TotalFishing

De Overval…

Mark Kuiper is een sportvisser in hart en nieren. Altijd zeer betrokken bij het wel en wee van onze groene rovers en het moet gezegd; hij weet ze ook te vangen! Schitterende vissen poseerden korte tijd voor de lens van zijn camera en Mark weet waarover hij praat als hij spreekt over een echt grote snoek. Geen opgeblazen verhalen en foto’s maar gewoon recht voor zijn raap grote vissen vangen én ervan genieten. Van een snoek van dik over de 120 cm wordt Mark dan ook niet echt meer opgewonden. Het avontuur dat Mark en zijn vismaat echter een week of 6 geleden in Noorwegen meemaakte is dan ook bijna niet te beschrijven. Mark deed het toch, speciaal voor de lezers van Total Fishing…

Lees zijn indrukwekkende en nooit eerder vertoond verhaal met foto’s, waarbij je als echte sportvisser werkelijk de rillingen over je rug lopen…

Redactie T.F.

De grootste snoeken verspeel je!

Door Mark Kuiper

Veel sportvissers hebben het al wel eens meegemaakt. Een echt monster aan de hengel krijgen en deze vervolgens jammerlijk verspelen… Voor de één is een monster een snoek van boven de 80 cm. Voor de ander eentje die misschien wel de 120 passeert. Het lijkt wel of je snoeken van bescheiden formaat veel minder snel verspeeld.

Al zijn ze aan het kleinste velletje gehaakt, ze blijven bijna altijd gewoon hangen. Maar die echte dikke vette Whopper….. Juist ja, die verspeel je. Zo heb ik dit jaar dus ook de kans gehad om die echte supergrote snoek te kunnen vangen. Helaas, u begrijpt al waar ik naar toe wil. VERSPEELD!!

Groot
Begin dit jaar een heerlijke dag met de streamer gevist op een mooie oerhollandse plas. Mijn vismaat Ruud ving al snel een beauty van een snoek van 110cm precies, stijf tegen het riet. Een droomstart van wat een superdag bleek te worden. Na nog wat aanbeten van kleinere vissen, kreeg ik in de middag een geweldige zware aanbeet op een talud midden op de plas. Vlakbij de boot zag ik de snoek als in slowmotion over de blauwe zonkerstreamer heen draaien. Na een zware dril van zeker tien minuten til ik een schitterende snoek van 120,5cm de boot in. Een absolute topvis. Nog unieker omdat hij met de vlieghengel werd gevangen. Mooier kan haast niet meer worden dit jaar!

Groter
Mooier kon het bijna niet, maar wel groter… Ook dit jaar gebeurde het volgende: Op één van de grotere wateren van ons land waren mijn vismaat en ik aan het trollen om een reuzensnoek proberen te vangen. In de periode dat wij visten zouden de grootste snoeken daar zoals ieder jaar om die tijd de ondiepere taluds op moeten gaan zoeken. Het zou die dag weer eens, net als zowat alle andere dagen op dit water, zeer taai worden. Je vist hier voor hooguit 1 enkele aanbeet op een dag. Maar, na een aantal uren getrold te hebben ving mijn maatje toch een baars van boven de 40cm. Waar baarzen jagen liggen wellicht ook dikke snoeken… De tweede keer over dezelfde plek geeft een aanbeet op een groot stuk rubber die er niet om liegt. Alsof er een stoomtrein op volle snelheid wordt gehaakt. Lang wordt er gedrild. Keer op keer worden er meters lijn van de spoel getrokken. En telkens dat stemmetje in mijn hoofd…”als hij maar niet losschiet, als hij maar niet losschiet…”En dan ligt hij langs de boot. Uitgeteld als Mike Tyson die zijn eerste K.O ontvangt… Met 127cm en 19,4 kg een echte zware buffel. Gelukkig niet verspeeld!

Grootst
Na de vorige vis kon het toch niet groter worden dit jaar, zou je denken. Toch is er nog een grootste vis! En de grootste vissen worden verspeeld… Afijn, hier komt het verhaal.

