Kantsnoek 107

Kantsnoek 107  

Door Sjak Kroet  

Het is zaterdagochtend 21 oktober, een eerste herfstbui trekt over, ik zit nog aan de keukentafel met een vers bakkie koffie in de hand, alles staat verder in de vertrekstand, nog effe wat gezonde snackjes pakken en dan gas erop, thuis vang je zeker niks. 

Vorige week nog in de kleipolder vandaag ga ik naar een veenpolder. Het speldaas zoeken vereist in de Peel een hele andere aanpak dan in de kleipolder. De beken die door het Peelgebied stromen zijn vaak ondiep, glashelder en hebben grotendeels een zandbodem. 

Vooral dit laatste detail is belangrijk voor mij als kantvisser. Want een zandbodem wolkt heel makkelijk op, daar waar de stroming in de beek het hardst is en ook de plantenbedden breed uitgedijd in de oeverzones staan.

Deze constante verplaatsing van bodemvuil en zand creëert op sommigen plekken waar de stroming uiteindelijk tot rust komt een soort van natuurlijke voerplaats. Vaak zijn het uitgesleten kuiltjes. Het is er dus net een fractie dieper. 

Die combinatie van extra diepte, bodemvoer en de plantenbedden zijn de ideale plekken waar het speldaas zich in de beek uiteindelijk zal verzamelen. 

Inmiddels staat de auto geparkeerd, op een veilige plek bij een veeboer waar ik al jaren kom. De eerste stroomversmalling van een beek lonkt, kort aan een veestal waar een vroeg ontbijt wordt herkauwd door een stelletje melkkoeien. 

Stelletje melkkoeien.

Een klein baarsshadje van 7 centimeter fladdert al even rond. De eerste drie versmallingen hebben nog geen tikje opgeleverd, wel is het speldaas zo af en toe wispelturig. Want het rubberen baarsje creëert genoeg onrust waardoor er paniek uitbreekt zodra deze een uitgesleten kuiltje doorkruist.

Het is ook een looproute met regelmatig visloze stroken erbij, echt waar gewoon helemaal niks zit, maar dat maakt de uitdading des te groter om een rover te vangen. Een volgende interessante vernauwing nadert. 

Eerst een stuwtje oversteken en dan uitwerpen….

De spanning stijgt altijd op deze stek, soms liggen ze er niet maar heel vaak ook wel! Bammm…. Meteen is het baarsshadje te pakken genomen, precies tegen de zandstrook waar de waterplanten de stroming afremt.

Echt supervet dit, als de snoek gigantisch hard door het speldaas jaagt en het lijkt of dat er een regenbuitje uitbarst boven het drilmoment. Tegenwoordig heb ik altijd een schepnet bij vooral om de kleinere rovers te landen zodat ze daarna in het net direct over het randje terug kunnen zoals ook deze snoek, prachtig.

Over het randje terug…

Ook het lossen van de haak in het schepnet is bij die kleinere snoeken een stuk makkelijker en veiliger voor jezelf. Want deze jagertjes blijven springen totdat ze weer weg zijn en verlost zijn van de haak. De kans dat je jezelf haakt is dan aanzienlijk verkleind. Een grote snoek zoals die meterplus van afgelopen zaterdag, land je gewoon met het handje. 

Zo en nu eerst een bakkie koffie, lekker met een gevulde koek van het bakkertje! Na de koffie ben ik al heel snel weer aan het werpen en laat ik mijn shad iets langer rondhangen op plekjes waar het dieper is, een brug nadert. 

Net voor de brug zie ik kort achter mijn shad een behoorlijke stekelkam afbuigen. Ook het speldaas kort voor de brug reageert verwart op dit incident. Nogmaals werp ik mijn shad de hoek in daar waar misschien wel de klap zal vallen…. Een flinke kolk, een dreun maar geen vis. Zal mijn shad dan net even te groot zijn voor deze rover?

Vlug verander ik mijn montage. Knop een dropshotlijntje aan de hoofdlijn, haak een klein shadje aan, 7 grams dropshotloodje vastzetten en inzetten dit verleidelijke shadje! Langzaam komt het shadje terug naar de kant en precies bij de voorlaatste brugpaal is het raak, baars….

Tjonge, het is nog een dikke ook voor dit Peelbeekje. Zelfs de hoofdlijn wordt langzaam door de slip getrokken, meerdere malen zie ik de gestreepte flank weerkaatsen. Snel schuif ik de steel van mijn schepnet uit, controleer de druk op het dropshothaakje en maak op goed geluk snel een foto zodra ze weer in de bovenste waterlaag verschijnt.

Dan komt de vis klapperend naar het kantje, het schepnet eronder en hebbes…. Wauhhh, voor een beekje, echt een dikke baars.

Naar het terugzetten van die vette baars, zie ik tot mijn verbazing een appje van het thuisfront voorbij komen want het is al bijna etenstijd: "Het avondeten staat over een half uurtje op tafel Sjak".

Vliegensvlug kies ik het hazenpad, cross langs verschillende moestuintjes, spring over een greppeltje en loop via een tuinpad naar de achterzijde van de veeboer, waar mijn auto staat. Zo, en nu naar de soep.

Tot volgende week, dan weer op zondag!!