De haken en ogen van een vistrip: Wales deel 2

Tekst en fotografie: Geert Luinge

Hallo vismaat.

Vandaag vervolgen we onze zoektocht naar vis langs de westkust van Wales en vanmiddag ga ik een hengel uitgooien op het strand bij de camping, dus ik wil eerst een zootje zeepieren steken in een leeggelopen inham. Maar dat was niet zo eenvoudig.

Even een weetje : het getijde-verschil in Wales is schrikbarend groot. Het hoogteverschil tussen eb- en vloed bij Cardiff is ruim 12 meter ! ( ter vergelijking: in ijmuiden is dat ongeveer 2 meter) en door dat hoogteverschil is de riviermonding hierboven helemaal leeggelopen.

De bootbezitters moeten oppassen dat hun dubbele-kiel boten niet omvallen of wegzakken in het zompige zand. Als je hier wilt gaan varen, zeilen of vissen met een boot, dan heb je amper een paar uur de tijd rond hoogwater, óf je moet 12 uur van huis blijven om te wachten op het volgende getij. Knap onhandig dus.

Als zeevisser moet je hier in Wales je klok altijd gelijk zetten met het getij en je dagschema continu aanpassen aan eb- en vloed. Als je bijvoorbeeld van plan bent om zeepieren te gaan steken, moet dat natuurlijk bij eb...  en het liefst in de buurt van een slikkige, modderige bodem. Maar dat kan lastig- en zelfs gevaarlijk worden.

Kijk nou eens even naar die zandbank hierboven... Kan ik daar veilig overheen lopen ? ...zonder erin weg te zakken ? Ja toch !  Dat ziet er toch stevig uit !? ... Niet dus. Ik had bijna een paar laarzen achtergelaten in de zuigende bagger en moest oppassen dat ik niet voorgoed wegzakte in de borrelende blubber.

Voorzichtig schuifelde ik over de spekgladde kledder naar een drooggevallen zandbank waar het barstte van de zeepieren en daar stak ik mijn riek in het zand... en dan blijkt dat het steken van een portie vers aas  synoniem is met een héle pittige workout !

Onbegrijpelijk dat er mensen zijn die betalen om zich op de sportschool in het zweet te werken, terwijl ze alleen maar een riek en een emmer hoeven te pakken en gratis het slik op te lopen. Het rode goud ligt hier letterlijk voor het oprapen, dus dat is gauw verdiend. Gaat toch allen pierensteken !

Met een vracht aan verse zeepieren (en het zweet in de bilnaad) en hooggespannen verwachtingen belandde ik die middag bij een stek waar gelukkig geen andere badgasten bezig waren. Dus ik was nèt van plan om daar te gaan vissen en mijn driepoot neer te zetten, maar... Shi-hit... hengelsteun vergeten ! Die heb ik bij de tent laten liggen. Sukkel die je bent. Zucht.

Enfin, dan dus maar die hengel in de hand blijven houden ? Maar... je hebt hier met die branding op dat strand echt een lange strandstok, een vèr-werp-kanon nodig... en dan is een hengelsteun toch wel erg handig. Hoe lossen we dat op ?

Gelukkig heb ik altijd en overal de drie-eenheid van de improviserende knutselaar bij me. Namelijk: ducttape, electradraad en elastieken. Daar kun je zó veel problemen mee oplossen.

Met ducttape kun je natuurlijk een scheur in de tent dichtplakken, een zaklamp waterdicht maken, de losse ogen op een hengel vastplakken en nog duizend andere dingen repareren en de Mythbusters maakten zelfs schoenen, petten, regenkleding en een complete zeilboot van ducttape, dus dat spul is goud waard als je eens een praktisch probleem hebt.

Electradraad is altijd verdomd handig als je vanuit een boot vist. Daarmee kun je bijvoorbeeld de hengels stevig en trillingsvrij vastmaken aan de railing (eerst een vislap er omheen en dan met electradraad vastzetten) en nog veel meer slimme dingen. Ik heb er in de loop der jaren stoelen, lampen, tassen, schepnetten en hengelsteunen mee gerepareerd en onderin mijn vistas/fietstas/rugzak ligt altijd een stuk electradraad dat goed van pas komt.

Deze keer brachten de elastieken uitkomst. Ik zocht in de struiken naar 3 takken van een meter lang, deed 10 cm van de bovenkant twee stevige elastieken om die takken heen... spreidde de 3 poten uit elkaar... et voilà... een hengelsteun.

Eigenlijk is er nog een belangrijke nummer 4 op de lijst van handige dingen om bij je te hebben. De vuilniszak. Die komt altijd goed van pas tijdens onze avonturen aan de waterkant. Om de gevangen vis in te doen, of om je zeiknatte waadpak in op te bergen, of om dat vreselijk stinkende schepnet in te verpakken of... om een droge kont te houden als je in het gras zit of... om waardevolle spullen droog te houden tijdens een regenbui of... wat-dan-ook.

