De haken en ogen van een vistrip: Noorse zeevis deel 3

We gaan verder met onze zoektocht naar vis in het zuidelijkste puntje van Noorwegen en vandaag zijn we van plan om overdag eerst flink wat gullen, koolvissen en pollakken te scoren, maar vanavond gaan we proberen om in twee ploegen zowel op zeeforel als op de doornhaai te vissen, dus vandaag wordt een visdag met veel afwisseling. Goed zin in.

Om een beetje zekerheid te hebben stomen we op naar de tot-nu-toe meest succesvolle stek, een smalle ondiepe doorgang tussen twee eilanden vlak bij open zee. In die doorgang zelf kun je niet vissen, want te ondiep, maar het barst er van de aasvisjes, krabbetjes, garnalen enzovoort... en tegen het talud naar het diepe water hangen meestal verschillende vissoorten die wel trek hebben in een lekkere hap. De (weers) omstandigheden zijn vandaag prima en we hebben niks te klagen, maar denk nou niet dat je in je zomerse korte broek kunt gaan zitten, want waarschijnlijk ga je flink wat opspattend zeewater over je heen krijgen.

Hier begint al meteen een eerste probleem, want als we straks eenmaal uit de wind, in het zonnetje, in de luwte van een eiland, eindelijk ons kunstaas kunnen laten zakken... dan zit een regenpak veel te warm...en moet je dus eerst die natte zooi uittrekken. Dat regenpak prop je ergens in een opbergvak (waar later een vismaat op gaat zitten) en dat fleecevest leg je ergens aan de kant (waar later een gul op gaat schijten)... maar... als we dan na een half uur geen enkele aanbeet hebben gehad... gaan we meestal verkassen... en moet je dus eerst weer dat regenpak aantrekken, voordat je kunt opstomen naar hoger wal. En zo gaat er altijd een heleboel netto-vistijd verloren met bijkomende ditjes en datjes, zonder dat je daadwerkelijk aan het vissen bent.

De stek ligt er prachtig bij... er drijven gelukkig geen lastige boeien en/of netten in het water (maar een eindje verderop is wel een beroepsvisser bezig om zijn kreeftenkooien binnen te halen), dus op een meter of 10 diep leggen we de boot stil boven het talud (ondieper barst het hier van de waterplanten) en laten onze pilkers en shads naar de bodem zakken... met de hoop op een dreunende aanbeet.

Dat ene moment van die plotselinge harde dreun op een strakke hengel die je in je hand hebt... die keiharde aanbeet van een roofvis... dat ene moment is hèt moment van deze hele visserij. Daar draait het om. Het varen met de boot is best leuk en altijd een avontuur, de frisse zeelucht is een verademing en de natuurlijke omgeving is schitterend, het lekkere weer is mooi meegenomen en de sfeer in de boot is altijd prima... maar ... zo'n snoeiharde aanbeet op een lichte strakke spinhengel... dat is waar het allemaal om draait. Dat is waar je het voor doet. The holy grail of lure fishing..

Al het andere is eigenlijk maar verpakking... voorbereiding op.... de weg die gaat leiden tot... dat ene moment van de aanbeet. Die plotselinge schok in je arm die doordreunt tot in je ruggemerg. En of die vis nou wel- of niet hangt, of het nou een grote of een kleintje is... is dan niet meer belangrijk, zolang je de aanbeet maar hebt gevoeld ! Dat eerste plotselinge bonkende kontakt met een vis ... waar je (soms heel lang) vol spanning op hebt gewacht ... dat is de ultieme kick van het vissen. Dus niet iets wat je hebt gezien op teevee of gehoord van iemand anders, maar daadwerkelijk zèlf een hengel in je hand hebben... en dan opeens de keiharde ruk voelen van een roofvis die het kunstaas grijpt. Dan ben je akuut verliefd op deze visserij. Echt wel.

Er waren weer knalrode gullen die fanatiek naar onze 40 grams pilkertjes hapten (en aan de dropper-vlieg erboven hingen vaak andere soorten) en telkens als we het talud af driftten... wisselden we rond de 30 meter van hengel. Dan pakten we een zwaardere hengel met een grotere molen en minstens100 grams kunstaas, zodat we het zaakje bij de bodem konden houden tot een diepte van 60 meter. En daarna stoomden we weer op naar hoger wal... legden de boot weer op 10 meter... en pakten meteen weer de lichtere spinhengels. We visten met de twee-hengels-techniek, zakmaarzegge.

