End of season report ‘09

End of Season Report 2009

Door: Jeroen Wohe

Het was een goed jaar met uiteraard hoogtepunten en dieptepunten. En het zou het jaar worden van de grootse steelhead. En wat voor één… De grootste was gevangen door Dean Bell van maarliefst 109 cm!

Dean Bell brak alle records van het jaar.

Voordat de eerste klanten kwamen in april, moest er worden voorgevist. Dit doen we om twee redenen. Als eerste verandert elk jaar de rivier - en dan bedoel ik niet dat er wat stenen verschuiven, nee de hele rivier schuift bijvoorbeeld 400 meter op naar links of naar rechts, met het gevolg dat wat vorig jaar de rivier was, nu droog stond.

De tweede reden is om de rivier vrij te maken van ‘log jams’! De log jams zijn levensgevaarlijk. Eenmaal in een log jam en je wordt er ondergezogen en je verdrinkt. In 2008 is er ook een gids, die meer dan 40 jaar actief gidste, verdronken op één van de rivieren in een log jam.

Ieder jaar weer een compleet andere rivier.

De truc is dus om ruim op tijd een log jam te zien zodat je tijd hebt om naar de kant te gaan, maar het blijft altijd gissen en een zeer groot risico. Elk jaar is er wel een log jam die de complete rivier in de breedte afdamt. Het water stroomt er onderdoor, maar alles wordt voor de rest tegengehouden.

Een raft komt er dan niet door en is het de taak van een van de ervaren gidsen om op de log jam te komen en deze met een kettingzaag te verwijderen wat een levensgevaarlijk karwei is. Dit laat ik dan ook over aan de echte ervaren mannen.

Vertraagde start met grove vis.

Door deze log jams veranderd de gehele rivier; pools, runs enz., alles wordt anders. Waar eerst vis zat (holding water) is nu absoluut geen holding water meer en dus moet ik als gids de nieuwe productieve stukken vinden.

Het begon erg koud. We waren al aan het voorvissen vanaf 15 maart. De rivieren waren te laag en te helder dus de steelhead bleef op zee, wachtend op hoger water. In de drie keren testvissen ving ik maar één vis. Niet veel, maar wel een goede indicator.

Onder normale omstandigheden is altijd de eerste week van april een opener. De steelheads beginnen dan aan hun trektocht, maar niet in het afgelopen jaar. Ze waren later dan normaal en nu begon de tweede week vis op te leveren.

Kapitale vis uit de Skeena.

De eerste klanten waren Amerikanen en Canadezen en gelukkig vingen ze bijna iedere dag vis. Wat mij opviel is dat de vissen dit jaar een stuk groter en dikker waren dan voorgaande jaren. Misschien omdat ze wat later waren en zich dus langer op zee hadden kunnen volvreten, ik weet het niet, maar ze waren supersterk en gaaf!

De zwaarste wintersteelhead, die is gevangen door een klant van een andere gids, woog tegen de 30 pond. Nu is een 30-ponds steelhead een unicum en een wintersteelhead van 20 pond of meer is al vrij zeldzaam en er waren er afgelopen voorjaar genoeg geland van dat formaat.

Dit seizoen ook veel chum.

Na de afsluiting van de steelheadvisserij in het voorjaar kon ik mijn koffers pakken en op weg naar Rusland gaan waar ik voor Ryba Adventures gids op Atlantische zalm op een paar toprivieren op Kola.

Ik vloog naar Stockholm waar Jos Vanrunxt, de eigenaar van Ryba Adventures, klaar stond om mij op te pikken en we reden vervolgens non-stop naar de Varzuga rivier in Rusland. De reis verliep spoedig en al snel waren we op plaats van bestemming.

De Varzuga kun je vergelijken met de Skeena rivier, groot en zeer indrukwekkend. Het stuk waar wij stonden was ongeveer 200 meter breed en dus een knappe lap water om te bevissen. Omdat we al het logistieke nog moesten voorbereiden hadden we niet veel tijd om voor te vissen. De rivier was hoog van de run-off en er zat vis!

Varzuga, en er zat vis.

Na wat info te hebben ingewonnen kwam ik erachter dat de Atlantische zalm wat vroeger was dan normaal. In BC waren ze dus laat en hier te vroeg! Fascinerend vind ik dat. Op de oever lag het ijs nog meters hoog opgestapeld langs de gehele rivier en het was prachtig weer, strak blauwe lucht met veel zon. Iets wat ik niet gewend ben op Kola.

De jet boat, die speciaal uit Amerika werd geïmporteerd, werd gedoopt en voldeed uitstekend op de Varzuga rivier. Die week werden er heel veel zalmen geland en verspeeld, de vis zat er en was agressief naar de vlieg. Die weken daarop visten we een zijrivier van de Varzuga, de Pana en de Kola rivier!

De Kola rivier staat wereldwijd bekend om zijn grote Atlantische zalm. De vangsten waren wisselvallig. Er waren dagen dat men wel 10 zalmen per persoon kon vangen, maar ook dagen dat we met veel pijn en moeite één visje kon verleiden met de vlieg.

Atlantische zalm uit de Kola.

Er moest hard worden gewerkt en de omstandigheden waren ook niet altijd even makkelijk. Maar Rusland heeft naast de fantastische zalmvisserij ook iets primitiefs en iets rauws, het is de gehele beleving die deze trip voor mij zo speciaal maakte.

