Door Sjak Kroet.
Het is zondagochtend 9 september, iets voor de klok van 7. Als ik in alle vroegte de trap afloop, de koffie aanzet, vlug wat boterhammetjes smeer en buienrader online klik. Iets wat ik altijd doe voordat ik struinend ga snoekvissen vanaf de kant.
Effe kijken; vandaag een wisselend weerbeeld van zon en wolken, met misschien wel een licht regenbuitje, prima weertje dusver. Zo, de koffie loopt nog dus tijd genoeg om eerst effe mijn grote vriend Woelfie uit te laten. Die al een tijdje braaf staat te wachten voor zijn ochtendrondje.
Woelfie.
Tijdens het ochtendrondje met Woelfie bedenk ik meestal mijn plan van aanpak, voor de resterende visdag. Vooral waar ik ga vissen vanaf de kant. Want dat is misschien wel de cruciale factor om überhaupt de snoek aan de schubben te komen. Meestal liggen de snoeken in de vroege ochtenduurtjes te loeren in de ondiepe waterplateaus van de oeververbindingen, kort aan de rivier.
De waterplanten en rietkragen die daar staan zijn de ideale plekjes om verstoppertje te spelen met het speldaas hahaha. Zo’ en nu Woelfie afklikken, de koffie in de kan, autorit van 20 minuten, parkeren en dan snel met de visspullen over de schouder links het bospad in, die grenst aan de startfase.
Links het bospad in…
Tjonge, wat een visomgeving met al die waterlelies zij aan zij, dit is echt supervet. Het lijkt wel op een bloemetjestapijt niet normaal zo gigantisch groot is dit Lelieveld.
Lelieveld.
Tja, dit is echt geweldig! Hier had ik een klein beetje op gehoopt. Want onder deze waterlelies liggen maar wat graag de snoeken. Het zijn eigenlijk gewoon schuilkelders waar ze snoeihard onderuit komen, om op het juiste moment, onverwachts toe te slaan, om hun prooi te verschalken.
Snel klik ik een shadje aan de speld. In een natuurlijk kleurtje en met een licht loodkopje van 5 gram. Hierdoor kan ik de juiste zwevende actie optimaal uit mijn kunstaasje halen, tijdens het terug vissen. Bij elke tik naar het shadje toe zie ik de catcher uitdagend kort tegen de lelies wegspringen om vervolgens in een zwevende afdaling te verdwijnen onder het tapijt.
Bij elke inzet is de pakkans grootst maar zijn het vooral de eerste uren dat de lelies stralen en niet mijn shad.
Stralend…
Écht, tot aan het middaguur gebeurt er werkelijk niks, nog geen stootje. Dan maar een kop koffie met een boterhammetje erbij, je kunt het toch niet dwingen ook al lijkt het op de perfecte snoekzone.
De koffie smaakt fantastisch en ook de boterhammetjes zijn verrukkelijk in de herfstachtige buitenlucht. Het rivierengebied is hier echt kolossaal en ongerept wat door Staatsbosbeheer in een zeer goede conditie wordt onderhouden en afgeschermd. Vandaar dat je hier als kantvisser geen rommel moet laten rondslingeren.
Nee, let op je gedragscode, zeker als je van je hobby houd en van de natuur. Tijdens mijn tweede kop koffie zie ik een volgende hinderlaag vanuit de kant liggen. Een gesneuvelde boom is daar te water gegaan, een plek waar zomaar een snoek kan huizen maar sowieso een mooie plek om verder te gaan.
Gesneuvelde boom…
Maar ook hier blijkt de snoek niet thuis te zijn want een aanbeet blijft helaas uit. De rivier nadert en de ondiepe waterkant wordt langzaam minder uitbundig. De lelies staan hier niet meer maar worden vervangen door ruige rivierstenen, grint en ander gesteenten.
Ook het talud loopt hier ineens vanaf twee meter uit de kant stijl naar beneden voor een resterende laatste zijsloot! Tja, de vroege ochtend stilte veranderd in een menselijk geheel. Maar dan is daar plots een harde klap, volop op mijn shad.
Meteen haal ik door, beet!! Direct een kromme hengel, een fikse sprint de diepte in, verbijsterd en onverwachts toch die ene aanbeet. Het is een snoek want de dril verloopt met temperament wat mij vooral het meest inspireert als snoekvisser. Niet veel later hangt ze stil en uitgeraasd voor de kant, het schepnet kan eronder. Kantsnoek, yes!!
Kantsnoek, yes!!
Ze is prachtig, een mooie zeventiger die ik meteen uit het schepnet release, terug de diepte in. Pfff, beter laat dan nooit zeggen ze wel eens, safe by the bell hahaha. De terugweg naar de auto, wat nog een flinke wandeling is maakt me eigenlijk niets uit want vooral voor de adrenaline die nog door mijn aderen stroomt is het een prima coolingdown. Hopelijk krijgen we komende week nog wat extra regenwater in de sloot, zodat we de jager in de stroming kunnen opzoeken…
Tot dan!!
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
