De haken en ogen van een vistrip:  ierland   deel 1

Tekst en fotografie:  Geert Luinge

Hallo vismaat. Je zou een serie artikelen over visavonturen in ierland kunnen beginnen met een keihard gierende slip. Of met een fanatiek vissende vrouw die aan een hengel sleurt en uit alle macht probeert om een hele zware vis de baas te blijven.

Je zou ook kunnen beginnen met een blauwe haai, die na een stevige knokpartij eindelijk met veel moeite binnenboord komt  en die daarna met zijn krachtige staart het meubilair en je hengel aan gruzelementen slaat.

Je zou met de deur in huis kunnen vallen, bijvoorbeeld met een close-up van de gevaarlijke bek vol vlijmscherpe tanden van een blauwe haai, die na een fikse worstelpartij eindelijk voor mijn camera kwam.

Je zou zelfs kunnen beginnen met een big smile en een paar bakken van lengen, die (in de beginjaren van onze ierland-expedities) de voorlopers waren van een heel regiment aan indrukwekkende vangsten.

Maar... als je éérlijk bent... en je wilt een realistische reportage maken over de verschillende vistrips die we in de loop der jaren naar ierland hebben gemaakt, dan zul je toch ècht moeten beginnen met de weidse uitgestrektheid van het ierse landschap.

Met de blauwwitte wolkenpartijen, de kabbelende golven en het kraakheldere water. Met de frisgroene weidevelden, de glooiende grasvlaktes, glasheldere beken, stromende rivieren, visrijke meren en met de enorme rijkdom aan flora- en fauna.

We zullen de komende weken niet alleen op zee, maar ook in het ierse binnenland gaan vissen op snoek, baars en forel, en ik zal met de camera een paar keer blijven stilstaan bij de kleurrijke planten en wonderlijke dieren die we onderweg tegenkomen.

Ik bedoel:... je gaat op pad met een hengel en je wilt graag een paar mooie vissen vangen... maar je zou toch gèk zijn als je niet tegelijkertijd zou genieten van de dieren die je onderweg tegenkomt. Terwijl jij staat te vissen gaat de natuur om je heen gewoon zijn gangetje ... De ondertiteling bij de volgende foto mag je zelf verzinnen.

Maar we zijn hierheen gekomen om te gaan vissen. Het is vrij makkelijk om te doen alsof de ierse wateren overal propvol zitten met vis. Alsof je er elke dag weer een partij zware vissen aan de unster kunt hangen. Maar dat zou absoluut niet de waarheid zijn. Zelfs in zo’n fantastisch mooi land als ierland zul je wel degelijk veel moeite moeten doen om de vis aan de schubben te komen…

Hoewel ik je later in deze serie een paar kneiters van vissen zal tonen... zullen we beginnen bij het prille begin. Daarvoor moeten we eerst ruim 30 jaar terug in de tijd.

Dat was de tijd waarin ik urenlange gesprekken hadden met Jan Schreiner, de stamvader van de moderne Nederlandse hengelsport, die van achter de toonbank van zijn winkel in Amsterdam uitgebreid vertelde over de succesvolle vangsten die hij had gedaan met zijn FairPlay hengels, zijn zelf ontworpen Terrible spinners en zijn Crack molen met daarop de allereerste soepele nylon lijn.

Zijn boek 'Flitsend nylon' lag jarenlang als bijbel op mijn nachtkastje en zijn boek over de visserij in ierland had ik zo’n beetje uit mijn hoofd geleerd, dus toen ik in mijn jonge jaren samen met vismaat Mike voor het eerst de oversteek maakte naar ‘het groene eiland’ dachten we dat het een fluitje van een cent zou worden om daar een berg vis te vangen. Maar dat pakte toch anders uit.

In de Hollandse polders hadden we aardig succes gehad met onze soepele FairPlay hengels, maar toen we eenmaal in ierland aan zee op de rotsen stonden te smijten bleek dat een hengel van glasvezel toch eigenlijk wel erg slap was, dat de koperen bussen begonnen te roesten zodra ze in aanraking kwamen met zeewater, dat een Crack een leuke molen was voor de zoete snoekjes, maar niet voor de zoute zeebaarzen en dat een nylonlijn wel èrg veel rek had (en door zijn stugheid altijd kinkend van je spoel af kringelde).

We stonden met diezelfde ene spinhengel eerst langs een bladstil Hollands polderslootje... en een week later op een ruige winderige rots aan de wilde kust van ierland. ... Maar dat gaat niet werken.

Toendertijd was het eersteklas topmateriaal waar we blij mee waren, maar als ik nu terugdenk aan de vele vissen die we hebben verspeeld door te slappe hengels, te kleine molens en te veel rekkende lijn, dan springen de tranen me nog in de ogen. Zó veel vissen gemist en verspeeld door (achteraf gezien) gebrekkige materialen. Ik wou dat we het allemaal nog eens over konden doen.

