.

Brug….

Langzaam loopt mijn dobber onder de brug door, zeg maar rustig stapvoets! Om meer verleiding te creëren haal ik zo af en toe mijn sardine een metertje terug waardoor deze in de bovenste waterlaag verschijnt. De flanken geven dan een mooie kantelende reactie waardoor de aasvis ineens heel erg opvalt. Vooral bij dit soort objecten kan dit een extra momentje zijn waardoor de snoek toch ontwaakt en plots je aasvis overmeesterd. Maar wat ik ook doe, ook bij deze brug geven ze niet thuis vandaag, niet voor de brug, er niet onder en ook niet in de uitdrijfzone er achter. Tja, dat is ook vissen als ik bovenop de brug sta met een nat rubber schepnet van de regen want scheppen was vandaag helaas niet nodig!!

Ik haak mijn sardine af, klik mijn takeltje vast, controleer mijn draagtas en ga in looppas terug naar de auto, die de zelfde looproute linksaf staat hahaha. Tijdens de wandeling bedenk ik meestal al weer van alles over een aankomende vissessie op snoek. De honger is zeker gegroeid naar een dikke decembersnoek zeker nu ik de eerste kans op een bak heb verspeeld. Tja, dat blijft bij mij toch altijd wel effe hangen want een visdag niks vangen blijft zuur. Zo, zie je maar dat je geen visje mag missen in de winter want dat kan betekenen zoals vandaag dat je geen tweede kans meer krijgt. Wat wel overheerst is het om aankomend weekend beter te doen.

Tot dan!!