Extrêmement dur in de Extremadura? (1)

De Allrounder 

Extrêmement dur in de Extremadura? (1) 

Door Bart Debaes 

Het was al een extreem moeilijke beslissing om te nemen: het vertrouwde, viszekere Ierland of het onbekende Spanje. Vismaat Tom was echter behoorlijk overtuigend, ze hadden er vorig jaar in de winter de code gekraakt, en daarna uitstekend gevangen.

Uiteindelijk trok de variatie aan vissoorten me nog het meest aan. De snoeken in ieder geval, maar daarnaast barbelen in drie soorten, de onbekende Channelcatfish, natuurlijk de Blackbass, en bovendien karpers met een grote voorliefde om insecten van de oppervlakte weg te slurpen! De vliegenhengels moesten dus zeker ook mee.

Aan hengelsportspullen geen gebrek, eigenlijk het tegendeel. Het is altijd moeilijk om op een vistrip naar onbekende oorden te kiezen wat er allemaal zeker mee moet. Eerlijk gezegd was ik beschaamd toen ik de eerste keer mijn valies nawoog, waar zo goed als alleen hengelsportmateriaal in stak.

Ik zat een behoorlijk stuk boven de toegestane 23 kilo. Het viel me verrassend zwaar om items weg te selecteren, niettegenstaande ik ondertussen al wel weet, dat er weer een heel groot deel materiaal nooit het water zou zien.

We startten met een vlucht met een dik uur vertraging. Hierdoor was het wagenverhuurbedrijf gesloten toen we aankwamen in Madrid. Gelukkig wou een aanverwant bedrijf het zaakje wel overnemen, maar in plaats van excuses omdat ze vroegtijdig waren gesloten, moesten we een boete betalen omdat we te laat waren aangekomen. De kleine lettertjes, weet je wel.

De discussie hierover had de sfeermeter al wat naar beneden getrokken, en dat verbeterde niet toen we onze huurwagen zagen. Rondom rond waren er blutsen en diepe krassen te zien.

Overal blutsen en krassen.

We besloten onmiddellijk om voldoende (nachtelijke) foto’s te nemen en dit onmiddellijk te gaan aantonen aan de balie, zodat we bij aflevering achteraf niet opnieuw op extra kosten zouden stoten. Dit werd gelukkig vlot onderkend en het papier ondertekend, dus voelden we ons behoorlijk safe.

Het was na drieën toen we onze gids van deze week ontmoeten. Justo Ramos Camarero was ons staan opwachten op dit onmenselijke uur, en deze uitstekende klantvriendelijkheid zouden we de ganse week mogen ondervinden.

Het bedje had deugd gedaan, maar we waren hierdoor niet vroeg op het water geraakt. We trokken naar een stuwmeer waar gids Justo twee dagen ervoor was gaan proefvissen en in een paar uren wat snoek ving, en een grote Channelcatfish had gelost.

Justo met een proef-vis.

Craig, die normaal hier vooral de karpervissers gidst, is vandaag ook mee. Het is goed dat beiden een 4x4 wagen hebben om ons naar het water te brengen.

De laatste kilometers gaan door hobbelige, met stenen bezaaide weiden, en daar zou onze huurwagen ook aan zijn onderkant sterk in waarde zijn gezakt.

Tegen de tijd dat ik mijn hengels in orde heb en mijn waadpak heb aangetrokken, heeft Justo mijn bellyboat al opgepompt en voorzien van de dieptemeter.

Afgeleverd op een prachtige stek.

Zowaar een gemak, en ik moest er wel een paar dagen aan wennen dat er voor mijn comfort iemand anders zich zo inspande.

Er wordt uitleg gegeven over het bodemverloop, en waar we vooral de meeste vis moesten verwachten. Het leek appeltje-eitje, dus met volle moed trokken we het water op. Er zijn vele knappe hoekjes aan te gooien, en een overschot aan structuren te vertikalen, dus de tijd schuift snel.

Knappe hoekjes.

De temperatuur is echter met 10°C gedaald ten opzichte van de dag ervoor. De zon krijgen we zowat de ganse dag niet te zien. De vis voelt zich daar duidelijk niet goed bij.

Net als de gidsen kan ik nog geen enkele keer aantikken. Nu en dan enkel de bewijzen naar boven sleuren dat daar beneden echt wel nog bomen staan.

