TotalFishing

Eerder verschenen: deel 1 en deel 2

Etang de la Poiteviniere/ Loire Atlantique - deel 3 (slot)

door Jeroen en Jordy op ‘t Hof

Spodmix
Na het zien van de vele Korda-DVD’s en daar heel veel van te hebben opgestoken, is het tijd om dit in de praktijk te gaan uittesten. Onze spodmix bestaat uit een samenstelling van tonijn, zout, hallibutpellets, tijgers, hennep, hallibut olie en groundbait. De tonijn- en de hallibutolie zijn de absolute attractors. Het zout vormt de basis van het zoutgehalte in de mix en het grondvoer zorgt ervoor dat de mix niet onderweg vroegtijdig uit de spod vliegt. Op de stek is goed te zien dat we met de olie aan de slag zijn; grote plekken olie doorbreken de wind en laten duidelijk zien hoe de geur zich door het water mengt, de plek wordt steeds maar groter.

Wanneer er zich karpers op het voer hebben gestort, is dit duidelijk te zien.

De plek ontstaat doordat de karper gaat azen en de olie opnieuw zichzelf met het water vermengt. Ik kan je vertellen dat je meteen op het puntje van je stoel zit bij het zien van dit tafereel.

Met de Krusher van Korda malen we boilies en pellets.

Ook maken we een stickmix aan. Met de Krusher van Korda malen we boilies en pellets, deze ingrediënten doen we bij de Marine hallibut stickymix, en als laatst prakken we er tonijn- en hallibutolie doorheen om de mix kneedbaar te maken zodat deze makkelijker een vaste vorm aanneemt. De stickmix duwen we in het funnelweb en maken hier kleine, rechthoekige presentaties van. Dit funnelweb trekken we over de onderlijn heen en de haak prikken we in de presentatie zodat deze nooit verkeerd kan liggen.

Voedselnijd

Het lijkt erop dat alle puzzelstukjes op de juiste plek vallen; steeds sneller volgen de aanbeten elkaar op. Meteen voeren we een twintigtal spots en één kilo boilies per aanbeet. We zitten inmiddels al op vijftig vissen en de boilies gaan hard. We hebben voor de zekerheid honderd kilo meegenomen, maar die hoeveelheid neemt in rap tempo af. Met deze snelheid komen we binnen twee dagen boilies te kort… We vermengen de boilies met de twintig millimeter hallibutpellets.

Dit zal de karper wel even bezig houden en geeft ons de mogelijkheid om even te reorganiseren. Tijdens het eten krijgen we een trage aanbeet. Ik neem de hengel in de hand en voel flinke weerstand. De karper neemt rustig lijn van de spoel en zwemt door alsof het niets is, echt grip krijg ik er niet op. Gespannen kijken we toe hoe de karper richting obstakels gaat, ik trek mijn waadpak aan en probeer de vis weer naar het midden te dirigeren, maar dit lukt niet…

“Wat een gewicht…”

Kort voor de obstakels besluit ik een wanhoopspoging te doen en duw met alle macht de hengel onder water naar links… het lukt!!! Ik zie een grote spiegel voor mij de bodem flink omwoelen. Gelukkig sta ik achter de karper en kan hem nu beter richting het net manoeuvreren. Uiteindelijk ben ik hem de baas en zijn buik glijdt over de netrand. Het is een grote, een hele grote. Ik kijk het net in en zie daar een kolossale, prachtige spiegel rustig bijkomen. Bij de kant aangekomen heeft Jordy de mat al netjes afgewogen.

Ik kruip de kant op en wil de karper de kant optillen: “Wat een gewicht…” Een tweede poging doet de karper alsnog op de mat doen belanden. De naald van de weegklok schiet direct over de twintig kilo heen en blijft uiteindelijk staan op 43.6 pond.

Even ben ik sprakeloos, voel me uitgeput en heb het gevoel alsof ik een marathon heb gelopen. Wederom mijn persoonlijk record verbroken en we zijn nog niet op de helft, wat een trip. Het is zeker niet mijn conditie die me in de steek laat, voel langzaam alle spanning van me af glijden. Na het schieten van de nodige foto’s kan ik de rust niet vinden, de karper heeft blijkbaar al geruime tijd op de stek gelegen, want hij schijt de hele mat onder met onze boilies.

Ik heb het gevoel dat de karpers zich massaal op de voerstek bevinden, en die gedachten kloppen. We vangen die dag meerdere dikke karpers waarvan er negen dertigers bij zijn. Weet nog een 38-ponds, vechtlustige spiegel te vangen en Jordy weet nog een 39.5 pond zware spiegel te vangen en ook mijn vader weet een tweetal dertigers te vangen.

Ik heb het gevoel dat de karpers zich massaal op de voerstek bevinden.

Nature’s life

Het is nacht. De maan schijnt over het water en de wind is gaan liggen. Tijdens het drillen horen we achter ons gekraak in de bosjes… Het gekraak wordt steeds harder en een hert verraad zijn aanwezigheid met een luide kreet. Andere herten reageren en we voelen ons omringt door Wildlife. Waar maak je dit mee in Nederland? We hebben de Oostvaardersplassen waar je dit kan meemaken, maar daar houdt het wel een beetje mee op.

