De haken en ogen van een vistrip: Passie voor vissen ( deel 5 )

Tekst en fotografie: Geert Luinge

Er zijn van die mannen die helemaal gek zijn van vissen. Dat zijn van die mannen die uuurenlang aan de waterkant zitten, die dagenlang in de schuur staan te knutselen en altijd druk bezig zijn met hengels, molens, onderlijnen en (kunst) aas. Dat zijn jongens die meestal wel een aardig visje kunnen vangen, maar ze komen ook allerlei problemen tegen, en het begrip 'vissen' moet je ruim zien.

We zullen eens kijken wat die gasten allemaal hebben meegemaakt tijdens hun stormachtige vissers-carriere aan de waterkant. Welke hindernissen ze moesten nemen, welke problemen ze tegenkwamen en welke (niet altijd werkende-) oplossingen ze bedachten. Misschien kun jij er nog wat van opsteken... of anders is er vast wel een glimlach van herkenning.

Want het pad van een visser gaat niet over rozen. Als je bijvoorbeeld 's winters op teevee een aflevering van VisTV hebt gezien... waardoor je super enthousiast bent geworden en metéén je hengel wilt pakken om een snoek te gaan vangen... dan blijkt soms dat het buiten stervenskoud is en dat je ijskoude handen krijgt als je steeds natte waterplanten van het kunstaas af moet halen. Dan blijkt ook dat die rubber laarzen steenkoud zijn en dat je met half bevroren tenen staat te koukleumen langs de sloot... Dan denk je... wat ben ik hier in hemelsnaam aan het doen ?!

Op andere momenten was het mooier weer en had je gedacht wel even een snoek te gaan vangen, dus je had thuis zitten knutselen om een zelf-gemaakte spinner te fabriceren en reikhalzend uitgekeken naar het moment dat je dat speeltje kon uittesten. Eenmaal aan de waterkant begon je enthousiast te gooien, maar... die spinner was veel te licht. Dat viel effe tegen. En de lijn kinkte vreselijk door de draaiende spinner. Maar... niet getreurd... je monteert gewoon zo'n old-school anti-kink-loodje, dat werpt als een speer en het zaakje kinkt niet meer. Dus... zwiep !... Oeps... nu weer te hard gegooid... door dat zwaardere gewicht... en nou zitten we vast aan de overkant. Je begint wanhopig te trekken... en dan hoor je het onvermijdelijke... Pang!

En daar sta je dan... een hele middag verprutst aan het maken van een zelfbouw-spinner... die na 1 minuut alweer kwijt is. Dan moet je uit het goede hout gesneden zijn om niet meteen jankend af te taaien... en wordt het knutselen van een volgende spinner al een stukkie minder leuk. Dompertje.

Maar dan zijn er gelukkig ook de successen waardoor je weet dat je toch goed bezig bent. Een hele dikke baars... en nóg een dikke baars en nóg eentje... en gazomaardoor. Op sommige momenten zit alles mee... en dan is het hemel op aarde. Maar... dan zit je eindelijk zo trots als een pauw te pronken met de vangst... maar dan struikel je tijdens het terugzetten van de vis over zo'n klote-steen en stoot je zó gruwelijk hard je knie tegen de stenen... dat je een week later nog steeds de blauwe plek kunt laten zien van die ene donders vette baars. No pain, no gain.

Dat waren ook de jochies die op een zonnige zomerdag gingen vissen in een vijver waar één vis rondzwom die de show stal, Een gouden giebel die in het heldere water ontzettend opviel. Je kon er sluipend achteraan lopen... en dan heel sneaky een mestpiertje voor zijn bek gooien. Maar het kostte veel moeite om dat aas exact voor de bek van die gouden vis te werpen... en uiteindelijk vingen ze hem wel, maar 's avonds gingen ze op het grasveld fanatiek met hun hengels staan gooien... om extra te oefenen, als training voor het werpen.

