Een (zomer)avondje dood aas vissen

Klik hier voor eerdere Roofvis artikelen!

Een (zomer)avondje dood aas vissen

                       

Na 2 uur gestaan te hebben met slechts een paar kleine knabbelende snoekjes die de aasvis te schrikbarend vonden, is de avond nog vrij vruchtloos…

De schemering is gevallen, evenals de hoop nog een vis te haken, de drang om het na een aantal uren voor gezien te houden neemt toe. Ik werp mijn doodaas-tuig met een bijna machinale beweging in het water, de aasvis fladdert en maakt een heel mooie landing op zijn rechter zijde.Het geluid is onmiskenbaar. Afgedwaald in gedachten, geef ik de vis een 7.3 punt voor zijn vliegkunsten.

Dan ineens vanuit het niets klinkt er een sirene, ik stop met binnenhalen en probeer het geluid te plaatsen, een ziekenwagen bedenk ik mij, want ik zit hier vlak bij het ziekenhuis, hoogst aannemelijk dus. Het geluid komt dichterbij en dichterbij.
Plots begint er een machtig gebrul! Brulkikkers! Ik denk wel een stuk of 10.
Puur genieten! Alleen jammer dat die sirene, als maar luider wordende, het kikkerkoor verstoort.

Dan ineens! Totale stilte, alleen de muggen dansen onverstoorbaar door over de vlakke waterspiegel. De sirene is gestopt, en op het zelfde moment houden de kikkers het ook voor gezien. Ik heb die avond geen kikker meer gehoord, en ook de spoedeisende hulp van het ziekenhuis hield het verder rustig.

Dit soort momenten beleef ik zeer intens en vind ik geweldig, en ik vraag me af, waarom begonnen die kikkers nou te brullen zodra ze die sirene hoorden en hielden ze bij het stoppen ervan ook gelijk weer op? Dit soort vraagstukken zie ik het liefst onbeantwoord.

Nog éénmaal wil ik die vis zien vliegen. Tijdens de worp vraag ik me af of de snoeken die onderhand half verteerde aasvis nog waarderen, ik houd mezelf voor dat ze het verschil niet zullen merken en houd moed. Elke omwenteling van mijn krakende reeltje, die het ook wel genoeg lijkt te vinden voor deze avond, blijft onbeantwoord.

Ik haal de voorn van het takel af en smijt deze met al mijn overgebleven passie in het water en zie een kolk in water die zijn weerga niet kent, en met open mond stel ik mezelf de vraag: “hoort dit niet alleen in overdreven visverhalen te gebeuren?”...
Een mooie na zomer avond. Ik besluit de brulkikkers te groeten met een voor hun herkenbaar geluid en fiets naar huis.

Geen vis, geweldige avond.

Groeten, Dennis