De haken en ogen van een vistrip: Vertikaal vissen ( deel 5 )

Tekst en fotografie: Geert Luinge

Vandaag neem ik je mee tijdens een dagje vertikaalvissen samen met mijn maat Arie, en we gaan weer een paar mooie snoeken en snoekbaarzen vangen, maar ik wou je ook even wat foto's laten zien van foutjes die we maakten... en een paar tips en handigheidjes waar jij misschien wat aan hebt tijdens je vertikale avonturen.

Onderweg naar de stek tuigen we onze hengels alvast op... maar daar valt meteen al wat over te zeggen. We zijn nog niet eens begonnen met vissen, maar kunnen de boel nú al perfektioneren, want je kunt tijdens het optuigen van een hengel de lijn door de ogen doen op twee manieren... een handige en een niet-zo-handige. Je zou de (slappe dunne gevlochten) lijn als enkele draad door de ogen kunnen wurmen, maar dan gaat het dunne uiteinde vaak krom of gaat wapperen in de wind. Veel handiger is het om het einde van de lijn dubbel te vouwen en dan als dubbele draad door de ogen te doen. Dat heeft drie voordelen: a) de dubbele lijn is stugger en blijft beter recht staan b) de dubbele lijn is beter zichtbaar en kun je makkelijker door de ogen doen en c) als je de lijn perongeluk zou loslaten, dan glijdt hij niet meteen terug door de ogen, maar blijft hangen op die knik in de lijn. Handig. Het is een detail, maar alle extra handigheid is mooi meegenomen.

Bij ons aan boord is het vaste prik dat vismaat Arie de eerste aanbeet krijgt, want meestal ben ik als schipper dan nog bezig met het installeren van de electromotor, het finetunen van de fishfinder en het kiezen welk kunstaasje ik eraan zal hangen. Dus voordat ik uberhaupt iets heb laten zakken... staat meneer al met een kromme hengel en mag ik hem van dienst zijn met het uitklappen van het schepnet. Jaja, meteen de eerste aanbeet verzilverd... dat belooft wat. Applaus.

Het is een knappe snoekbaars die langszij komt... en op de foto hieronder kun je zien dat hij gehaakt zit aan de stinger (een dregje aan een stukje dikke nylon met sleeves) en dat de haak die vastzit aan het lood ernaast hangt. Dat gebeurt vaak. Heel vaak.

Dus dan denk je... zou het niet beter zijn om géén vaste haak aan het lood te hebben... en voortaan alleen met een stinger vissen ? Door de massa en de traagheid van het lood dat vastzit aan de haak zal tijdens het kopschudden de haak veel eerder losschieten en de vis worden verspeeld. Zonde. En hoe zwaarder het loodkopje dat je gebruikt, hoe groter de kans op verspelen tijdens de dril. Maar een tijdje later vang je een kleine snoekbaars die een grote shad naar binnen heeft gewerkt, die vastzit aan de loodhaak, terwijl de stinger er naast bungelt. Dus dan denk je... (sowiezo een wonder dat deze vis gehaakt zit)... wat zou nou de allerbeste montage zijn ?

Weer een tijdje later vang je een snoek (gelukkig wel staaldraad gemonteerd) die gehaakt zit aan de stinger, maar als je goed kijkt zie je dat het stinger-oogje over de wartel is geschoven ... en nu aan een gevaarlijk scherp randje van een stalen sleeve hangt... (sowiezo een wonder dat de lijn nog heel is) Dus dan denk je... hoe moeten we dit probleem nu weer oplossen ? Gelukkig is deze oplossing vrij simpel, want voortaan kunnen we die stinger beter door het oogje van de loodkop doen, zodat hij niet meer kan verschuiven.

Dus dan denk je als allrounder... zal ik het eens gaan proberen met zo'n black minnow shad, waar tegenwoordig aan de kust zo goed zeebaars mee wordt gevangen ? Daarvan kan de haak scharnieren ten opzichte van het lood, maar... de standaard haken die daarbij horen zijn nogal groot en dat is minder gunstig. We kregen er wel aanbeten op, maar ook veel missers, want de haak zit in het midden en snoekbaarzen zijn toch vaak staartenknabbelaars. En een baars kun je er ook mee vangen, maar optimaal is het nog steeds niet.

