Extrêmement dur in de Extremadura? (3)

De Allrounder  

Extrêmement dur in de Extremadura? (3) 

Door Bart Debaes 

Gelukkig heeft het weerbericht ook nu weer gelijk gekregen. Ik word wakker vanwege het binnenkomende zonlicht. Snel hang ik mijn natte vestje buiten op het terras, in de hoop dat het toch nog wat droger wordt. Het zicht dat we hier hebben op de omgeving is mooi.

Er vliegt een ooievaar voorbij met iets heel groots in zijn bek. Net te klein voor een baby, misschien wel een prematuur? Ik ben net te laat met mijn fototoestel om dit mooi op foto te kunnen zetten. Het beeld van de mistige ochtend doet de camera toch een paar keren klikken.

Er hangt nog wat mist.

Aan het water doet de drang naar aanbeten het optuigen wat sneller verlopen. Ohohoo, ik krijg zelfs al bijna een boete van de anderen omdat ik volgens hen te snel op het water lig .

Een snelheidsboete tijdens het varen hangt me ook al boven het hoofd, want ik wil zo snel mogelijk naar de acht meter. Hoopvol laat ik daar de bruine X-10  (what else?) zakken. Zelfs na een uur is er echter nog niets gebeurd.

Hoe kan dat nou? Gisteren liep het hier van een leien dakje qua beten, en nu met het zonnetje op het water willen ze niet meer? Ook bij de anderen wil het niet lukken. In een hoekige bocht kan gids Justo dan toch een eerste mooie vis verschalken.

Knappe starter voor Justo.

Hij is aan de gang met een imitatieworm die zonder extra gewicht wordt gevist. Het duurt verschrikkelijk lang voor die op diepte is, en daarna wordt hij met minitikjes naar binnen gevist. Het is niet echt een manier van vissen die ons aantrekt. Tom komt bij een stuk heel steile oever.

Heel steile oever.

Hij kan er een snoek verticalend verschalken. Niet lang daarna komt ook nummer twee binnen. Geen bakken, maar beide vissen zijn weer mooi van tekening. Ik probeer met een Illex diving Chubby de kanten uit te gooien. Dit plugje werd ik ooit eens aangeraden door Ivan Vanpraet voor de blackbass, (waarvoor nogmaals mijn dank Ivan.) Ik heb, niettegenstaande de toch wel hoge kostprijs, nooit spijt gehad van deze aankoop.

Ook dit keer doet het kleine ding wat het hoort te doen. Op een klein tikje sla ik aan, en de vis weet blijkbaar eerst niet goed wat hem overkomt. Ik kan hem rustig binnendraaien, dus denk ik aan een kleine black.

Plots wordt daar beneden overgeschakeld op turbo-modus! Mijn Henk Simonsz Godfather parabolic buigt diep voor zoveel kracht. Naarmate de dril duurt, word ik steeds nieuwsgieriger wat het zal worden, maar ik weet ook wel dat ik niet mag gaan forceren.

Het duurt nog een lange tien minuten als de eerst glimp kan opvangen, wat is deze vis sterk! Ik ben blij dat ik nog steeds met een staalkabeltje aan de gang ben, als ik de snoek zie bovenkomen. Het is er ook weer een met een mooie doorlopende tekening.

Mooie doorlopende tekening.

Een tijdje later bewijst ook een Blackbass dat mijn Chubby-aankoop van weleer een goeie was. De dril is heel wat minder dan van de snoek daarnet, maar het is een vis die waarschijnlijk mijn PR van deze soort overstijgt.

Waarschijnlijk mijn voorlopig nieuw PR Blackbass.

Als ik naast Tom kom te liggen heeft hij het er weer over, net als gisteren avond, dat hij heel graag eens een zwarte ooievaar zou zien. Dit zijn heel zeldzame vogels, maar in deze streek worden ze soms gespot. Onze gidsen hadden echter nog nooit het geluk gehad om er één te spotten.

Ik denk dan ook eerst dat Maikel ons een poets wil bakken, als hij ons toeroept dat er een zwarte ooievaar boven onze hoofden op een rots zit. Hij doet het echter met blijvende overtuiging, waardoor ik toch wat terug peddel. Spiedend tussen de bomen kan ik hem dan toch ontwaren. Snel grijp ik naar de camera, en door ruim in te zoomen raak ik aan een doenbaar bewijs.

Is dit dan de uitleg voor een 'zeldzaam bewijs'?

Als ook ik beweer de vogel te zien schakelt ook Tom in achteruit. Het duurt een tijdje voor hij de zeldzaamheid kan spotten, dus eerst denk hij erg aan een listige samenwerking tussen Maikel en mezelf. Na veel aanwijzingen komt hij dan alsnog in beeld. Het maakt onze dag al goed.

Ondertussen is ook Tom overgeschakeld naar werpend vissen. Hij gebruikt echter geen plugje maar een shadje op een lichte loodkop. Hij laat het ding de kantjes aflopen, maar dan wel in de letterlijke zin. Daar de oevers ook hier steil zijn, moeten maar kleine tikjes worden gegeven om het hapje een behoorlijke glijvlucht te laten maken.