Ik voel me rijk en gelukkig, dit is het karpervissen waarvoor ik naar Frankrijk vertrek. We genieten optimaal van hun aanwezigheid en proberen er zelfs één te spotten. Je verwacht heel grote geweien te zien, maar ze worden niet groter dan een meter. Uiteindelijk zien we een drietal herten in het water staan. Het mag dan ’s nachts koud zijn, maar vervelen doen we ons niet.

Voeren en nog eens voeren

Het is ons duidelijk waar de clou op het water ligt, de zogenoemde sleutel tot succes. De beheerder Christine weet ons te vertellen dat we uitzonderlijk goed aan het vangen zijn; de andere vissers op het water hebben een slechte week. Het gemiddelde de afgelopen weken ligt op zo’n tien karpers per stek. Ik rijd richting het sanitair om mij even op te frissen en onderweg spreek ik nog een aantal Nederlanders die hier ook neergestreken zijn. Ze hebben tot nu toe maar één karper gevangen.

Ook voor de innerlijke mens is goed vertoeffen.

Ik weet dat er naast ons, een kleine vierhonderd meter terug, een stek vrij is en geef hen de hint daarheen te verkassen. Voeren en nog eens voeren. Wij wisten de karper op een gegeven moment zelfs tot ver voor de oude rivierbedding heen te vangen. Het mag duidelijk zijn dat het vertrouwen in overvloed aanwezig is bij de aanwezige karpers, wat weer duidelijk te zien is aan de haakpositie; de haak zit vrijwel bij iedere karper diep achter in de bek, echt een kenmerk van vertrouwd azen.

Gemiddeld voeren we tien kilo boilies en 4 kilo spodmix per dag. Dit om de karper zo veel mogelijk op de stek te houden. De wind is inmiddels gedraaid en waait vanuit het noorden. De aangename dagtemperaturen zijn er dan ook alleen nog maar als de zon zich even door het wolkendek heen weet te duwen. Ondanks het koelere weertype, ondervinden we geen nadeel in de vangsten, keer op keer krijgen we runs en we vangen nu gemiddeld twaalf vissen per dag en verspelen er ongeveer twee, de meeste door losschieters en een enkeling door obstakels.

Rigs

Ik bevis een tweetal rigs: de KD-rig en de Blowback-rig. De KD-rig is een simpele rig die iederéén kan knopen, de kunst van deze rig ligt hem juist in de positie waarin de haakbocht staat. Door de positie van de haak, haakt deze rig sneller en draait hij meteen in de bek van de karper. Voordat de karper het merkt, zit hij al vast. Ik bemerk wel dat de meeste vissen die we verspelen van de KD-rig afkomen.

De blowback-rig heeft ons eigenlijk geen lossers opgeleverd en we stappen compleet over op de blowback-rig. De blowback-rig bestaat uit een insider met de laatste zes centimeter ontdaan van zijn mantel, het is een stijve rig. De ontmanteling van het laatste stuk heeft als resultaat een supersnelle kanteling van de haak, het ringetje op de haak kantelt direct in de bek van de karper waardoor het uitspuwen eigenlijk niet meer lukt. De paniek slaat toe en wanneer de karper vlucht is de run een feit.

Een water naar mijn hart

Etang de la Poiteviniere is een water naar mijn hart; de schoonheid van haar natuur, haar Wildlife en haar karpers. Alles in dit water en eromheen, heeft iets betoverends. Als je er bent word je er in opgezogen, je ondergaat het en het geeft een heerlijk gevoel. Misschien zijn wij te verwend door dit magnifieke water, maar we hebben het niet voor niets gekregen, je zult ervoor moeten werken wil je hier slagen.

Een karper kan iedereen hier vangen, maar een week zitten voor drie tot tien vissen, dat kan in ons land ook. Ik stap de auto in en kijk over mijn schouder naar het water, ik beloof haar hier volgend jaar terug te keren. Moe maar voldaan laat ik de auto het privéterrein afrollen. Geëmotioneerd verlaat ik het water, ik zou er nog wel drie weken willen blijven…

Gelukkig weet ik dat ik thuis weer wordt opgewacht door mijn lieve wederhelft en mijn twee schatten van kinderen, alleen is ook maar alleen.

De afgelopen week wisten we 101 aanbeten te produceren en daarvan 86 karpers te landen. Daarvan waren er 26 over de dertig pond en 2 vissen over de veertig pond-grens. Het gemiddelde gewicht lag rond de 25 pond.

Thuis val ik als een blok in slaap, de autorit van tien uurtjes vallen zwaar. Gelukkig gaat het slapen me prima af, de nachtmerrie heeft plaatsgemaakt voor een bevredigende droom vol talloze mooie karpers. Ik heb de rust hervonden.

Kijk hier voor deel 1 en deel 2