TotalFishing

Eerder verschenen: deel 1

Etang de la Poiteviniere/ Loire Atlantique (deel 2)

door Jeroen en Jordy op ‘t Hof

Meteen doet het carbon van de 3-ponds hengel zich tot in zijn handvat buigen en het vermoeden dat er zich een grote karper heeft laten strikken, wordt met de seconden sterker. Even later zien we een prachtige, donkerbruine spiegel één van zijn laatste pogingen doen om zich alsnog van de haak te ontdoen. Mijn vader die staat te drillen, ondergaat het allemaal en ziet hoe wij het net geroutineerd onder de dikke buik van de spiegel schuiven. De weegklok geeft netjes afgewogen negentien kilo aan.

Zijn eerste karper is meteen mijn persoonlijk record ver voorbij… Al jaren vis ik gepassioneerd op karper en mag nu aanschouwen hoe m’n ‘ouwe’ meteen even een dikke karper op de mat weet te toveren. Met toch wel een tikkeltje jaloezie, maar dolgelukkig voor hem, vereeuwigen we de prachtige karper en zetten hem terug in zijn element. Wat een geweldig begin en wat is het hem gegund! Het hing erom of hij met ons mee zou kunnen of niet, een operatie aan zijn been zou hem bijna thuis gehouden hebben. Maar hij is erbij! En wat is er nu mooier om samen met die ‘ouwe’ een week in Frankrijk de karper achterna te gaan?! We genieten met volle teugen.

Ongelooflijk succes
Onder het genot van een heerlijke bak thee genieten we van het samenzijn. Een harde zuidwester doet schuimkoppen het zuid inwaaien. Verschillende karpers weten heel hun lijf uit het water te tillen om vervolgens met een klap weer onder te gaan. Wederom komt één van de beetmelders tot leven. Ik grijp de hengel vast en weet direct dat ik te maken heb met een flinke vis.

Op mijn thuiswater heb ik ooit een vis verspeeld die niet te stoppen was…

Nachten lang heeft dit als een horrorfilm door mijn hoofd gemaald, zwetend werd ik wakker, wat een deceptie was dat. Maar nu krijg ik een herkansing. De vis geeft mij hetzelfde gevoel en tijdens de dril giert de adrenaline door mijn bloed, ik proef het zelfs in mijn mond. Na een twintigtal minuten weet ik de karper eindelijk voor de steiger te krijgen. Mijn armen zijn verzuurd en doen pijn, ze smeken om rust. De karper blijft diep en weet nog van geen ophouden…

Een goudkleurige schim vecht alsof zijn leven ervan afhangt, maar dan geeft hij zich toch gewonnen en mijn mond valt open.

Rustig begeleid ik de karper naar het net… Op de mat aangekomen kijken we elkaar aan, Jordy roept meteen: “Dit is een Fourty!” Kippenvel trekt over mijn hele lichaam. Snel wegen we de mat netjes af en hangen hem aan de klok, de naald veert richting de twintig kilo, net eroverheen en blijft stilstaan. Een 41.8 pond schubkarper is de mijne. Mijn persoonlijk record is verpletterd.

Ik verkeer in extase en we schieten rustig wat mooie platen, mijn eerste vis op dit water en voor mij kan de trip allang niet meer stuk. Rustig laat ik mij terug zakken in mijn stretcher, de wind snijdt in mijn gezicht, met mijn ogen dicht geniet ik nog even na van het moment. Eindelijk kan ik mijn nachtmerries opzij zetten.

We weten die dag nog een twaalftal vissen te vangen waarvan er zes dertigers bij zijn.

Koude nachten
Na nog een viertal kilo aan boilies verspreid te hebben gevoerd, duik ik mijn slaapzak in. Het is koud, erg koud kan ik zeggen. Gevoelstemperaturen van minus twee graden Celsius. Ik kleed mij warm aan en lig met twee broeken, twee truien en een dik fleecejack in mijn vierseizoenenslaapzak. Nóg lig ik te rillen, trek mijn capuchon over mijn hoofd en probeer er niet aan te denken.

