De haken en ogen van een vistrip: Schotland deel 1

Je had nog een fotoverslag tegoed van onze reis door Schotland, waar ik met een achterbak vol hengels en een caravan op de trekhaak op zoek ging naar vis.

We leerden de Schotten kennen, verdiepten ons in de geschiedenis van het zwaarbevochten land, bewonderden er de prachtige wilde natuur, gingen op zoek naar een eeuwenoud monster en beleefden er een paar spannende vis-avonturen. 

Ik zal de vier weken die we door het ruige Schotse landschap trokken en de acht campings die we aandeden (en natuurlijk de stekken waar ik heb gevist) proberen samen te vatten in een bondig fotoverslag, zodat je kunt meegenieten van dit unieke land. ... waar jij misschien ook nog eens van plan was om naartoe te gaan ? Moet je vooral doen. Wij hebben echt genoten.

En het is ook zo makkelijk. Je hoeft alleen maar naar de kade van IJmuiden te rijden, met je sleurhut in te schepen in het enorme laadruim van de ferryboot, dan zo snel mogelijk (liefst bij een raam met uitzicht op zee) een relaxte stoel te bemachtigen en dan kan de vakantie meteen beginnen. De veerboot die ik al zo vaak had zien langsvaren tijdens mijn vissessies op de Zuidpier gaf nu een beeld vanaf de andere kant... en deze keer werd ik zelf uitgezwaaid door de vissers op de pier.

Tijdens de 15 urige overtocht naar Newcastle ga je 's avonds in de lounge alvast een glaasje Schotse whisky drinken om in de sfeer te komen, maar aan de bar vragen ze 7 euro voor een whisky ... en 10 euro voor een dubbele ! Kan ik niet rekenen  of willen ze ons allemaal straalbezopen van boord zien rollen? Het lijkt me niet verstandig om de vakantie te beginnen met een kater. Trouwens...we hadden deze keer onze poes (die bij de vistrips naar Denemarken en Bretagne zo'n gezellige reisgezel was geweest) maar thuisgelaten, want zo'n kat moet worden ingeënt en in quarantaine en dat wilden we het oude beestje niet aandoen. 

Daarna ga je rustig een tukkie doen in de gereserveerde slaaphut aan boord en de volgende ochtend stap je uitgerust uit je kooi , je ziet de eerste ruïnes van oude kastelen aan de kust opdoemen, je stapt in je auto, rijdt de laadklep van de ferry af, en een nieuwe avontuurlijke reis door Schotland kan beginnen. 

Maar... je zult vanaf nu wel heel consequent links moet rijden, want met een dikke caravan op de trekhaak en steile berghellingen in het vooruitzicht zal het de komende maand een flinke uitdaging worden, qua rijvaardigheid. 

Aanvankelijk waren de heuvels en hellingen geleidelijk en glooiiend. Dat was natuurlijk een peuleschilletje, maar een paar honderd kilometer verderop werd het landschap alsmaar ruiger en steiler en onbegaanbaarder en er kwam een moment waarop de weg een scherpe bocht omhoog maakte, waardoor we met caravan-en-al door een smalle haarspeldbocht steil omhoog moesten... met losliggend grind op het wegdek... slecht zicht in de bocht... en kans op tegenliggers... Nou, dat was een hele pittige en riskante hellingproef ! 

Bovendien staan alle Schotse wegdekken bol (om te zorgen dat het vele regenwater kan wegspoelen) dus dat betekent dat je in de achteruitkijkspiegel altijd een scheefhangende caravan ziet meehobbelen over een wegdek dat veel wegheeft van een gatenkaas, met een berm zo zacht als boter. Op zo'n moment heb je even géén vakantie...  maar het is uiteindelijk allemaal goed afgelopen. Alleen geef ik de chauffeurs onder ons deze welgemeende tip:  Bezint eer ge aan Schotland begint.

