De haken en ogen van een vistrip: Schotland deel 6

Met een strakke 2.40 lange spinhengel en een 3000 molen met 10 honderdste gevlochten lijn en een 40 honderdste fluoro voorslag kan ik een 15 grams Toby lepel een aardig eind werpen... en daarna langzaam tegen de stroom in binnendraaien en zo een groot gebied uitkammen. Maar... na een tiental worpen begint mijn vertrouwen al aardig te slinken, na twintig worpen begin ik behoorlijk te twijfelen, na dertig worpen ben ik zwaar teleurgesteld en na vijftig worpen denk ik erover om te kappen...  

... maar dan opeens... springt er een bak van een zeeforel uit het water, die van onderaf mijn kunstaas wou pakken, maar blijkbaar mis-greep. Een kanjer van een vis die met een harde plons en veel gespetter terugvalt in het water. In een reflex sla ik aan, maar tevergeefs, een gat in de lucht. Daarna zie je de kringen op het water nog lange tijd uitdijen...als bewijs dat er hier wel degelijk een hele beste zeeforel rondzwemt... en dat we hier nog niet zijn uitgevist.  Donders nog an toe ! Daarna stond ik stijf van de adrenaline en heb nog zeker een uur staan smijten met allerlei kunstaas, maar verdomme geen ene zeeforel meer gezien. Ja, ik ving nog wel een paar makrelen, waar ik normaal gesproken best blij mee zou zijn, maar vergeleken met die zeeforel van daarnet was het peanuts. Ook wel blij mee, maar toch een schrale troostprijs.

Op een gegeven moment zie ik vanuit de tent een vreemde rimpeling op het water komen, die er eerst nog niet was.  Wat zou dat nou kunnen zijn? (zie foto hieronder) 

• - Is het de wind die op het water blaast?  

• - Maar zo hard waait het helemaal niet.  

• - Is het een plotselinge stroomversnelling?  

• - Maar waar zou die dan ineens vandaan moeten komen? 

• - Of is het misschien een school vis die langszwemt ?!   

• - Nou nee. Vissen kunnen wel een rimpeling veroorzaken, maar toch geen schuim op het oppervlak maken, dus...  

• - Zou het dan misschien de kentering van het getij zijn ?  

• - Ja, dat zou kunnen. Dat moet het zijn.  

En inderdaad... de schuimende stroomnaad verplaatste zich langzaam zeewaarts... dus ik besloot de spinhengel te pakken en een eind mee te lopen met de kentering.  

En ja hoor. Na een paar worpen in het schuimende water kreeg ik een flinke snok en er hing een goudbruine pollak aan de lijn. Okidoki !  Wees wellekome. Met nog steeds geen schepnet (zie vorige aflevering) zou ik hem wel even 'manueel dé-aquateren'. Dus ik liep een eindje het water in om hem te pakken... want ik heb toch een waadpak aan ... maar... daar maak ik verdomme een iets-te-grote stap vooruit en glij uit (die stenen op de bodem zijn spekglad). Ik verlies mijn evenwicht en maak me daar een schuiver, niet normaal. Gelukkig sta ik weer vrij gauw rechtop en stap snel uit het water en denk dat het wel meevalt... maar dan voel ik een ijskoude plens water vanaf mijn rug via mijn ballen naar beneden door mijn waadpak stromen. Verdomme... toch water geschept... en binnen een paar tellen sta ik te soppen in mijn laarzen. Getverdemme ! Kompleet nat pak. Goed waardeloos jongen. Het enige positieve van een zeiknat waadpak vol met water is... dat het zo'n heerlijk soppend geluid maakt... als je terugloopt naar de camping.  Splonsj, spletsj, splatsj, splutsj, splonsj, spletsj, splatsj, splutsj... 

De volgende morgen rits ik de tent open... en daar komt een landrover aangereden met een boot erachter en hengels aan boord. Aha ! Bij die knaap gaan we eens  info inwinnen en stekken pezen.   Het bleek een nogal rare- en maffe- maar ook sympathieke- en avontuurlijke gozer te zijn, die (door puur toeval) voor de rest van de week mijn vismaat werd. Hij heette Tony en was 'completely selfsupporting'.  

Die gozer had echt álles bij zich. Te veel om op te noemen.  

- Een vette landrover (met snorkel om onderwater naar je visstek te kunnen rijden !)  

- Een fully equipped ribboat op kanteltrailer met zwemvesten, brandblusser, ehbo-trommel, survival-kit,  vuurpijlen en noodrantsoenen aan boord. 

- Een storm-bestendige tent met electra, licht, teevee en internet op zonnecellen  

- Een jachtgeweer met vergunning en een hond met jachtinstinct (en een vreselijk kwijlende bek)  (die dus naast ons in de boot zat tijdens het vissen)  

En verder nog accu's en reserve accu's, fishfinders en reserve fishfinders, hengels en reserve hengels, kunstaastrommels en reserve kunstaastrommels (en reserve-reserve kunstaastrommels)... en ga zo maar door.  You name it... he's got it. Fully equipped. Everything onboard. Spare no expenses.  

