Kantsnoek 121

Kantsnoek 121  

Door Sjak Kroet  

Het is zondagochtend 4 februari. Mijn dobber drijft al stroomafwaarts in het water van een wetering die door verschillende bosrijke zones stroomt. 

Vooral nu een ideale route gezien de beschutting aan de waterkant, zodat ik nauwelijks in de koude, schrale oostenwind loop.

De tientallen bosslootjes die uitmonden in deze wetering maken de trefkans met een snoek groot. Door de hoge waterstand zijn nu ook al deze bosslootjes tot de nek gevuld met regenwater wat de turbulentie en de tegenstroming ten goede komt bij elke aanliggende duiker. Het kan nu zomaar ineens raak zijn.

Volop genieten is het hier zo tussen de bossen waar de natuur nog ongerept is en de intentie van het kantvissen op snoek stevig wordt benadrukt door Moeder Natuur, gewoon geweldig. 

De eerste duikers liggen al achter mij en ook de bosrand waar mijn auto staat geparkeerd vervaagt uit beeld als mijn dobber stagneert en werkelijk keihard onderploft. Ik zie de dobber naar het hart van de wetering kruipen, een warm ochtendmoment.

Heel even wacht ik een fractie, een bijtmomentje gunnen en dan doorhalen en...hangen! Het is geen grote snoek want ik kan de dril goed controleren en de snoek afremmen op een strakke hoofdlijn die niet door de slip wordt getrokken.

Al snel komt ze boven drijven. Omdat het altijd oppassen is met een kleinere snoek ligt het schepnet al landingsklaar om de gifkikker die als een dolle te keer gaat te scheppen. 

Nog één lekkere knal net voor de kant waardoor ze de spiering overboord gooit en ze is binnen. Meteen verwijder ik het takeltje in het net, leg mijn spullen op de kant en zet deze 'snelle Jelle’ op de foto. Tjonge, wat een bliksemstart!

Bliksemstart!

57 Centimeter deze groenjas, kan zéker nog wat groter worden de komende tijd want ze zwemt weer en is direct uit beeld verdwenen. Door al het gespring en gekletter heeft ze mijn dobbermontage compleet in de knoop gedraaid. Zo, efkes knippen en plakken, een nieuwe spiering aanhaken, schepnet uitslaan en daarna weer om de schouder, spiering te water en verder. De kop is eraf, lekker.

Op naar de volgende aanliggende bossloot, opnieuw een perfecte hinderlaag waar een snoek huizen kan. Dit inspirerende waterland vol met schuilkamers voor de snoek lokt me telkens weer zeker nu met de hoge waterstand. 

Schuilkamers.

Helaas schiet mijn dobber bij deze duiker niet de diepte in, al had deze hinderlaag alles weg van een ideale ligplek. Ook achter mij is de natuur uitmuntend mooi, een verwilderde heide die prachtig goudgeel opfleurt tussen de bomen. Je zou hier bijna de bever verwachten. Alle ingrediënten zijn hier in ieder geval aanwezig voor een gigantische burcht en dat alles zo kort aan het water, in de perfecte harmonie. 

Perfecte harmonie.

Het middaguur is inmiddels al gepasseerd en een ander bos nadert waar ook weer een prachtige sloot de wetering binnen komt. Een mooi moment om de snoekdobber efkes uitgebreid te laten rondhangen zodat ik zelf de inwendige mens kan verzorgen, want koffietijd! 

Tijdens de koffie geniet ik volop met het ene oog scherp gericht op de dobber die precies voor de uitgang van de bossloot hangt en de ingang van de wetering met de spiering op half water misschien wel die ene snoek op een lunch trakteert... 

Bossloot.

Het weertje is vandaag prima! Goed het is maar drie graden en zo nu en dan passeert er een licht sneeuwbuitje wat eigenlijk niet heel veel voorstelt. Tijd om verder te gaan. Ik hang alles weer in de pakstand en klik mijn schepnet vast. 

Maar als ik dan mijn dobber langzaam naar de stroomnaad wil sturen om deze weer in beweging te brengen, is het net of mijn spiering vastzit geplakt aan de bodem. Een waterkring om de dobber verraadt direct dat het geen bodemcontact is maar een snoek. Want als een komeet duikt mijn dobber de diepte in, beet! 

Meteen klik ik mijn beugel open, om de snoek efkes meer vislijn mee te geven waardoor de weerstand naar de spiering zo goed als nihil is. De spanning stijgt, slip dichtdraaien, dobber zoeken en doorhalen! Yes, kicken wat een aanbeet. 

Voorzichtig draai ik de slip iets losser zodat de rover altijd kan gaan zodra nodig. Langzaam zie ik mijn dobber weer komen als grote waterkringen boven de snoek opbollen. 

Het schepnet ligt inmiddels klaar als ze kopschuddend in de bovenste waterlaag drijft. Ze heeft haar kruit verschoten en in het net wordt ze direct verlost, gemeten en vastgelegd.

Vastgelegd.

73 centimeters heb ik nog effe kort aan de staartwortel voordat ze stabiel verdwijnt in de weerkaatsing van de waterspiegel waar ze als de 'zoete dood' haar plaats weer inneemt. Ook ik verdwijn uit beeld, het eindsignaal is voor vandaag een feit. Ik ben benieuwd wat er nog in het vat zit nu een vorstprikkel nadert maar dat…

Later!