Ze hadden een vuilnisbak neergezet en stonden van achter een streep te gooien en te mikken. Wedstrijdje... omstebeurt gooien... wie heeft het eerst 10 punten? Als je hem erin gooit krijg je 2 punten, als je de vuilnisbak raakt 1 punt... Geinig. Nog een potje ! Kijk, dát is nog eens een goeie basis-training voor het sportvissen. Schouderklopje.

In de zomervakantie in Zeeland visten ze samen met hun opa op de geep, met een geepdobber en een lange wapperlijn met een stripje zalmvel of runderhart als aas... en dat ging geweldig goed. Maar... toen kreeg hij opeens een grote zeebaars aan de lijn... en toen volgde er niet alleen een bloedstollende dril, maar ook een chaotische landing van de stekelige vis op de gladde basaltblokken... en dat ging goed fout.

In een fractie van een seconde was het voorbij. Eerst stond hij nog apetrots met een prachtige zeebaars in z'n handen te glunderen... maar een seconde later kwam er een golf aangespoeld, waardoor hij een stap opzij moest doen en uitgleed op de spekgladde stenen... en de spartelende vis viel terug in zee.

Daar stond hij dan, zeiknat van het zeewater, met lege handen en een paar bloedende vingers van de stekels. Dat zijn van die dompers die erbij horen. Je moet er maar tegen kunnen. Hoe blijer je bent met een vangst... hoe vetter je staat te balen als je hem toch nog verspeelt..

Hier aan de Hollandse kust visten de mannen ook vaak op gul, zeebaars, wijting en platvis, en dan gingen ze 's avonds in het donker met hun poken op het strand staan. Dan hadden ze heus wel goed gekeken op de getijden-tabel wanneer het hoogwater zou zijn, maar... het water in het zwin achter de zandbank waarop ze stonden te vissen... was al véél eerder volgelopen dan ze dachten... en het zwin was inmiddels dieper dan hun laarzen hoog. Dus dat werd broek ophijsen, laarzen laten vollopen en veel gesop op de terugweg. En toen ze bij de parkeerplaats langs een groep meiden kwamen werden ze keihard uitgelachen om hun klotsende laarzen. Ja, je moet er wat voor over hebben.

Tijdens de vakanties gingen de mannen vaak vissen in Denemarken, en dan hadden ze zich vooraf maandenlang verheugd op het avontuur, ze hadden trommels vol kunstaas klaargemaakt, mappen met onderlijnen geknoopt en verse lijn op de molens gespoeld. Ze hadden zelfs een pré-unie gehouden waarbij ze alle stekken met GoogleEarth nauwgezet hadden bestudeerd, en toen dachten ze dat het een appeltje-eitje zou worden om een zeeforel te gaan vangen. Jaja, eerst zien, dan geloven.

Want... wat blijkt als je daar eindelijk op die langverwachte stek aan de kust staat ? Dat het keihard waait en dat er allerlei plantentroep in het water drijft. Dat die geheide stek waar je je zo op had verheugd vrijwel onbevisbaar is. Al je optimistische plannen om hier met de vliegenhengel te gaan vissen kunnen rechtstreeks de prullenbak in. En met de spinhengel lukt het ietsje beter, maar dan sta je met je zwaarste pilker tegen de wind in te smijten en dan zit je ook weer gauw vast aan de bodem. Nee. dat wordt he-le-maal niks. Wegwezen hier.

Dus dan heb je je maandenlang zitten verheugen op een stek die al na 5 minuten een dikke flop blijkt te zijn. Dan moet je akuut nieuwe plannen maken en op zoek naar een betere plek (misschien wel een heel eind verderop) voordat je eindelijk een stek vindt waar het wèl lukt. Ja, soms moet je voor een enkel visje een héleboel moeite doen.

En soms hoef je helemaal niet zoveel moeite te doen, maar doe je het op de verkeerde manier. Zoals die vliegvisser die in een buitenlandse forellen-vijver urenlang zijn uiterste best deed om de forellen te verleiden met piepkleine zelfgebonden vliegjes... en dat lukte wel een beetje... Maar... toen bleek opeens dat een eind verderop de eenden werden gevoerd met brood... en daar smakten dikke forellen hele broodkorsten naarbinnen... dus toen haalde hij akuut die kunstvlieg eraf en monteerde een karperhaak met een forse korst brood... en ving meer forellen dan daarvoor met al dat subtiele vliegjes-gedoe. Adapt, improvise and overcome.

