De haken en ogen van een Zuidelijke vistrip: deel 4

Tekst en fotografie:  Geert Luinge

We zijn op vakantie op een eiland in de Middellandse zee en mijn handen jeuken om te gaan vissen.
Als ik 's morgens vroeg met m'n hengels op zoek ben naar een goeie stek langs de kust, kom ik een (gelukkig Engels sprekende-) jongen tegen die staat te vissen op geep.

Ik vraag of ik naast hem mag staan en tuig mijn hengel op met een schuivende 50-grams werpdobber, een 2 meter lange 18 honderdste fluorocarbon wapperlijn met een loodhagel, een venijnig klein gezet haakje en een mooi kronkelend stukje octopus als aas.

Opeens hoor ik hem roepen dat hij beet heeft... hij slaat aan... mis ! Samen werpen we in de richting van de stroomnaad die gevormd wordt door de uitstekende rotsen waar we op staan. Zo'n ruige lavarots is toch weer heel wat anders dan onze betonnen pier van ijmuiden.

Meteen heb ik beet... mijn dobber zeilt opzij, ik voel de vis rukken en hef rustig mijn hengel... en na een spectaculaire dril met acrobatische luchtsprongen komt er een mooie geep aan wal. Nu heb ik meteen het beste aas voor geep: geep. Dat fladdert nog mooier dan een stukje octopus.

Als je zo'n stripje vis (7 cm) aan de vel-zijde inprikt met je haak, en daarna weer terug prikt door het vlees, dan heeft dat 3 voordelen: het zit steviger op je haak, de haak steekt buiten het aas en het wappert extra aantrekkelijk. Dus tweemaal doorsteken, te beginnen bij de vel-zijde. Maak het aasje ook gerust wat langer en dunner, want een zandspiering is lang en dun en daar zijn (ook) gepen gek op.

Mijn buurman staat te gooien met een dikke (gekinkte) nylon lijn, een vrij lichte dobber en een stugge hengel. Hij werpt niet ver. Ik gooi makkelijk twee keer zo ver als hij. Hij heeft weer een aanbeet, maar wéér een misser.

Dat gaat zo een tijdje door... ik onthaak inmiddels geep nummer 3, hij heeft weer beet... maar de vis blijft wéér niet hangen. Bij geep nummer 5 begint het genant te worden. Hij heeft nog steeds helemaal niks.

Ik bied hem een stukje van mijn aas aan, maar op het moment dat ik het hem geef voel ik een ruk aan mijn hengel en daar komt de volgende geep alweer binnen. Het was gewoon lullig (voor hem).

Toen zei hij letterlijk: "Give me 1 good reason why I don't catch them !"

Ofwel: waarom vang jij ze wel en ik niet ?

Ik bekeek zijn hengel, molen en onderlijn en zei :

"I can give you 10 good reasons why you don't catch them":

Hij begon te lachen en riep: "Tell me all of them !"  Okay then, here we go:

1) te stugge- en te korte hengel waarmee je moeilijk kunt werpen.

2) te dikke nylon hoofdlijn, die veel weerstand geeft waardoor je niet ver genoeg kunt gooien.

3) te weinig lijn op de spoel, waardoor de lijn slechter zal werpen en meer zal kinken.

4) te lichte dobber met te weinig werpgewicht in verhouding tot de hengel.

5) de dobber is niet symmetrisch, waardoor hij wappert en draait, dus afremt tijdens het werpen

6) te dikke onderlijn waardoor het aas zich niet natuurlijk gedraagt.

7) geen loodhagel gemonteerd, waardoor de lijn in het oppervlak blijft  hangen.

8) te grote haak die moeilijk in zo'n smalle vissenbek past.

9) dobber zit vast gemonteerd op de lijn waardoor de geep weerstand voelt en het aas loslaat.

10) garnaal als aas is erg kwetsbaar. Dat heeft zo'n geep gauw van je haak geknabbeld.

Een stripje vis is veel taaier en blijft beter op de haak zitten.

Als je die 10 faktoren bij elkaar optelt heb je het antwoord op je vraag. Geeft niks, we staan hier lekker te flierefluiten in het zonnetje, maar als je vraagt waarom je niks vangt... daarom.

Ik bied aan dat hij mijn hengel mag gebruiken. Hij aarzelt even maar gaat dan akkoord. Ik laat hem nog een keer duidelijk zien hoe ik inwerp, sluit de beugel en overhandig hem de hengel. Nu moet je die hengel hooghouden en langzaam de bocht uit de lijn draaien... ja zo.. ja... nu heel langzaam blijven binnendraaien. Het aasje moet aantrekkelijk wapperen in de stroming.