Elke keer geniet ik weer als ik iemand zijn eerste zalm of steelhead zie vangen. Ik zie dan dat de druk en stress van al die weken voorbereiding van hun afvalt! Yes, I did it!!! hoor ik ze dan denken, en die uitdrukking is voor mij één van de redenen dat ik gids. De voldoening van een visser na al die weken binden, leren casten en voorbereiding. Ik noem het eigenlijk niet eens meer voorbereiding maar toewijding.

Terug naar BC…

Terug uit Rusland ging het gidsen verder op steelhead in BC. Het zou een najaar worden met pieken en dalen. Maarten opende het steelheadseizoen met een paar mooie vissen die hij verspeelde en dan toch de beloning, en wat voor één! Nadat hij het spelletje door had, waren de steelheads kansloos en landde hij een paar prachtige vissen! Een ‘steelhead-junkie’ was born.

Een ‘steelhead-junkie’ was born.

Eind augustus was het steelhead vissen top, we vingen veel en groot! Voordat september was begonnen had ik al een vis van dik over de meter! Iets wat niet vaak voorkomt. De reden was dat de Sock eye run tegenviel en dat de overheid de commerciële vloot had stilgelegd.

Augustus steelhead, een goed begin van het steelheadseizoen!

Nu konden de steelheads bijna vrij opzwemmen zonder te worden genet. De steelhead trekt namelijk samen op met de Sock eye en bij de commerciële visserij worden ze dan gevangen als bijvangst. De Amerikanen kregen hier lucht van en in de eerste week van september was het druk, heel druk en de toprivieren werden zwaar bevist.

Een dikke metervis.

En toen gebeurde het, regen, regen en nog eens regen. De rivieren lagen eruit en bleven eruit liggen. De Amerikanen vertrokken huiswaarts en de rust was weer teruggekeerd, maar Dion, die een jaar had uitgekeken naar zijn steelheadtrip, viel letterlijk en figuurlijk in het water. Zelfs na een week lagen de rivieren er nog uit en keerde hij huiswaarts zonder steelhead!

Deze kwam na een week van regen en weinig tot niks vangen.

Erger nog, zonder te hebben gevist! Iets wat ik nog nooit had meegemaakt werd werkelijkheid. En zo zie je maar weer, ook al ben je gids en heb je je zaken nog zo goed voor elkaar; als moeder natuur niet wil meewerken sta je machteloos en kan je niks anders doen dan wachten.

Na regen kwam zonneschijn en na hard vissen zaten we eindelijk weer in de vis. We hadden weer topdagen van zes vissen of meer, maar ook dagen van helemaal niks, niet eens een take, iets dat vrij ongewoon is! Maar er zat grote vis, meer grote vis dan normaal!

Na regen kwam zonneschijn…

We vingen veel vissen van tegen de meter, maar er niet overheen, wat ook niet vaak voorkomt. Uiteindelijk lukte het ons om dit jaar negen vissen van over de meter te landen, met de grootste van Dean: 109cm. In mijn optiek echt uniek!

Dean met een monster van 109 centimeter.

Na de regenachtige september kwam er een zachte winter aan, iets waar we allemaal warm van werden. Het gebeurt niet vaak dat je tot december kunt vissen op steelhead, maar dit jaar was het mogelijk.

En nog een van 102…

Ik had het genoegen om de legendarische Bob Meiser te gidsen samen met Dave en Rolandas uit Litouwen. Het was een week om nooit te vergeten. Los van de supervisserij die ze hadden op de Skeena, werd er veel gedronken en gelachen.

En één ding weet ik nu zeker: de vissers die uit Litouwen komen zijn volslagen gestoord. Begrijp me niet verkeerd: prettig gestoord, maar wat kunnen die gasten drinken en lullen zeg.

Bob Meiser in actie met zijn nieuwe ‘S’-rod

Het was een fieldtest met de nieuwe Meiser rods en lijnen wat hilarische momenten gaf. Ik was uitermate onder de indruk van zijn nieuwe ‘S’ rod en de nieuwe lijnen.

Een moment dat ik ook niet snel zal vergeten: Rolandas staat op een bepaalde stek te vissen en ik vertel hem dat daar de kans groot is op echt grote vis van ruim over de 10 kg. Ik adviseerde hem om 20-ponds tippet te gebruiken in plaats van 15-ponds.

Nee was zijn antwoord: “Hier heb ik veel mee gevangen, geen probleem.” En je raadt het al. Hij krijgt beet, zet de haak en slaat zijn leader kapot op een vis die van de schrik uit het water kwam.

Ik kan je vertellen dat die vis dus dik over de 10 kilo was en Rolandas keek alsof hij water zag branden. Gelukkig waren de visgoden hem goedgezind en na een stuk 20-ponds tippet te hebben aangeknoopt wordt hij dan toch nog beloond met een steelhead van 20 pond.

Ook Rolandas wist zijn vissen te vangen.

Het is inmiddels december en ik sta in de rivier. Het is koud, -8°C. Om de worp zit mijn lijn vastgevroren aan de ogen. Ik krijg beet maar kan de loop niet laten gaan en zet direct de haak. De vis schudt zijn kop en gaat ervandoor. Los, de haak zat niet goed, maar ach, het was er een.

De winter komt er weer aan.

Ik werk de run af en krijg weer een aanbeet. Ik steek mijn hengel naar voren om wat speling te geven en de vis is goed gehaakt. Maar wat blijkt, ik kan de reel niet meer opdraaien, hij is volledig vastgevroren en zit echt muurvast. Ik probeer het water uit te komen maar de vis is al los. Nu is het tijd om te stoppen, het was een prachtig jaar en ik kijk uit naar 2010!

Tight Lines – Jeroen Wohe - www.skeenariverlodge.com