Een droomsessie…
Door Mark Zelle
Gestaag draait de kilometerteller zijn rondjes. Na een uurtje rijden bereikt de wijzer de 100 km. Ik ben in de buurt van Utrecht en bel zoals afgesproken even op om te melden dat ik in aantocht ben. Na een aantal seconden word er opgenomen. “Met Pieter de Jongh…”, klinkt het slaperig. “Hoi Pieter, ik ben Utrecht voorbij hoor. Ben met een klein uurtje in Zundert!”, deel ik hem mee. “Oh dat is mooi”, klinkt het droog aan de andere kant van de lijn. Het wordt geen lang gesprek en een uurtje later sta ik inderdaad voor zijn huis. Ik laad mijn spullen over en de reis kan beginnen. Een halve dag en veel gesprekstof later komen we aan bij het water. Ik schat het meer op een kleine 300 hectare. Het is geheel omzoomd met bos en her en der grote rietbossen die ver in het water doorlopen. Het water is grillig van vorm, heeft vele inhammen en hier en daar een klein eilandje. De serene stilte die er heerst, maakt het erg mysterieus.
We rijden wat rond en vinden een mooie stek nabij een eilandje dat zo’n honderd meter uit de kant ligt. Aan de linkerzijde van de punt waarop we zitten, ligt nog een mooie inham waar de wind flink op beukt. Het waterpeil staat normaal gesproken een meter of twee hoger en daardoor liggen de meeste inhammen droog. Tijdens het opzetten van de spullen loop ik enkele malen langs ons inhammetje. Ook hier staat vrijwel geen water, althans zo lijkt het. Terwijl ik met de laatste spullen richting onze stek loop, zie ik een karper volledig uit het water komen. Enigszins verrast vertel ik het aan Pieter; een plekje om te onthouden! De eerste nacht besluit ik om een meter of honderd van Pieter te gaan zitten aan de rechterkant van de punt. Er wordt zorgvuldig gepeild en verse rigs worden geknoopt. De volgende morgen word ik teleurgesteld wakker. Ik heb geen enkele vorm van leven mogen zien. Pieter komt tijdens zijn ochtendwandeling even op visite in het gezelschap van Storm, Max en Rickie, zijn drie Mechelse herders. Hij heeft de wind vol op zijn kant staan, twee aanbeten gehad en beide vissen helaas verspeeld. Samen slepen we mijn spullen weer richting basiskamp en verorberen een paar broodjes.
Ook de tweede dag wordt benut met het peilen van dieptes en we vinden een paar mooie geulen en zandbankjes. Als laatste besluit ik om even bij het inhammetje te gaan kijken. De dieptemeter loopt snel terug, wanneer ik het nader: 120 cm, 100, 80…60 cm. Maar wanneer ik over deze ondiepte heen ben, loopt de diepte tot mijn verrassing weer op! 0,7…0,9…1,2 meter. Nabij ligt een mooi lelieveld dat aan het afsterven is. Ik besluit om hier de aankomende nacht een hengel neer te leggen. De overige hengels zet ik op het midden van de punt neer en vis hiermee vlak langs het eiland, waar ik ook een oud lelieveld heb gevonden. 
De avond valt en terwijl de macaroni kookt, loopt de spanning merkbaar op. We zijn net bezig onze kansen in te schatten, wanneer mijn beetverklikker in de inham afgaat. Aangezien de hengel zo’n 100 meter van de tent af staat en ik tot mijn kuiten door de modder moet baggeren, duurt het even voordat ik er ben. De vis neemt gestaag lijn tot het moment dat ik de hengel oppak en aansla. De vis koerst meteen naar een ondiepe bank en zwemt zich daar vast. Met de lieslaarzen aan komen we vlakbij de vis, die vervolgens vrij gemakkelijk kan worden geschept. Een spiegelkarper, die wordt bewaard tot het weer licht wordt. Hoewel het aas slechts zo’n 40 meter uit de kant ligt, wordt de lijn toch uitgevaren en wordt het haakaas precies naast het lelieveldje gedropt. Snel nog een schep ‘tijgers’ erover en we zijn weer klaar. Aangezien het inmiddels al erg koud is, besluiten we onze slaapzak op te zoeken en al snel zijn we in diepe rust. Na een klein uur gaat opnieuw mijn linkerhengel en na wederom een vermoeiende sprint begin ik met drillen. Pieter is inmiddels ook gearriveerd en samen wachten we vol spanning af wat er gaat gebeuren. Een luttele vijf minuten later heb ik hem dan toch te pakken, een mooie dikke leder! Die nacht vangt Pieter ook nog een aantal karpers, tot net onder de 30 pond.
De derde avond doet zijn intrede en terwijl het eten staat te pruttelen, ‘fluit’ opnieuw mijn linkerhengel. De vis voelt meteen goed aan en zet vreemd genoeg geen koers naar het lelieveld, maar naar de ondiepe zandbank, die eigenlijk als een doodlopende steeg gezien kan worden. Ook deze vis wordt makkelijk geland. Wederom een lederkarper, maar deze zit toch een categorie hoger! Ook deze vis wordt gezakt en terwijl ik langs mijn overige hengels loop, gaat de rechterhengel af… Ineens uit het niets een keiharde run. Aangezien er redelijk wat obstakels liggen tussen mij en de vis, neem ik geen risico en spring in de boot. Na een minuut of twee ben ik boven de vis. Op het moment dat ik de vis zie, schat ik hem ruim over de 20 kilo. Uiteindelijk delft de vis het onderspit en snel vaar ik terug naar de kant. Hij wordt gewogen en haalt de 20 kilo net niet. De vis heeft er ook niet de lengte voor. Pieter vangt ook een vis, maar helaas blijkt zijn limiet ‘net geen dertig pond’. Pieters nacht
Maar dan word het woensdag! Dit blijkt Pieters nacht te worden, want die hele nacht blijven we in de weer met de nodige vissen. Pieter komt keer op keer terug met zware vissen.
Ikzelf moet genoegen nemen met de kleinere goden. Wederom komen er een aantal uit het ondiepe inhammetje. We horen we ook verschillende keren kreten vanaf de andere kant van het meer (we dachten tot dan toe dat we dit paradijs voor ons alleen hadden). “Rudy, Rudy… komm snell”. “Ach Lothar was is den loss”? “Sie habben wieder ein..” Dat kan er ook nog wel bij, een stel Duitse concurrenten! Het volledige artikel van Mark Zelle en nog veel meer informatie die u als karpervisser niet mag missen, vind u in Dé Karperwereld 37, dat vanaf vrijdag 16 juli 2004 te koop is in de betere hengelsportzaak of boekhandel/kiosk. U kunt natuurlijk ook een abonnement op dit luxe en toonaangevende Nederlandstalige karpermagazine nemen.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
