Kantsnoek 110

Kantsnoek 110  

Door Sjak Kroet   

Het is zondagochtend 12 november. Teun staat al te wachten als ik in alle vroegte mijn auto achter zijn boerderij parkeer.

Teun is een boerenzoon die na het overlijden van zijn vader samen met zijn moeder een gezond veebedrijf staande houdt! Toen zijn vader nog leefde kwam ik hier al snoekvissen in de wetering die dwars door het erfgoed stroomt. Als je er geen persoonlijke toestemming voor krijgt, mag je hier niet eens struinen. “Kom Sjak, ons moeder staat achter al te wachten. Eerst koffie en dan mag jij hier gaan snoekvissen.”


Eerst koffie…

Zo gezegd, zo gedaan; vlug zet ik mijn kantspulletjes startklaar tegen mijn auto, schoentjes uit en dan een vers kopje koffie van deze hartelijke mensen. 

Na een zeer leuk koffiemoment is het toch echt tijd om naar buiten te gaan, want het snoekvirus jaagt door al mijn rode bloedcellen hahaha. Het is vandaag een onstuimige herfstzondag en met mijn capuchon tot over mijn oren besluit ik eerst tegen de wind in te lopen. 

Op deze manier blijf ik lekker warm en kan ik toch stapsgewijs elke meter viswater gecontroleerd afvissen. Lichte herfstbuitjes trekken deze ochtend over en zo nu en dan zijn er prachtige weerlichten te zien, die weerkaatsen in de waterspiegel van de wetering.  


Weerlichten….

Ik vis vandaag met shadjes van Fox, gifgroen van kleur en 10 centimeter lang, een beetje de lengte van een doorsnee witvisje wat hier rondzwemt. 

Een aanliggend zijslootje wat de wetering binnenkomt nadert en precies op het kopje daarvan wordt de shad voor het eerst deze ochtend weggeritst, beet! 

Whooo, heerlijk wat een knal, als de snoek met een driftige sprint de wetering doorkruist. Met mijn lange, blauwe kanthengel van Shimano 2.70 meter, kan ik heel mooi de perfecte druk uitoefen op de lengte van de hoofdlijn. Waardoor ik de juiste balans heb, na het drilmoment.


Drilmoment.

Dit is echt keivet, want dit zijn snoeken die nog maar zelden of nooit zijn gevangen met kunstaas dus absoluut geen dressuur of argwanend gedrag vertonen wat de rover tegenhoudt om het shadje vol te grijpen. 

Prachtig zoals ik hier kort aan het kantje, tussen alle herfstprikkelen door, een snoek sta te drillen, die vol overgave gas geeft en mij een zeer warm gevoel bezorgt, als ze in de bovenste waterlaag, opbolt.


Opbolt.

Ze is er nog niet klaar mee want een stevig slotoffensief wordt met een grote explosieve plons ingeluid. Tjonge, wat een vechtjas is deze groene rover, echt een dominante tante die zich niet zo maar opgeeft, ‘klapperen’ hahaha.

De slip staat gelukkig scherp afgesteld maar ook het vertrouwen dat de haak goed zit geven ook tijdens deze laatste klap een euforisch gevoel. Niet veel later komt ze langzaam, uitgeteld naar de kant. Ze is opgebrand en bevind zich nu in de pakstand.
  

Pakstand.

Ik leg mijn schepnet en mijn draagtas op de kant en loop voorzichtig naar beneden. De wind is geur en kil onder aan de kant waar geen beschutting meer staat.

Het ene haakje zit perfect in het schaniertje van de bek. Ik kan ze nog net in de nek pakken en los de haak met de hand. Effe meten want meten is weten; 77 centimeter. Kan nog wel wat groter worden, dacht ik zo. 

Het terugzetten gaat rap, stabiliseren is niet eens nodig want zodra ze haar schubben weer rond kan draaien in het viswater is ze in een flits verdwenen. 

Snel loop ik de kant weer op…. Yes, lekker…. Vlug een kop koffie uit de hand en een boterhammetje er achter aan. 

En nu, het bruggetje over en met de wind in de rug terug fladderen naar het beginpunt. De boerderij van Teun nadert, sterker nog, Teun komt aangelopen. “En Sjak, doen ze iets…?” 

En precies op dat moment wordt mijn shad voor de tweede keer gepakt…. “Tja, Teun, ze hebben hem hahaha.” Verbaasd kijkt Teun naar de hengel die doorbuigt en de eerste klappen van de snoek prima opvangt. Dit is de tweede Teun!
  

Dit is de tweede Teun!

Het is een kleiner mannetje, een mooi jagertje die niet vies was van een gifgroen shadje. Super mooi getekend en een prachtige krijtwitte onderkant.  

Na het terugzetten van nummer twee, besluit ik te stoppen en loop ik samen met Teun terug naar de auto. “Lust je nog koffie Sjak?” “Nee dank je, ik ga naar huis, de warme douche in, hahaha.” 

Na nog wat grappen en grollen met Teun is het gedaan voor vandaag en verdwijnt het familiebedrijf langzaam uit beeld, als ik de landweg oprij. Volgende week misschien wel slepen met doodaas als de weerkaarten meewerken....

Tot dan!