Dan had je nog de gasten die in een haven aan zee ontzettend hun best deden om een makreel te vangen, zodat ze dan eindelijk vers aas zouden hebben. Ze hadden nog wel wat restjes gezoute zeepieren en droge stripjes geep als aas, maar ze waren eerlijkgezegd vergeten om de garnalen uit de diepvries mee te nemen, dus nu hadden ze eigenlijk geen goed aas. Een verse makreel zou welkom zijn.

Maar... toen er een uur later eindelijk een makreel op de kade lag te klapperen... gingen ze uit hun vistas even het fileermes pakken... en toen letten ze héél eventjes niet op... en toen was er opeens een brutale meeuw die er bliksemsnel met de buit vandoor ging,.. dus twee tellen later zaten ze weer zonder aas. De sukkels.

En wat vind je van die twee figuren die dachten dat ze met hun auto wel over een bevroren modder-pad konden rijden, om lekker dicht bij hun visstek te kunnen parkeren. Maar... 's avonds op de terugweg reden ze over dat half-bevroren mengsel van modder en ijs... en de auto begon te slippen en kwam vast te zitten in een diepe kuil vol bagger. Een lang verhaal kort: er moest uiteindelijk een traktor aan te pas komen om het visavontuur te beeindigen en dat werd een hoop gedoe en een dure grap. Dus de mannen waren van plan om het voortaan toch wat voorzichtiger aan te pakken. Benieuwd of dat gaat lukken.

Tegenwoordig zijn dat dus de gasten die sowiezo altijd de buienradar-app èn de wind-finder app èn het onweer-alarm èn de getijdentabel èn de visplanner èn de vissengids op hun smartphone hebben... en die elk uur checken of er toevallig geen regenbui op komst is. Die hebben inmiddels talloze aanbeten gemist omdat ze weer eens op hun mobiel zaten te koekeloeren. Nee, de oplettendheid van de visser is er niet op vooruitgegaan sinds de uitvinding van de smartphone,

Die mannen zijn in de loop der jaren niet alleen ouder en wijzer geworden, maar ook een beetje rijker, dus inmiddels hebben ze een rek met tientallen hengels en een vermogen aan kunstaas gespendeerd. Ze hebben kasten vol trommels met viszooi in de schuur staan en de allerbeste fleece iso-kleding aan de kapstok hangen.

En tegenwoordig moet je niet raar opkijken als ze op de visstek komen voorrijden in een dikke BMW leasebakvan de zaak, waar uit de achterbak een complete barbecue tevoorschijn komt, met drankjes in de koeling en alle luxe die je maar kunt bedenken. Spare no expenses. Luxury fishing.

En dan had je tenslotte nog de patsers die wel even zouden laten zien hoe je een meeuw moet behandelen als hij door de lijn is gezwommen. Die beweerden zelfverzekerd dat je zo'n vogeltje gemakkelijk effies zus-en-zo kon vastpakken... en dat ie zich dan altijd koest hield... Maar opeens waren de rollen omgedraaid... en was het de meeuw die de klappen uitdeelde.

Aan het einde van de dag namen ze afscheid van de zon in het westen, dan droomden ze snachts over de visplannen voor de volgende dag... en zodra de zon weer opkwam in het oosten stonden ze weer met een hengel in de hand langs de waterkant. Zo fanatiek. Ja, het waren enthousiaste jongens met een vissershart van goud. Daar lag het niet aan.

De volgende keer vertel ik je meer over de succesvolle avonturen die ze beleefden, maar ook over de vele fouten die ze maakten.

Je kunt de vorige afleveringen van deze praktijk-serie over vistrips naar Noorwegen, Denemarken, Ierland, Wales, Schotland, Normandië, Bretagne en de Middellandse Zee nog eens teruglezen en de foto's bekijken via >deze link<

Vissersgroeten van  Geert Luinge.  Email : g.luinge2@upcmail.nl