Dus dan denk je... als ik zo'n black minnow kopje nou eens vast lijm aan het lijfje en er géén grote haak, maar een subtiel stingertje aan vastmaak... zou dat niet beter werken ? En als ik daar met een viltstift eens een paar baars-strepen op zet... zou die zoutwater-shad dan ook werken in het zoete ? Dacht het wel.

Deze montage heeft een paar voordelen. Het lijfje is vrij klein en flexibel, dus ook een kleinere snoekbaars kan het makkelijk pakken, en ik ga ervan uit dat een grote snoek of snoekbaars er ook niet vies van is. Het lijfje beweegt met een subtiel waggelend rood staartje, het lijkt op een baarsje, het stingertje zit vrij ver naar achteren aan een stuk dikke nylon lijn van 7 cm met sleeves en tijdens de dril schiet dat dregje los van de shad zodat die onbeschadigd blijft. Nu is de kans dat de haak zal losschieten al een stuk kleiner.

Nou wil dat niet zeggen dat we voortaan geen andere kunstaasjes meer gebruiken (die hebben in het verleden ook zát vis opgeleverd), maar een montage waarbij de haak niet rechtstreeks vastzit aan het lood ... en een soepel lijfje dat gemakkelijk kan dubbelvouwen... geeft weer een kleine verbetering op het grote geheel.

Maar... het kan natuurlijk ook zomaar gebeuren dat het een 'taaie dag' is waarop de vis vrij passief is en het aantal aanbeten schaars. Dan moet de truukendoos open. Op zulke momenten pak ik wel eens een onderlijn uit de map met een extra vlieg/streamer/muppet erboven. Dan vis je met twee kunstaasjes tegelijk, de onderste vlak tegen de bodem en de andere 50cm erboven.

Vooral baarzen zijn wel gecharmeerd van zo'n hoogvliegend aasje en soms kom je met de shad op de bodem geen ene snoekbaars tegen... maar een eind daarboven wel een paar baarzen die de kunstvlieg/streamer te grazen nemen. En heel soms... vooral 's winters op stekken waar het water kraakhelder is ... vang je een hele vette baars met prachtige strepen en knalrode vinnen. Zo'n vis die de dag goed maakt.

Ja, vooral 's winters maak je kans op grote baarzen. Ik weet nog hoe we hartje winter waren ingesneeuwd tijdens een barre vertikaal-sessies op het Noordzeekanaal, waarbij de snoekbaarzen het totaal lieten afweten, maar een school vette baarzen wèl van de partij was, zodat we alsnog uit ons sneeuwdak gingen. Voor de echte diehards.

En een andere keer vingen we zulke kneiterbaarzen bij de electriciteits centrale bij Diemen... terwijl het vroor dat het kraakte... Maar dat was niet zo slim, want op de terugweg ging het fout. We waren speciaal op die warmwater-stek gaan vissen omdat daar 's winters vaak veel vis rondhangt, maar... als je dan aan het einde van een succesvolle visdag wilt terugvaren naar de trailerhelling... dan kan het gebeuren dat die terugweg is dichtgevroren... en dat er een flinke laag ijs ligt op het water waarover je terug naar huis moet varen.

Nou, ik kan je vertellen dat het zweet ons uitbrak, toen we met de boot dwars door die ijslaag heen knarsten, want...nu konden we niet meer terug. Als de boot hier midden in die ijsvlakte komt stilliggen, dan zitten we vannacht opgesloten in het ijs. Dus wanhopig ploegden we met de boot tegen een knarsende ijsmassa in richting thuisfront. Het was buigen of barsten. Je hoorde het knerpen van het ijs vele honderden meters ver doorklinken. Knarrrs... Tssjiiing.... Tsjjjerrpp... Tssjoewoew... Een barstende ijsvlakte met een geluidssterkte van honderd decibel. Waanzinnig. Na veel geploeter kwamen we gelukkig aan wal, maar het had die nacht in dat hulpeloze bootje in het ijs ook heel anders... en verdomd koud kunnen aflopen. Voortaan toch maar wat voorzichtiger wezen.

De volgende keer zal ik je een paar rare bijvangsten laten zien die we tegenkwamen op ons vertikale vispad en er waren nog meer hindernissen die we moesten nemen voordat we uiteindelijk werden beloond met een hele mooie vis... ... ergens aan het einde van de regenboog.