Ik had er rekening mee gehouden dat het koud zou kunnen zijn, maar het valt toch altijd weer tegen. ’s Nachts vangen we nog een aantal karpers en vallen vervolgens in een diepe slaap. ’s Morgens wordt ik gewekt door warme zonnestralen die mijn tent in een razend tempo doen opwarmen. Kruip uit mijn slaapzak en staar over het water naar het reservaat. Elke boom heeft zijn eigen kleur en her en der staan er bomen in het water die het plaatje net even perfecter maken.

Boilie Dip/spray
Ik draai mijn lijnen één voor één binnen en voorzie de hair van een nieuw gedipte boilie. We hebben een dip meegenomen om te testen. Wat ons opvalt is dat de hengels die voorzien zijn van een gedipte boilie, het net even beter doen dan de boilies zonder. Ondanks we pas één dag aan de slag zijn, besluiten we vrijwel alle hengels te voorzien van een gedipte boilie.

Ook hebben we een tester mee gekregen van Mario (Dreambaits). Het is een spray die ervoor moet zorgen dat de karper meteen getriggerd wordt om te gaan azen. Het is een feromonengeur die onweerstaanbaar moet zijn voor de karper. Ben er zelf een beetje sceptisch over, maar geef het een kans, nooit geschoten is altijd mis. Na een klein uur is het raak; één harde run op één van de rechter hengels… En tijdens de dril komt er nóg een beetmelder tot leven… Gezamenlijk begeleiden we de vissen naar de netten.

We hebben voor de zekerheid drie netten meegenomen omdat in een voorgaande sessie op dit water bleek hoe makkelijk een derde net kon zijn. Na de vissen te hebben vastgelegd op de foto geven we de twee spiegels hun vrijheid terug. Rustig laten ze zich in de diepte zakken en zwemmen weg. Meteen beginnen we weer met voeren; een drietal kilo boilies worden netjes verspreid. Ik loop weg voor een sanitaire stop, maar moet dit even uitstellen omdat één van de linker hengels tot leven komt. Ook de ‘stille’ linker hengels blijken nu tot leven te komen.

Groepen karpers
Het lijkt erop dat de karpers op dit water zich massaal in grote groepen verplaatsen. Door de vangsten ziet het er naar uit dat ze ’s morgens het zuid inzwemmen en ’s avonds hun weg terugzwemmen dieper het meer op. We vangen een serie kleinere vissen waarna het weer stil valt. Toch kunnen we het tempo van aanbeten van het voorgaande jaar nog niet evenaren. De avond valt en het is rustig. Ondanks dat besluiten we om toch te gaan voeren, de bedoeling is om nieuwe groepen karpers vast te houden op de stekken.

Ik besluit om twee van mijn hengels zo’n honderd meter het meer op te gooien. Na peilen kwamen we erachter dat de oude rivierbedding zo’n zestig centimeter dieper ligt dan de rest van het meer en vanaf de noordzijde van het meer toch haalbaar is. Nu is het afwachten, er liggen genoeg boilies op de stek om de karpers erop te houden. Tijdens het eten bespreken we de dag en denken we na over allerlei technieken en theorieën. We willen net aan onze heerlijke braadworsten beginnen totdat één van de afstand hengels tot leven komt, een dikke spiegel van ver in de dertig pond is het resultaat.

Door de harde wind is het moeilijk de boilies op de stek te krijgen.

We besluiten dan ook de spod in te zetten om de afstand te overbruggen en dit lukt. We beazen de hengel opnieuw en sprayen de boilie met de feromonenspray. Tijdens het strakdraaien van de lijn komt dezelfde hengel wederom tot leven, de lijn wordt door mijn vingers getrokken en de vliegt van de spoel af. Met een kromme hengel in de hand kijken we elkaar aan… Een glimlach verklapt ons vermoeden.

De karpers hebben zich massaal op de boilies gestort.

Het valt wel op dat het steeds de afstandshengels zijn die aan het werk worden gezet. Het lot van de andere hengels is gauw bepleit, we kiezen ervoor om ze allen in de oude rivierbedding te plaatsen en tegen het eind van de avond weten we negen runs te produceren, waarvan we er helaas twee door losschieten verspelen. De afgelopen avond waren het voornamelijk de dikkere vissen die ongestoord zich ten prooi lieten vallen aan de boilies.