Aangezien er bij mij zout bloed door de aderen vloeit had ik bedongen dat de eerste camping aan zee zou liggen, zodat er tenminste meteen een hengelpoging gedaan kon worden in het zilte nat. Maar toen ik na het opzetten van de voortent een kijkje ging nemen bij mijn geplande stek zag ik tot de horizon niets dan slik, blubber, bagger ... waar je absoluut niet overheen kon lopen. Dat plan kon dus meteen de prullenbak in.

Maar het gaf me wel de kans om alvast een portie verse zeepieren te steken in de leegelopen haven en na een stevige workout lagen er dertig pieren in de bak. Voorlopig genoeg. Aan het einde van de middag (wat duurt dat lang...) had de opkomende vloed de haven eindelijk weer gevuld met water, dus ik ging daar met hoogwater een vispoging doen. Maar... toen ik mijn hengel had geïnstalleerd en relaxed op de kade wou gaan zitten vissen... toen dook er opeens een ander probleem op. 

Een zeehond die precies op mijn stek bleef rondzwemmen en naar de bodem dook, om daar alle vis die ik had kunnen vangen de stuipen op het lijf te jagen. Dus mijn plan om hier een zootje platvis te scoren... kon ook worden geschrapt. Die zeehonden komen daar in de haven rondhangen omdat ze wachten op boten  

met terugkomende vissers die nog een paar makrelen in de aanbieding hebben, dus ik zat hier op een foute stek. Zo'n zeehond is een veel betere visser dan jij. Hij vangt en verjaagt de vis  en jij trekt aan het kortste end.  Zucht. Toch heeft het wel wat... zo'n malle proestende snorsnuit die onder je hengel door zwemt.

Die eerste week heb ik op diverse stekken gevist aan de Schotse kust ter hoogte van Edinburgh en daar heb ik wel een zwik wijtingen gevangen, maar de stranden waren eigenlijk te vlak en te ondiep om goed te kunnen vissen. Zelfs met een worp van 100 meter staat er amper een meter water boven je lood, en dan is de kans op vis (zeker overdag) vrij klein. 

's Avonds in het donker lukt het beter met de wijtingen, maar dan moet je geen watje zijn. Als je daar in je uppie, in het pikkedonker, op het strand aan zee, met stuivend zand, met smerige natte klauwen en een striemende wind in je smoel naar een paar trillende hengeltoppen staat te kijken... dan moet je echt een (prettige) afwijking hebben, anders hou je het niet vol.  

Gelukkig hebben we tijdens deze vistrip de regenpakken nauwelijks hoeven aantrekken (wat voor Schotse begrippen héél byzonder is) maar de harde wind was wel vaak spelbreker. Op de foto hieronder lijkt alles nog kalm en vredig, maar een uur later begon het echt hard te waaien en toen kreeg ik de volle laag. 

Op het moment dat mijn komplete hengelsteun met twee hengels omver werd geblazen door een plotselinge windvlaag was de maat vol. Gelukkig had ik ondertussen wel een paar maatse scharren gevangen, dus voor morgen was er tenminste eten op de plank.

Voor de volledigheid zet ik hieronder even de route die we gevolgd hebben tijdens onze rondrit door Schotland, zodat je ook in de volgende afleveringen weet waar het tafereel zich ongeveer afspeelt.  

De route loopt vanaf Newcastle via Edinburgh, Dundee, Aberdeen, Inverness, Loch Ness, Fort William, Loch Lomond, Galloway en via Carlisle terug naar Newcastle. Dat is volgens Maps een afstand van 1500 kilometer, maar als je weet dat de kilometerteller van mijn auto aan het eind van de trip ongeveer 3000 km aangaf, dan kun je je wel voorstellen hoeveel vispogingen ik heb gedaan en hoeveel uitstapjes we ondertussen hebben gemaakt. We eindigen deze keer met de zonsondergang die onze eerste week aan de kust afsloot. 

In de volgende afleveringen zullen we eens kijken welke rare gewoontes de Schotten er op na houden, we gaan even stilstaan bij de geschiedenis van dit zwaarbevochten land... en ook bij de visstand en het monster (?) van Loch Ness ... en mijn pogingen om hier in Schotland aan de hengel iets moois te vangen.  

Tot dan.