Onderaan deze foto kun je ook zien dat we op de monitor 'course up' hebben, dus dat de kaart meedraait met de vaarrichting van de boot, net zoals de tomtom in je auto. Het is onhandig om de kaart steeds met het noorden naar boven te houden, want dan moet je vaak in gedachten de kaart gaan spiegelen. Als je dan naar het zuiden vaart... dan ligt een eiland dat links op de kaart staat... dus rechts van de boot... en dat is onnodig lastig. Zeker als je de boot exact op het talud in de sleuf tussen twee eilanden wilt parkeren. Enne... die piepkleine kruisjes op de kaart ... dat zijn hele gemene onderwater-rotsen waar je absoluut niet overheen wilt varen, dus... lang leve de moderne fishfinders ! Het wordt ons tegenwoordig zo makkelijk gemaakt.

En wat is het dan een genot... om de geluiden te horen die gemaakt worden door 5 laaiend-enthousiaste vissers... die helemaal uit hun dak gaan. Jubelende oer-kreten, gejodel, gejuich, gepats, gelach, ge-schaterlach, gekreun... enzovoort. Een heerlijke kakofonie van genots-geluiden die met geen pen te beschrijven is.

Vooral als er meerdere gasten tegelijk staan te drillen... dan krijgen ze meestal veel praatjes... en er was een moment waarop we alle 5 tegelijk stonden te drillen... dus dan heb je een boot vol adrenaline... met 5 uit-hun-dak gaande vissers en 5 door-elkaar-zwemmende vissen (dus dat wordt weer een probleem), maar... kanniebeter.

In een paar uur tijd kwam er een aardige zwik vis boven water en de pollakken en gullen waren niet allemaal aan de maat, maar het merendeel was wel in staat om onze hengels flink krom te trekken en we genoten volop van het gebonk, gedril, gespetterde en geklapper van de vis. Kortom... we waren dolgelukkig met het spektakel waarop we gehoopt hadden... maar... voor de rest van de dag hadden we toch ándere plannen

Tijdens onze vorige vistrips naar dit gebied hadden we namelijk een paar fraaie zeeforellen gevangen... en dat is toch een vissoort waarvoor je beter een andere techniek kunt gebruiken. Die vang je niet zo gauw aan een pilker of shad op half water en die zwemmen niet in grote scholen bij elkaar. Bovendien is dat een vissoort die zich overdag meestal moeilijk laat vangen en daarvoor kun je beter 's avonds tijdens de schemering op pad gaan. Dus aan het eind van de middag draaien we de pilkers omhoog en zetten koers naar de thuishaven, waar we vrij vroeg een snelle avondmaaltijd in elkaar flansen en een volle pot koffie naar binnen lurken, zodat we aan het begin van de avond weer met frisse moed op pad kunnen met de lichte- spinhengels in de hand en de subtiele plugjes in de trommel.

Want... wat geeft altijd de beste motivatie om ergens te gaan vissen? Dat zijn de geslaagde vangsten van de vorige keer ! Zodra je ergens een mooie vis hebt gehaakt... staat die vangst voortaan in je geheugen gegrift... en wil je daarna zo gauw mogelijk op diezelfde stek weer zo'n zelfde vangst gaan doen. Zo gaat dat nou eenmaal in de visserij. De vangsten in het verleden zorgen voor de motivatie in het heden. Want de zeeforel op de foto hierboven vingen we weliswaar een paar jaar geleden, maar we wisten nog exact op welke plek we hem hadden gevangen... en die ene vis-van-toen gaf genoeg vertrouwen om het nu minstens een paar uur vol te houden.

Dus we lieten -al trollend- onze plugjes kwispelend achter de boot aan zwemmen en kamden de hele omgeving uit op zoek naar een mooie zeeforel. We stuurden de boot vlak langs de rotsen, kamden inhammen uit, draaiden rondjes om eilanden en lieten ons kunstaas verleidelijk langs plantenbedden zwemmen, maar... voorlopig nog geen stootje. De moed begon ons in de schoenen te zakken en het vertrouwen in een goede afloop kreeg een flinke deuk, maar... toen dachten we weer aan die andere zeeforel die we ooit een eindje verderop hadden gevangen... en bleven stug doorgaan met trollen.