Ja daar gaat 'ie !... Beet !  Hangen ! Drillen ! en vangen dus. Wat had die knaap een big smile toen hij de hengel teruggaf. Nu was er een belletje gaan rinkelen.

Hij ging akuut zijn hengel en molen en onderlijn en de rest veranderen. Ik gaf hem nog wat haakjes, loodjes en een dobber en hij gaf mij een blij gezicht als dank. Twee dagen later zag ik hem toevallig weer staan. Hij had inderdaad andere spullen en aan zijn enthousiaste gebaren kon ik zien dat hij inmiddels een heleboel gepen had gevangen !

 Vandaag is ons plan om te kijken of er ergens in het binnenland gevist kan worden. Op de kaart heb ik een stuwmeer aangekruist dat er in theorie aantrekkelijk uitziet, maar ik heb geen flauw idee hoe de vis-omstandigheden daar zullen zijn. Geen garantie dat we wat gaan vangen. Voorlopig ziet het er nogal droog uit.

In mijn rugzak zit een telescoophengel (transportlengte 35 cm), een trommel kunstaas en allerlei natuurlijk aas, zoals brood, kaas, forellendeeg, siliconen wormen en zelfs een stukje inktvis, dus kom maar op. We rijden vanaf de kust het binnenland in en na een paar kilometer zien we een landschap waar een visser niks te zoeken heeft. Denk je. Langs de kant van de weg die door het lavalandschap leidt staat het vol met kaktussen. Even stekelig, maar toch heel wat anders dan de brandnetels bij ons langs de sloot.

Maar waar kan ik hier ergens een hengel uitgooien ? Het landschap wordt steeds droger, overal schieten hagedissen weg en langs de weg staat een kurk-eik, waar de helft van het kurk al vanaf gehaald is. Daar kun je een heleboel dobbers van maken ! Ik pak mijn zakmes en denk dat ik wel even een stuk kurk van die boom af kan snijden, maar dat zit muurvast, is taai en sterk. Het lukt me niet zo gauw om hier een paar dobbers van de boom te plukken en een langsrijdende boer kijkt me heel gemeen aan, dus no dobbers today.

Aha, daar heb je het stuwmeer. Maar het water staat erg laag en de oevers zijn zacht als boter. Als ik langs de waterlijn probeer te lopen zak ik diep weg in het zand en ik zie dat het meer erg ondiep is.

Ik doe wat worpen met een 3cm klein dikbladig 5grams koperkleurig lepeltje (mijn favouriete allround kunstaasje) maar krijg geen tikkie. Ook een mini-spinnertje, een subtiel dropshot shadje en een ratelplug hebben geen succes. Ik probeer het een uur op verschillende plekken, maar krijg geen enkele aanbeet.

Dat stuwmeer ziet er hier niet erg visrijk uit.  Op naar de volgende stek een eindje verderop. Langs de weg staan rijen bomen die volhangen met citroenen. Heel wat anders dan de Hollandse appels waarvan ik vroeger mijn buik vol at tijdens het vissen (stek naast een boomgaard) ( of die andere super-visstek waar ik als jochie lange woensdagmiddagen heb rondgehangen... naast een aardbeienveld ! ) Maar aan één citroentje voor bij de visschotel heb ik vandaag wel genoeg.

Yes, daar zie ik eindelijk weer vissers. Even kijken wat ze uitspoken. Ze vissen met een vaste stok, een klein dobbertje en een enkele made als aas en ze vangen hele kleine visjes. Maar... die visjes nemen ze mee. Die gaan in de tas. Wat gaan ze daar mee doen ? Opeten ?

Ik loop naar hen toe en vraag (via een omweg) wat ze met die visjes gaan doen. Het antwoord maakt me blij. Hij zegt dat ze die aasvisjes straks een eindje verderop gaan gebruiken om te vissen bij de stuwdam. Daar zitten grote scholen 'black bass' en die zijn niet voor de poes. Dus dat was voor mij het startschot om akuut door te rijden naar die stuwdam !

... en verdomd, meteen bij de eerste worp vanaf de railing van de stuwdam wordt mijn lepeltje keihard gegrepen door een sterke vis.  Het is een black bass van bijna 50 cm. Ik zie hem heen en weer schieten in het heldere water. Echt een stevige knokker. Yes ! Terwijl hij spetterend aan het oppervlak komt zwemmen er andere baarzen omheen. Dan opeens schiet de haak los. Ik baal en vloek, maar doop het lepeltje meteen weer onderwater en binnen drie tellen knalt de volgende baars erop. Specto ! Maar ... ik sta daar 5 meter boven het water, dus hoe til je dan zo'n klapperende vis omhoog zonder schepnet ?