Alleen was er één klein minpuntje (of eigenlijk een paar duizend minpuntjes) die toch de pret bedierven (waardoor het totale plaatje veel minder mooi was dan het leek), want er waren daar namelijk een paar miljoen muggen op zoek naar een smakelijk warmbloedig slachtoffer om bloed af te tappen. Dus twee tellen na het nemen van deze foto stond hij alweer te krabben op zijn blote benen en te meppen naar de muggen... en keihard te vloeken in het Schots. Ja, dit was een stek met echt vréselijk irritante klote-kut-muggen. Gek werd je d'r van. Damn. Fucking shit man !  

De volgende dag nodigde Tony me uit om vanuit zijn boot te gaan vissen. Okee dan. Jolly good plan !  Hij had bedacht dat we zouden gaan trollen met plugjes (want ook hij had zeeforellen zien springen), dus nu was het de bedoeling dat ik met mijn hengels en kunstaastrommels bij hem aan boord zou stappen. Maar... weet je hoe vól die boot al zat ?! Daar kon niks meer bij. Veel te krap, joh. Aan boord was het een wirwar van kabels en stangen en draden en pompen en jerrycans (en reserve jerrycans), dus... waar zal ik nu ergens mijn spullen neerzetten ?

Enfin, na een heleboel gehannes zat ik eindelijk (inclusief mijn eigen reserve trommels) aan boord van dat barstens volgeladen vaartuig en staken we van wal. Maar... op de foto kun je zien dat we in deze boot achter elkaar zitten. Een middenconsole met z'n tweeen achter elkaar. Zoals op een brommer, zakmaarzegge. 

En dat is wel een dingetje... want...trollend vissen met je hengel overdwars opzij... dat lukt nog wel... maar zodra er een vis op klapt... zul je omgekeerd achterstevoren moeten drillen en dat wordt een probleem. En dan heb ik het nog niet over het zij-achterwaarts scheppen van een vis vanuit brommerzit (met een schepnet dat ergens onbereikbaar achterin tussen de rotzooi ligt) want als je dan allebei dezelfde kant op leunt moet je nog oppassen dat je niet zijwaarts overboord flikkert. 

Na een uur trollen met lepels en plugjes bleek dat de zeeforellen er vandaag geen zin in hadden. Dus (gelukkig) besloot Tony om het anker uit te gooien op de diepste plek die we konden vinden, zodat ik met een verse makreel-filet een poging zou kunnen doen om op de bodem iets groots te vangen.  Het leek me slim om dan omgekeerd op die brommer te gaan zitten, zodat ik dan makkelijker stroomafwaarts zou kunnen vissen... dus na veel gehannes zat ik eindelijk achterstevoren. Toen duurde het niet lang voordat ik een harde ruk op de top voelde. Ik opende de beugel (want schuivende onderlijn en een behoorlijk stuk aas) en de vis ging er duidelijk vandoor. Lijn straklopen... beugel sluiten... hengel heffen... Hangen !  En na een taaie- en vooral chaotische dril waarbij de vis diep bij de bodem bleef (dus dit is zeker geen zeeforel), waarbij de boot alle kanten uit zwabberde en de vis rondjes draaide om de ankerlijn...kwam er eindelijk een rare gestippelde bruine schijf boven water... een stekelrog ! Nice surprise !  Jolly good.  Thumbs up. Happy days ! 

Maar ehh... die gevaarlijk klapperende stekelrog zat uiteindelijk wel in dat (grofmazige) schepnet... maar... krijg hem er daarna maar weer eens uit ! Linke soep. Nu bleek dat Tony geen kinderachtige jongen was, want hij pakte een doek, greep die rog bij zijn staart, ontwarde het schepnet en tilde hem triomfantelijk omhoog... Maar... nu had ik toch wéér een probleem, want nu zat ik achterstevoren op die brommer... en hij zat voorop... dus om van hem een foto maken... moest ik me wéér 180 graden omdraaien... Snotverdorie. Je blijft aan de gang. 

Enfin, we hebben die dag uiteindelijk toch nog een aardig zwikkie vis gevangen (rog, schar, steenbolk, lipvis en pollak) maar ik was gesloopt, kapot, bekaf, doodmoe, toen ik na dat urenlange geheister en gehannes en gedraai en gerommel in die propvolle boot eindelijk weer aan land stapte. Tjonge, dat was weer eens wat anders. Leuk voor een keer, maar niet echt een aanrader voor de lange termijn.  Tony ving de volgende dag nog wel een makreel van 52 cm (persoonlijk rekord, dat uiteraard gevierd moest worden met een fles Scottish whisky) maar... daarna hebben we de rest van de week geen ene zeeforel meer zien springen. Van die dingen ja... van die dingen.

Als we 's avonds bij het kampvuur zitten heb ik nog steeds een paar wiebelige benen van al dat geschommel in die brommerboot, een rooie kop van de zon en een druk hoofd door alle troep aan boord, dus als ik eenmaal een stevige borrel en een paar plakken Schotse haggis-worst naar binnen heb gewerkt kan ik mijn ogen nauwelijks openhouden en val bijna knikkebollend van mijn viskruk.  Ja, vandaag was een zwaar vermoeiende dag met veel gedoe en chaotische rotzooi tijdens het vissen, maar wel een avontuur om nooit meer te vergeten.

De volgende keer trekken we verder naar het zuidwesten van Schotland ... en daar kan ik vast wel weer ergens een hengel uitgooien.  We gaan het zien. Ik hou je op de hoogte.