Kantsnoek 124

Kantsnoek 124  

Door Sjak Kroet   

Het is zondagochtend 25 februari en het mooiste van alles is ik ben al aan het vissen. Sterker nog! Ik sta al een snoek te drillen. 

Het is wel geen grote rover maar een leuk mannetje van een centimeter of zestig. De shad die in de stroming van een beek voor het eerst in de bovenste waterlaag wegsprong werd meteen overrompeld. Wat een bliksemstart en dat in voorlopig de laatste zoektocht. Effe een wintersnoek scheppen.

Effe scheppen.

Het shadje is in het net meteen verwijderd en ook het terugzetten gaat direct via dat zelfde schepnet, bye, bye. Tja, dat is lekker en ook heel prettig om een ijskoude visdag zo te mogen starten. 

Ik ben trouwens kort aan de rivier aan het snoekvissen. Het mooie van deze zone is dat hier nu zomaar een grote paaisnoek in de stroming kan opduiken. Want dit is een echte, vette afwateringszone die zekers niet dichtvriest want daar stroomt het gewoon te hard voor. 

De riviersnoeken trekken nu maart op de kalender verschijnt deze afwateringszone op. Het eerste mannetje is aanwezig want die is zonet uit mijn schepnet terug gezwommen. Ik ben echt heel benieuwd wat er nog komen gaat vandaag in de vrieskou, in de laatste zoekuurtjes kort onder aan het kantje.

Kantje!

Want ik hanteer nog steeds de oude normen en waarde als snoekvisser. Ik begin in september met snoekvissen en eindig met mijn zoektochten op snoek voor 1 maart. 

Dit alles heeft erbij mij mee te maken dat ik op een knotshete zomerdag geen snoek wil leegdrillen en nu maart verschijnt is het niet best om een snoekdame die drachtig is te tarten. Nee, deze oude soldaat leeft nog volgens de oude regelgeving hahaha. 

Inmiddels zijn er al een aantal uurtjes verstreken als ik in een uitgesleten bocht een volgende doffe dreun krijg, Bammm! Effe wachten en doorhalen, opnieuw kletst er een strak rovertje snoeihard door de stroming. 

Deze springt zelfs nog effe op voordat ik ze onder aan het kantje kan verlossen van de haak. Het shadje zit achter het schaniertje vast. Meteen maar lossen en snel terug te water dit tweede mannetje!

Snel terug.

Zo, en nu een bakkie koffie! Een boterhammetje erbij en de hengel effe op de kant. Het winterse weertje heeft de laatste week eigenlijk voor weinig verandering gezorgd. Goed, de vrieskou is op dit moment wel een stukje heviger maar daar kun jezelf goed op kleden en dan levert het voldoende visplezier en bovenal een frisse neus op. 

De koffie smaakt echt fantastisch in de buitenlucht en de verse, heerlijke boterhammetjes die Maria weer heeft gesmeerd zijn ook verrukkelijk. Als kantvisser op snoek is dit voor mij de ultieme ontspanning. Bekijk dat uitzicht maar eens goed, snoekzone!

Snoekzone!

De ene kant staat vol met beschutting door de rietkragen en de andere zijde is opgebold, uitgesleten, grillige van structuur waar de snoek zomaar onder liggen kan, echt super. 

Zo, effe de broodzakjes opruimen, mijn koffiekan wegstoppen, alles weer over de schouder en werpen maar. Want dat er snoek zit is duidelijk. 

De rivier komt langzaam in beeld en de laatste uren verlopen stiller dan de ochtendstart. Maar dan is er plots een oprisping als mijn shadje vanonder de rietkraag vandaan opkomt en via de stroomnaad wegduikt naar de kant. 

En jawel hoor, bij de eerst volgende inzet wordt mijn shad snoeihard gepakt. Mijn hengeltop slaat door de snoekinslag direct krom en ook de haak slaat in, beet! Tjonge, dit is een grotere, dikkere zeker een zeventiger. De dril is supergaaf en net voor de kant maak ik een fotoshoot in de winterzon. 

In de winterzon.

Het schepnet toch maar effe erbij pakken want deze is nog niet binnen. Wat een vechtjas zeg. Hij blijft maar gaan, power! Na een aantal stevige rondjes onder aan de kant kan het schepnet eronder. Toch vlug efkes het meetlint onder deze kerel: 73 centimeter. Hij gaat ook meteen weer terug. Dat dit al het derde snoekmannetje is zal heel zeker meespelen in het paaispel komende tijd.

De winterzon maakt vandaag heel veel goed want die ijzige oostenwind is steenkoud. Dan sta ik plots aan de rivier. Adembenemend, wat een winterlandschap, een prima finishlijn om deze zoektocht hier te beëindigen.    

Winterlandschap. 

Ik loop de kant op, sla mijn spinhengel over de schouder en zeg het kleine viswater en de kantsnoeken voorlopig vaarwel.

Tja, dan zit het erop. Voor nu zeg ik; geniet van het voorjaar en de zomer. Deze snoekvisser keert terug als in september het herfstblad weer langzaam gaat vallen en de snoek weer bereikbaar is in het kleine viswater waar ik het allerliefst struinend opzoek ga naar een Hollandse Kantsnoek!!

Zie je!