De spanning was te snijden... en elk moment kon er een hengel dubbelklappen... we wisselden ondertussen van kunstaas, monteerden een groter- of juist een kleiner plugje, kozen voor een andere kleur, een andere vorm, of een lepel in plaats van een plug. De zon zakte achter de horizon en het begon te schemeren, dus we bleven nog steeds stug volhouden... maar... de zeeforellen waren vandaag definitief niet thuis. No cookies today. Tja... kan gebeuren... hoort erbij. Het kan niet altijd feest zijn. (en toch hebben we ervan genoten)

Maar... dat was dus de ene helft van de bemanning. De andere ploeg had namelijk besloten om de haaien-hengels in de achterbak van de auto te gooien en 60 km verderop bij Farsund te gaan proberen om een paar doornhaaien te vangen... en die ploeg had aanzienlijk meer geluk. Je kunt de details over die visserij teruglezen in de afleveringen 29, 30, 36, 39 en 43 van deze serie Noorse vistrips, dus ik zal het nu kort houden, maar één ding was zeker: onze verwachtingen werden meer dan waargemaakt.

Toen we de hengels hadden opgetuigd (met 100 gram bodemlood, een schuivende onderlijn van 80 honderdste en een flinke strip makreel op een forse haak) legden we de hengels in de steun en wilden relaxed achterover leunen, maar binnen een paar tellen liep de lijn strak, werd de hengel krom getrokken en zagen we onze hengelsteun over de steiger stuiteren. Daar hadden we zo gauw nog niet op gerekend... en de eerste aanbeet werd jammerlijk verprutst, doordat de makreelfilet met bruut geweld van de haak werd getrokken.

Tjongejonge, het moest hier wel barsten van de vis, want meteen na de volgende inworp was het weer bingo. Zodra zo'n makreelflapper op de bodem belandde werd hij akuut te grazen genomen door een hongerige doornhaai... en dan moest je zorgen dat je je hengel stevig in de hand had, anders vloog hij pardoes de steiger af.

Ja, een gehaakte doornhaai kan een aardig potje knokken en je moet vooral niet vergeten de slip goed af te stellen, want een doornhaai van een meter kan er als een raket vandoor gaan. Vooral als hij aan het oppervlak komt en jij denkt dat hij nu wel uitgedrild is... dan geeft ie nog een paar keer vol gas en sta je verwonderd toe te kijken hoe sterk zo'n haai nog is

En ook het onthaken en vasthouden van zo'n taaie kronkelaar is een handeling die je niet gewend bent, want niet alleen heeft zo'n beest een gemene bek vol (kleine- maar vlijmscherpe-) tanden en twee gevaarlijke stekels/doornen op zijn rug, maar ook een huid van schuurpapier waar je een lelijke schaafwond aan kunt overhouden. En terwijl we bezig waren met het maken van een foto van de vangst... zagen we in onze ooghoek de volgende hengel alweer staan klapperen... en moesten we een sprintje trekken om te voorkomen dat die hengel met-steun-en-al het water in werd getrokken.

Ik ben eerlijkgezegd vergeten hoeveel doornhaaien we uiteindelijk hebben gevangen, maar ik herinner me nog wel hoe druk we bezig waren met beazen en ingooien en drillen en scheppen en onthaken en beazen en ingooien en meteen weer drillen... enzovoort. Kortom: gekkenhuis !

Zo zie je maar... hoe totaal verschillend die ene hobby genaamd 'vissen' kan zijn... de ene keer ben je urenlang geconcentreerd bezig om een vis/zeeforel te verleiden tot een aanbeet... maar krijg je ondanks stug volhouden toch geen enkel stootje en keer je teleurgesteld met lege handen huiswaarts... en de andere keer ben je amper begonnen met vissen en wil je rustig gaan relaxen... maar dan wordt akuut de hengel uit je hand getrokken door een school hongerige haaien die je geen rust gunnen... en ben je na een paar uur fulltime drillen totaal gesloopt ... en keer je uitgeput, maar zeer voldaan huiswaarts,

Ja, het is nogal een verschil... of je een solitair levende, super achterdochtige zeeforel probeert te verleiden met een subtiel kunstaasje aan een ragfijn onderlijntje... of dat je een homp visvlees aan een dikke taaie onderlijn en een knoepert van een haak laat zakken tussen een krioelende school hongerige haaien. En toch... hebben allebei die verschillende technieken zo hun eigen bekoring... want er is één ding dat ik nooit zou willen missen.... vissen.