Om de gesloten tijd in Nederland door te komen werd er dit jaar 10 dagen in Scandinavië gevist. In een overweldigende mooie omgeving visten we op een aantal idyllische Noorse meren. Het ijs was pas een paar dagen geweken voor de eerste voorjaarszonnestralen en de natuur stond aan het begin van de Noorse lente. De dagen waren echter al lekker lang. En wij visten dan ook van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Dan weer driftte de boot over diepere taluds, dan weer over ondiepe platen waar het eerste riet alweer onder water te zien was. En met de besneeuwde bergen op de achtergrond manoeuvreerden we onze streamers met mooie golvende bewegingen over de opkomende rietstoppels heen.

Op een ondiepe plaat van slechts 90cm diepte haakte ik een snoekje. Misschien dat het de tiende snoek van de dag al was. Het liep goed. Helemaal als je bedenkt dat we enkel met de vlieghengel visten. Ik drilde met de vliegenlijn in de hand het snoekje rustig naar me toe. Het snoekje was behoorlijk wild. In plaats van het normale kopschudden leek het wel ergens voor te vluchten… Dat klopte dus ook wel want na een meter of acht is er bij het snoekje ineens een enorme welling in het water. Een halve seconde later lijkt het alsof er een scène van Jaws voor me wordt afgespeeld. Weer een halve seconde later sta ik met een hele kromme vlieghengel in mijn knuisten. Kolere zeg ik tegen mijn maatje. Wat is daaaaat??!! Dat is een monster!!!! Een monster!!!

Na een paar tellen keert de rust weer een beetje terug. De aftma 10 blijft erg krom en het monster koerst rustig heen en weer voor de boot. Ik weet dat het een grote snoek moet zijn die het kleintje gepakt heeft, maar ik heb hem nog niet goed kunnen zien. Als de vis naast de boot door het oppervlak komt zien we pas hoe groot hij is. Ongelofelijk wat een bak… Het snoekje welk de streamer pakte is overdwars gepakt door deze bijzonder grote snoek.Ik zeg tegen mijn maat dat ie vergeleken met het kleintje die we op 40cm schatten zeker de 125 moet passeren. Ik zeg zelfs nog dat ik nog nooit zo’n lange snoek heb gezien…

Om toch een kans te maken om de vis te landen trek ik met de elektromotor de boot zo goed als het gaat de kant in. Ik probeer niet teveel kracht op de vis te zetten om te voorkomen dat hij loslaat. Gek genoeg zijn we beide heel rustig en hebben we zelfs het verstand nog om wat foto’s te maken. ”Ik spring er zo bovenop”, zeg ik, “dat koude water kan me geen moer schelen, die snoek moet ik hebben!!”

Patrick zegt dat ie hem wel probeert te pakken zodra hij de kans krijgt. Hij krijgt uiteindelijk één keer een halve kans. Maar omdat mijn leader een maal om de kop is geslagen wordt de kieuwdeksel dichtgedrukt en kan hij zijn vingers er niet tussendoor wurmen… Op het moment dat ik bedenk dat we de streamer van mijn maatje onder in zijn bek erbij moeten prikken neemt de reus een laatste run van zo’n meter of vijftien. Dan is hij eraf…

“Hij krijgt uiteindelijk één keer een halve kans…”

Het zware gevoel is weg en het kleine snoekje schiet onder de boot door en maakt dat hij weg komt. In het heldere water zien we de reus nog een aantal malen, als een haai, rondjes zwemmen voor de boot opzoek naar zijn verloren prooi. Dan is hij weg. Hij zwemt de plaat af de diepte in. Weg…

Ik land het “kleine”snoekje en mijn maat en ik kijken elkaar aan. We denken allebei hetzelfde… die is geen 40cm. Het snoekje blijkt 69cm te zijn. .

Dit was de grootste snoek die we ooit van ons leven gezien hebben en misschien hadden kunnen vangen. Ik vis de dag verder uit op de automatische piloot in een soort roes. Om de tien minuten zegt één van ons tegen de ander dat we dit ongelooflijk was, alsof we het ooit zouden vergeten…

Thuis, na bestuderen van de foto’s, komen we er nog steeds niet goed uit. Hoe groot is deze megavis werkelijk geweest? Ik ben heel benieuwd hoe groot andere viscollega’s deze megavis inschatten…