TotalFishing

In Memoriam: Sensei Akio Kobayashi

Door Luc Mom

Dit jaar had ik Akio al gemist op mijn vertrouwde noordpier, maar nu weet ik waarom. Akio is op 10 oktober 2012 overleden aan een slopende ziekte en heeft het aardse vissersbestaan ingeruild voor het vissen in het hemelse rijk.

Mijn relatie met Akio gaat zo'n 40 jaar terug toen ik mijn eerste goede schreden zette achter het hek van de zuidpier te IJmuiden. Voor die tijd durfde je eigenlijk nog niet tussen de ‘grotere visgoden’ te mengen die voorbij het hek visten. Maar in die tijd zat er ook voor het hek veel vis dus dat gaf genoeg voldoening en zeker als je op de fiets kwam uit Amsterdam zoals ik. Maar toen ik achter het hek begon te vissen kwamen we al gauw met elkaar in contact.

In die tijd maakten de vissers ook veel sneller contact met elkaar en hielp men elkaar waar nodig. Akio was een sociaal bewogen mens en kwam altijd een praatje maken of andersom. Ware vriendschap zit niet in de frequentie van het elkaar zien, maar zit in je hoofd met
het gevoel wat daarbij hoort. En die vriendschap is ook niet te koop maar groeit in de loop der jaren door wat je met elkaar doormaakt.

Ik heb bijvoorbeeld een eens haak uit zijn ooglid gehad omdat hij zonodig met twee haken op gul moest vissen. Toen de gul eraf viel aan de onderste haak vloog de ander zijn ooglid in en gelukkig voor ons niet in zijn oog. Dat waren angstige momenten kan ik u vertellen, maar het is goed afgelopen en hoort bij de herinneringen aan die tijd.

Toen ik nog in Amsterdam woonde en dus vaker op de zuid- dan op de noorpier kwam en Akio uit Alphen a/d Rijn, heb ik heel vaak met hem mogen vissen en hij was in die tijd ook vaak samen op de pier te vinden met zijn vrouw Paula. Ook al verstond je Akio niet altijd even goed, zijn gezicht en het vuur wat daar vanaf spatte als hij goed gevangen had, sprak boekdelen.

In een mix van Japans en Nederlands was het dan: "Luc, Luc zeeeeeebaaaas mooi mooi." "Gister Luc, gister, zeebaaaaaaas groot, groot", met daar achteraan een kreun
vanuit het diepste van zijn ziel. Ik heb nog het geluk gehad om een aantal jaren bij hem op de karateschool te mogen vertoeven. Akio was een grootheid in de stijl karate Gen Wah Kai en bezat de zevende of achtste dan daarin.

Meerdere keren vertrok hij per jaar naar Japan voor familiebezoek maar ook om zichzelf weer up to date te maken als karategrootmeester door zijn karateleraar die daar woonde en nog een hogere rang had in deze stijl. De allerhoogste! Als Akio daarna weer les kwam geven op de sportschool moesten wij en de andere senseis het bezuren en gooide hij er een extra zware training tegenaan.

Ons contact bestond de laatste jaren uit een e-mailrelatie maar ook door de diverse toevallige ontmoetingen op de pier die altijd bijzonder waren. Ik schrok dan ook van het bericht in mijn lijfblad ‘de Zeehengelsport’ dat hij recentelijk was overleden. Dat kwam zeer onverwacht en voelde ik goed in het lijf.

Op de karatevloer kon Akio iedere tegenstander aan en vocht hij door totdat het echt niet meer kon. Ik heb hem zelfs met een gebroken arm zien doorvechten. Het was zijn eer te na om te verliezen. Dat bestond niet voor hem op dit gebied.

Ik weet zeker dat hij dit ook gedaan heeft tegen deze slopende ziekte, maar helaas was deze tegenstander niet van vlees en bloed en niet te verslaan. Akio zal altijd in mijn gedachten blijven, mede door de vele foto's die ik nog van hem heb op visgebied.

Akio, het was een eer je gekend te hebben: sayonara! vaarwel!

Een groot visser en is heengegaan en de zuid- en noordpier verliezen een bijzonder karaktervol mens!

Ik wens Paula en zijn dochter en naaste familie veel sterkte om dit verlies te dragen!

Voor een verhaal van een vissessie die ik met Akio beleefd heb, klik hier.

Het overlijden van weer een vismaat, dat natuurlijk onlosmakelijk verbonden is met ook mijn stijgende leeftijd, sterkt mij alleen nog maar in mijn wil om NU te leven. Later bestaat niet, later is Nu!

Tot ziens aan de waterkant!

Lucky Luc Mom