Die eerste pollakken die we vingen vanaf de rotsen, met een zware Pako lepel aan onze achteraf veel te zachte spinhengels, waardoor de vis alle kanten op schoot en we nauwelijks controle hadden over de dril en de vis zich vaak vastzwom tussen de waterplanten, waardoor we genoodzaakt waren om onze kleren uit te trekken en het ijskoude water in te stappen om zwemmend dat dierbare kunstaas te redden. Het was de tijd van de krappe beurs en kunstaas was toen schaars en een kostbaar bezit.

Die eerste grote school makrelen... die zó fanatiek aan ’t jagen waren, dat de slanke 5 cm lange zandspierinkjes voor onze voeten massaal de kant op sprongen, terwijl onze 8 cm lange lepels totaal genegeerd werden. Die jagende makrelen waren zo pietluttig en kieskeurig dat ze ons kunstaas niet pakten !

Dus ik tuigde bliksemsnel mijn hengel om, met een schuifdobber en een enkele haak waaraan ik zo’n mini zandspierinkje hing… en dat zou zeker gaan werken… als die school makrelen niet keihard was voorbijgezwommen ! Vanaf het moment dat ik mijn verse aasvis inwierp hebben we die dag geen enkele makreel meer gezien. Het feest was al voorbij voordat het begonnen was.

De lange dagen die we maakten, klauterend over de rotsen, glibberend over de stenen, struikelend over de keien en schuifelend in het pikkedonker. Op zoek naar wilde zeebaarzen, mysterieuze roggen, indrukwekkende vleten, angstaanjagende haaien, hongerige lengen en monsterlijke congers (zie de volgende afleveringen).

Maar wat we vooral vingen waren... hondshaaitjes. Hele hordes hongerige hondshaaitjes. Centimeter of vijftig, overal massaal aanwezig. De meest asociale vreetzakken die je je kunt voorstellen. Gooi aan de ierse kust ergens een stuk makreel in het water en gegarandeerd dat er vroeg of laat een hondshaai langskomt om het op te eten.

Daardoor zaten we meteen al met een probleem: Hoe zorg je ervoor dat je in ierland iets ànders vangt dan alleen hondshaaitjes (en af en toe een kathaai)? Hoe voorkom je dat je de hele dag ‘doggies’ staat te onthaken en hoe zorg je ervoor dat de andere vissoorten ook een kans krijgen ? Het antwoord vonden we pas jaren later. Daarover dus later meer.

We beklommen torenhoge rotsen en voelden ons erg nietig in deze enorme zee van ruimte en eeuwigheid.

Je staat er niet bij stil, maar die rotsen zijn honderden miljoenen jaren oud  en jij bent nog geen 30 jaar jong. Absurd. En tegelijk ook: levensgevaarlijk. Als je hier door een onhandige manouvre op de gladde rotsen uitglijdt en naar beneden flikkert... wordt het een droevig einde van je vistrip.

Dus stevige schoenen aan met genoeg grip, langzaam lopen, steeds goed blijven kijken waar je je voeten neerzet, niet naar de horizon kijken terwijl je loopt, hengels en viszooi handig ingepakt draagbaar op je rug. Altijd zorgen dat je een hand vrij hebt om te steunen tegen de rotsen.

Zoeken naar een slimme route langs- en over de rotsblokken en kijken waar je eventueel bij het water kunt komen. Dan eerst kritisch bekijken tot hoe hoog de golven tegen de rotsen slaan, weten of het eb- of vloed gaat worden en vooral héél voorzichtig lopen op de gladde rotsen. Pas op hè, dit is echt linke soep.

De eerste vis die ik ving op mijn allereerste ierland-trip was een lipvis. Ik was meteen verliefd. We hadden vooraf verwacht dat de makrelen en pollakken onze grootste doelgroep zou zijn, maar toen we eenmaal (met een dobber en een stukje garnaal) een zwik lipvissen hadden staan drillen, was het meteen ' Thumbs up for ireland' !

We zullen vandaag afsluiten met een foto van Culloo Head, Valentia Island, Kerry, Ireland, die ik maakte tijdens die eerste trip in 1987. Het is nu 32 jaar later, maar deze foto hangt nog steeds bij mij thuis aan de muur. Hij zit vol met dierbare herinneringen aan dat prachtige visland ierland.

Volgende week gaan we verder op pad, op zoek naar vis. Je kunt de vorige afleveringen over vistrips naar Noorwegen, Denemarken, de Middellandse Zee,

Normandië en Bretagne nog eens bekijken via deze link.

 

Vissersgroeten van   Geert Luinge                                   

g.luinge2@upcmail.nl