Het blijkt succesvol te zijn. Hier en daar wordt geoogst. Op een stek, waar de oevers zachter afzakken, vangt hij twee Blacks na elkaar. Die ene is wel echt een ferme bak. De dril mag er ook best zijn. Grote kans dat dit de ‘biggest’ van de trip wordt.

Echt wel een ferme bak.

De vis gaat boven de 50 centimeter. Tom’s natte Blackbass-droom werd werkelijkheid, vreugdekreten weergalmen tussen de bergflanken. Hij schuift voldaan door. Ik kom in zijn kielzog, en voel dat er daar beneden nogal wat verschil is in structuur ten opzichte van vorige stekken.

Er blijkt een enigszins platter geheel te liggen rond de zes meter. Ik besluit om het hier wat meer kansen te geven. Het blijkt geen slechte keuze te zijn. Ik kan ook twee veertigers buit maken, één missen, en helaas gaat er nog een dikke vis af. Maar vis vangen achter 'de anderen hun gat', geeft altijd extra voldoening .

Gevangen waar de anderen al visten.

Hoe verder we opschuiven, hoe bruiner het water wordt. Waarschijnlijk loost ergens een beek de ruim gevallen portie regenwater. Op de scheiding tussen bruin en wat helderder water kan ik een paar forellenbaarzen vangen pal tegen de kant aan. Dat is tof!!

Net als het shadje gevallen is, knalt de vis er op. Nog verderop wordt het water doorzicht geen 20 centimeter meer. We komen dan aan een zeer ruime baai, die ondieper is, en ons niet extra aanlokt. We besluiten terug te keren, want we hebben nog vele peddelslagen voor de boeg.

Maikel komt er ook weer bij liggen. Gelukkig, want het is al bijna 18.00 uur, en heeft weer het eten bij. Mijn beer was al een tijd ferm aan het grollen. Het stokbrood verorberen in deze omgeving, lijkt een godenmaaltijd.

Een godenmaaltijd.

Onze man uit Den Bosch houdt al de ganse tijd vast aan het verticalen, maar dat wil vandaag niet lukken. De paar die hij dieper gelegen kon vangen, behoorden bovendien ook niet bij de grotere formaten die wij buit maken.

Wij hebben nogal wat veertigers, en krijgen het meest beet rond de 6 à 7 meter. Bovendien nog als we het laatste stukje verticalen, na het afhuppelen van het oeververloop. Hij probeert om op die diepte alles af te verticalen, maar er volgt weinig reactie van beneden.

We denken dat de blacks wel degelijk ondieper liggen en dat ze ons hapje een tijdje volgen alvorens toe te slaan. Toeslaan is eigenlijk een te sterk woord, want de beten komen zo goed als altijd slechts heel licht door. Als hij ook overschakelt op ons systeem lukt het bij hem ook.

Werpend gevangen.

Het is echter zijn ding niet, en al gauw zoekt hij weer het dieper water op.

Op de terugweg krijg ik dan toch eens een harde aanbeet. De vis komt moeilijk van de bodem af. Eerst denk ik aan opnieuw een snoek, maar dan verschijnt een glimp van de vis. Het model is te hoog om snoek te zijn, en al gauw mag ik pronken met een nieuw PR.

Mijn nieuw PR.

Net geen vijftiger, maar dat kan me niet echt niet zoveel schelen. Ik ben niet de man van groot, groter, grootst. Ik zou deze mooie vis gemakkelijk inruilen voor tien kleinere, zodat er de ganse dag wat meer actie zou zijn.

Maar met de zes Blacks en de snoek van vandaag moet ik niet echt klagen. Mijn vangsten gaan alvast in stijgende lijn. Hopelijk liggen de aantallen elke dag een stuk hoger. Tom deed het dan met negen baarzen en twee snoeken al een stuk beter. We hebben beide weinig vissen onder de 40 centimeter, en beseffen ook wel dat daar velen voor graag zouden een dagje gaan peddelen. Hij lukte daarenboven nog een dikkerd op de terugweg.

Nog een dikkerd.

Om de hoek te bevissen waar Justo deze ochtend een mooie ving, ben ik te laat. Het is er al veel te druk .

Wat een drukte .

Als we bijna de laatste baai indraaien kom ik dicht bij Maikel te liggen. Ik zie hem plots aanslaan, en de hengel gaat goed rond. Het zal de moeite worden om fotograaf te gaan spelen, dus draai ik mijn bootje. Zijn vierde vis van de dag is ook zijn grootste.

Maikels brochet d’adieu.

Het laatste stuk is weer tegen de wind in, en mijn pijp is opnieuw behoorlijk uit als ik aanmeer. Beide anderen zouden morgen graag extra lang doorvissen, dit in de hoop dat we in de schemering actieve vis kunnen vangen met oppervlakte aas. Voor mij was de dag eigenlijk al lang genoeg. Bovendien had ik zeker niet het gevoel dat de vis actiever werd tegen de avond, maar we zullen zien.

Bart Debaes