Als je uit een vuilniszak twee mouwsgaten en een hals knipt heb je een regenjas, als je er een cirkel uit knipt wordt een pet of muts meteen warmer en waterdicht en als je de twee hoekpunten van een vuilniszak afknipt heb je twee waterdichte sokken... en ga-zo-maar-door.

Over de visserij op dat strand kan ik kort zijn: ik heb er een stuk of vijf botten gevangen aan de zeepier-paternoster, waaronder een exemplaar met een opvallend stippenpatroon op zijn buik.

Er was ook een 5dradige meun met een hele dikke buik, die een komplete zeepier naar binnen werkte. Als je dan ziet en meemaakt wat een keiharde aanbeet zo'n visje geeft, dan kun je het bijna niet geloven. Dat visje zwemt dus 100 meter uit de kant, de lijn maakt door de wind een wijde bocht, de klotsende golven duwen tegen de lijn ... en dan nóg kun je een mimiem knabbeltje van zo'n ukkievisje duidelijk zien op de top van de hengel. Ongelooflijk. Let wel: ik vis nu met een rekloze gevlochten lijn.

Als ik nu met een nylon lijn van dezelfde treksterkte zou vissen... (die zit op de tweede spoel van m'n molen) dan zou je die aanbeet door de rek van de lijn absoluut niet zien. Dat is een groot nadeel. Maar... dan zou de vis ook minder weerstand voelen tijdens de aanbeet... en dan heb je dus weer méér kans om ze wèl te vangen. Het blijft altijd een moeilijke keuze. Met een gevlochten lijn zie je veel meer aanbeten (zelfs een krab van 5cm geeft nog een duidelijke triller)

en dan ga je automatisch scherper vissen en dus ook eerder aanslaan. Dat is erg leuk en spannend om te doen, maar je gaat door die rekloze lijn ook aanbeten missen, want er zijn een héleboel vissen die het aas meteen loslaten zodra ze weerstand voelen.  Met een nylon lijn is de kans dat je een aanbeet ziet veel kleiner (dus minder leuk), maar de kans dat een vis zichzelf vastbijt is weer gróter. Dus... Eh... Tja...  Elluk voordeel hepzu nadeel.

Op de spinhengel kreeg ik een harde tik en een mooie dril van een goudzilveren pollak, die me zó vriendelijk aankeek... dat ik hem gauw heb teruggezet. Maar op de terugweg kwam ik langs een strand met een onaangename verrassing...

Op de foto hierboven zie je een doodgewoon strand met (nu nog) vrolijke badgasten. Er lijkt niets aan de hand en je zou alle zwemmers veel plezier toewensen en aanraden om maar gewoon lekker door te gaan met pootjebaaien.

Maar ... wat zij tóen nog niet wisten... was... dat ik een kwartier later honderd meter stroomopwaarts in het water keek... en daar hing een massief gordijn van duizenden gemene stekelkwallen... die door de kentering van het getij precies in de richting van die badgasten stroomden...

Toen ik dat zag... en me realiseerde dat er straks tientallen mensen geprikt gaan worden door een zwerm gemene stekel-kwallen... kreeg ik de behoefte om die badgasten toe te schreeuwen dat ze allemaal uit het water moesten komen ! Ik zag in gedachten dat tafereel van Jaws waarin chief Brody in zijn uppie probeert om een menigte strandgasten te waarschuwen voor het gegarandeerd naderende haaienonheil.

Maar ik ben géén beschermengel die moet toezien op andermans welzijn... dus ik ben gewoon doorgereden. Straks gaat er hier vreselijk gegild en gehuild worden. Het is maar dat je het weet.  Niet mijn schuld.

Tenslotte was er nog één tafereel dat ik je even moet vertellen. We kregen de hatelijke groeten van een zwerm brutale meeuwen. Er waren namelijk een paar kinderen die heel lief onschuldig en vrolijk de vogeltjes gingen voeren... dus ze gooiden stukjes brood in het water en toen kwamen er meeuwen aan gevlogen...maar binnen een paar minuten hing er een grote zwerm hongerig krijsende meeuwen boven hun hoofd rond te cirkelen... en toen gebeurde er iets wat niemand had verwacht...

Er komt een meisje aangelopen... die zojuist bij de snackbar een zak patat heeft gekocht... ze loopt (kijkend naar haar heerlijke frietjes) vanaf de harde kade het zachte strand op... maar op het moment dat ze op het zand stapt... zakt haar voet weg... en ze struikelt voorover... met friet-en-al !   

Kun jij raden wat die meeuwen toen deden ? Die stortten zich massaal op de patatten. Tien tellen later lag er een blèrend meisje in het zand... met een zak zónder frites. Ik zag zelfs een meeuw wegvliegen met mayonaise op zijn snavel.  Nee, dat was absoluut niet om te lachen.

De volgende keer gaan we voor de afwisseling het zoete binnenland van Wales in. Kijken welke visavonturen we daar weer gaan beleven. Ik hou je op de hoogte.

Je kunt de vorige afleveringen over vistrips naar Noorwegen, Denemarken, de Middellandse Zee, Normandië, Bretagne en Ierland nog eens bekijken via deze link 

Vissersgroeten van  Geert Luinge

g.luinge2@upcmail.nl