Voor deze omstandigheden sta je nu met een veel te dunne lijn te vissen. Dus dit scenario kon maar op twee manieren aflopen... óf de baars valt eraf ... óf de lijn breekt (en dan heb je dus je mooiste kunstaasje verspeeld). Ik had geluk. De baars schoot los. Maar... nu durfde ik eigenlijk niet meer in te gooien !

De hongerige baarzen zwommen voor m'n voeten, ze waren gek op het kunstaas, ze zouden er meteen op klappen, maar ... ik kon ze niet ophijsen en onthaken, dus ... Ik durfde niet meer te vissen. Sorry, maar ik heb uiteindelijk geen foto kunnen maken van zo'n baars, want net toen ik van plan was om vanaf de oever te gaan werpen riep de familie dat het tijd werd om verder te gaan. Grrr...

Kijk daarom is dit dus geen echte visvakantie (maar dat wist je eigenlijk al vantevoren). Als je echt fanatiek wilt vissen... moet je niet met de familie naar een warm land gaan, want dan komt er meestal weinig van je visplannen terecht. Wil je serieus vissen en heel veel vangen, dan moet je met een paar fanatieke vismaten naar Noorwegen gaan, waar je 24/7 je gang kunt gaan en ongelooflijk veel grote sterke vissen kunt vangen.

Wat dat betreft is de hengelsport hier in het zuiden veel schraler, beperkter, kleiner en minder. En weet je wat hier ook een stuk minder is ?... de bedrading van het electriciteitsnet. De stroom die boven op de berg wordt opgewekt door het schoepenrad bij de stuwdam levert genoeg electriciteit om het hele eiland van stroom te voorzien. Maar de snoerenbende die ze hier tegen de buitenmuur hebben gespijkerd is heel wat waardelozer dan mijn keurige kemakeur meterkast.

Op de terugweg bergafwaarts komen we door een armoeiig vervallen dorp, waar een paar zwerfkatten rondlopen die stiekem bezig zijn om de vuilniszakken open te knagen, maar zodra we dichter bij de zee komen (waar de rijkelui en de toeristen wonen) worden blijkbaar ook de katten verwender en beter doorvoed. De ene barst van de honger en vreet afval uit de vuilnis, de ander heeft een overdosis aan luxe kattenbrokken voor de hele week. De wereld is niet eerlijk.

Dichter bij de kust wordt het landschap gelukkig weer wat natter. Tussen de olijfboomgaarden door rijden we een toeristische route langs een 'waterval' , waar ik gehoopt had dat er misschien een paar forellen zouden rondzwemmen, maar de bedding van de beek staat vrijwel droog en de reigers en ooievaars pikken er de laatste stekelbaarsjes uit. We kopen een zak sinaasappels bij een oud vrouwtje langs de weg (veel lekkerder dan bij onze groenteman) en gingen ergens picknicken in een wei met schapen. Het is misschien mijn dirty mind, maar ehh... zie jij wat ik zie

Misschien had je gehoopt dat ik je bakken vol gevangen vis zou laten zien en dat deze zoektocht van een fanatiek visser op een eiland in de Mediterranee bol zou staan van de fraaie vangsten, maar dat bleek veel moeilijker dan gedacht. Voorlopig stinken m'n handen nog steeds niet naar vis en dat was wel de bedoeling. Gelukkig kun je hier altijd nog genieten van de natuur, want het bonte grasveld langs de weg ziet er stukken mooier uit dan het park bij ons thuis.

Terwijl ik mijn hengel aftuig (en denk aan de barracuda's die op dit moment waarschijnlijk weer rondcirkelen in de haven) (zou ik vanavond nog een poging wagen?) zie ik op een electriciteitskabel een vogel zitten die je in Holland zelden tegenkomt. Het is een hop.

Ik heb het even opgezocht, maar het bijzondere van een hop is dat hij zich kan verdedigen tegen vijanden door ze te besproeien met een stinkende vloeistof. Dus net zoiets als de calamares die gisteravond in het haventje mijn broek onderspoten met zwarte inkt. Aan het einde van een lange en afwisselende dag had ik nog best zin om in de haven een hengel uit te gooien, maar mijn vriendin had een beter plan.

Zo eindigde deze gortdroge dag met een glaasje wijn op een gezellig terras aan het water, (waar het trouwens barstte van de harders, maar ik had niet de lef om mijn hengel te gaan pakken) en het werd een zwoele nacht in een zweterig appartement (airco stuk), dus ik hoop dat de visser in mij nog niet is opgedroogd.

Morgen moet er toch ècht wat meer gevist worden.

We gaan het zien...

 

Vakantiegroeten van : Geert Luinge

g.luinge2@upcmail.nl