Daar beneden stond nog een gans bos.

Wat laat op de dag wordt de wolkendikte wat minder, en ik peddel naar een grote baai waar de wind op staat. Omdat het wat warmere water naar hier wordt geblazen, hoop ik hier op meer activiteit.

Plots hoor ik een zware plons achter me, een paar meter van de oever. De vertikaalhengel moet plaats ruimen voor mijn Opticast spinhengel. Ik hoop op een dikke snoek, maar er komt geen reactie op mijn worpen met divers kunstaas.

Dan knalt verderop opnieuw het wateroppervlak open, maar nu zie ik meerdere stukken rug de lucht doorklieven. Eerst denk ik aan karper, maar wat verder zie ik nog een groepje ruggen aan het oopervlak liggen zonnen.

De harde eerste rugstralen ontbreken, dus het zal wel één van de inheemse barbeelsoorten zijn. Snel wissel ik naar heel klein kunstaas, maar ze hebben nog niet voldoende zonnewarmte opgedaan om agressief genoeg te zijn, en dit te willen pakken.

Ik hoop dat dit de volgende dagen anders wordt. Naar het schijnt kan je dan tientallen van deze barbelen vangen op grote drijvende vliegen of op miniplugjes zoals de insectenimitaties van bijvoorbeeld Lovex Rapy.

Deze mini-hapjes worden in onze contreien vooral gebruikt door forellenvissers. Ze blijken vooral effectief te zijn op de dagen dat de forellen wat doelloos in de oppervlakte hangen, en niets willen eten.

Ten opzichte van kunstvliegen hebben ze het voordeel dat ze verleidelijk met hun kontje beginnen te schudden als je ze traag binnenvist.

Knappe insecten imitaties van dit Poolse merk.

Eender wat ik ook probeer, er komt nooit een positieve reactie van de vissen. Tom raakt wel aan een prachtig getekende snoek, en mocht twee vage beten missen.

Prachtig getekende snoek.

Maikel doet het als topvertikaler nog het best, qua aanbeten. Uiteindelijk kan ook hij geen vis landen. We hadden allen nochtans zeker de nodige kilometers gevaren, ook weer vooral Maikel dan.

Hij had in de verte een brug zien liggen en was er vol vertrouwen naar toe gaan peddelen. De wind kwam echter nog harder opzetten, en een paar honderd meter van het doel moest hij opgeven.

Voor ons is hij dan slechts een heel erg klein geel stipje. Hij heeft echter wel ons middagmaal bij zich in zijn waterdichte zak! Dus het duurt tot 17.20u voor we onze kiezen kunnen zetten in ons heerlijk smakend broodje.

Mijn energiepeil staat dan al behoorlijk in het rood. Deze reis lijkt 'vraiment plus dur' (een flink stuk zwaarder) te worden dan verwacht. De afstanden zijn hier telkens wel erg groot, en de wind doet volgens mij bij wijle te veel zijn best.

Echt wel grote stuwmeren.

Craigs voorstel aan het eind van de dag om een Spaans biertje te gaan proberen, wordt dan ook vlot aanvaard. We stappen een café/restaurant/hengelsportzaak/traiteursdienst binnen.

Bovendien zie ik aan het uithangbord dat we hier voor 8€ een dagschotel kunnen nuttigen, dus hier zijn we vanavond niet meer weg.

In deze zeer arme streek zijn ze de grootte van de porties niet afgeleerd, of wat dacht je van een steakje van 850 gram als hoofdgerecht?? We hadden toen al een groot bord Iberische paella naar binnen geduwd, dus het energiepeil staat weer hoog in het groen.

Hapje voor de grote honger.

De ober is al helemaal verbaasd dat we het inbegrepen dessert niet hoeven, maar ik sla het proeven van het aangeboden plaatselijk likeurtje toch niet af. Een klein degestiefje om straks nog gemakkelijker in slaap te geraken, lijkt me een mooie afsluiter.

Het voor mijn neus geplaatste longdrinkglas doet me eerst wat twijfelen als ik nu eerst een extra glas water zal krijgen. De 'degestief pequeño' blijkt helemaal niet klein te zijn. Het valt bovendien niet echt in de smaak bij de anderen, en als ik even niet kijk, kappen ze hun glas leeg in het mijne. Slapen zal ik nu zeker.

Een klein degestiefje, straks nog maal drie.

Bart Debaes