De haken en ogen van een vistrip : Bretagne deel 7

Tekst en fotografie:  Geert Luinge

Hallo vismaat. We hebben inmiddels een aardige rondreis gemaakt langs de zoute kust van Bretagne en de vorige keer hebben we in het zoete binnenland een meerval van wel 5 centimeter gevangen (plus een handvol byzondere vissoorten) en dat was wel geinig, maar ik had nog een serieuze opdracht te vervullen: Vang nou eindelijk eens een tarbot ! Dat werd een taaie klus.

Zoals je weet had ik nogal te kampen met probleempjes. Als ik een korte samenvatting van de vorige afleveringen zou geven, dan zag die er ongeveer zó uit : Drooggevallen havens, leeggelopen geulen, zuigende slikken, kilometerlange stranden, enorme getijdeverschillen, levensgevaarlijke rotsblokken, klotsende golven, zeikende regen en striemende wind, stranden vol badgasten... baaien vol surfers... en heidevelden vol menhirs.

Maar dat was nog lang niet alles, want mijn kostbare aas was opgegeten door de vogels... de poes legde voortdurend dooie muizen in de voortent... er waren struikelpartijen en bloedende pleisters... een dure vintage hengel tegen een roestige railing... en veel onbegaanbare rotspaden en onbereikbare visstekken.

Moeilijke keuzes, veel getwijfel en lang geblader in de onderlijnenmappen en ...heel veel moeite om  een paar vissies te vangen. Je zou bijna gaan denken dat Bretagne een waardeloos visland is, maar dat is niet waar. Het is moeilijk. Het is lastig. Het is een fikse uitdaging.  Maar het kán wel !

Alleen moet je soms stad en land afrijden en op tientallen stekken gaan kijken en uitproberen voordat het eindelijk lukt. Tijdens mijn zoektocht naar een  goeie tarbot-stek had ik op GoogleEarth wel een mooi zandstrand gezien, maar... op welk moment waren die satellietfoto's gemaakt ? Was het toen eb of vloed ? Toen ik er langskwam was het in ieder geval hoogwater en er was geen korreltje zand meer te zien. Alleen gladde rotsblokken waar het moeilijk en link was om te vissen.

De tweede stek waar ik ging kijken was wel een mooi zandstrand, maar dat was weer eens overbevolkt met... surfers !... Dat kon ik wel vergeten. Het blijkt tegenwoordig aan zee zó vaak druk te zijn met andere watersporters, dat je als visser genoodzaakt bent om te wachten tot 's avonds eindelijk alle badgasten zijn afgetaaid, maar dat kan bij wooi weer op zomerse avonden vervelend lang duren. Je wilt niet dat er zo'n gozer door je lijn heen zwemt en waarschijnlijk verjagen ze ook de vis. Balen.

De derde stek zag er aanvankelijk wel aantrekkelijk uit, want langs de kade van een jachthaven zag ik duidelijk een school dorades zwemmen op een stek waar je goed bij het water kon komen, maar.... nèt toen ik mijn hengel had opgetuigd en klaar was om in te gooien... kwam er een complete zeilschool met 26 schreeuwende kinderen aanleggen bij de steiger waar ik zat. Weg rust. Weg vis. Wegwezen hier. Andere stek snotverdorie.

Op de volgende stek werd ik aanvankelijk wat gehinderd door een brede strook van riet en grasplanten, waardoor ik amper bij het water kon komen, maar na wat geklauter door het struikgewas dacht ik eindelijk een mooie stek aan de oever te hebben gevonden... Ik werp mijn Asp-spinner met een strakke worp een teringeind weg en begin vol vertrouwen binnen te draaien. Deze stek ziet er goed uit, het is mooi weer, ik heb tijd zat en heb er alle vertrouwen in dat ik hier ga scoren.

Maar ... wat hoor ik daar voor een raar geluid ?... wat zoemt daar zo ? ... Dat kan toch nooit die trillende spinner zijn die ik hoor ? Is dat nou een motorboot of een helicopter die ik hoor ? Wat is dat voor een raar gezoem ?

Dan blijkt opeens ... dat ik vlak naast een oude boomstronk sta... en in die boomstronk zit een gat ... en daaruit komen... héle grote wespen ! Sterker nog: dat zijn geen gewone wespen, maar dat is de beruchte hoornaar-wesp ! Dat zijn héle gemene prikbeesten die jou akelig pijn kunnen doen. Er vliegen een paar van die engerds mijn kant op  en eentje zoemt er vlak langs mijn hoofd. Donders, ... nu moet ik ècht gaan oppassen !

Daarna duurt het ongeveer een tiende seconde... en dan spring ik in vliegende vaart rechtsomkeert en sprint volgas weg uit het hoge gras... waarna ik drie tellen later bij de auto flitsend snel mijn hengel in de achterbak gooi  en tien tellen later hijgend in de auto zit.  Sakkerloot.  Was me dat even schrikken. Dat liep nog nèt goed af.  Maar... zó kort heb ik nog nooit ergens gevist !

Gelukkig vond ik eindelijk een stek waar je wèl normaal kon vissen. Daar was een mooi- en maagdelijk stuk zandstrand waar wel veel wind stond ,  maar er waren geen surfers te bekennen en op werpafstand was een duidelijke stroomnaad en een aflopend talud, dus... uitpakken die hengels !

Gisteravond had ik nog een nieuwe onderlijn gemaakt met de laatste updates op knoopgebied en die zou ik nu gaan uittesten. Ik had die onderlijn speciaal in een plastic mapje gedaan en dat had ik (los) in mijn viskist gestopt... omdat ik die onderlijn toch meteen ging gebruiken... Maar ... voel je hem al aankomen ?

Ik sta op dat strand en ik doe de deksel van mijn viskist open... maar door een plotselinge windvlaag wappert opeens dat plastic hoesje omhoog, waarna het stuiterend over het strand wegvliegt en meteen de zee in waait. Nee hè.

Ik zou nu snel het water in moeten stappen om het te pakken... maar mijn laarzen zijn nèt niet hoog genoeg...( is het me waard om nu twee natte poten te halen?) en mijn waadpak ligt nog in de auto (maar voordat ik die aan heb is dat mapje alweer weg gedreven) ... en... dus... maar... daar gáát mijn gloednieuwe geupdate super-onderlijn !   Pleite. Foetsie. Die zien we nooit meer te-rug... Bij Toutatis !  Het zit ook niet mee.

Toen ik na een vrij waardeloze vismiddag (nóg een onderlijn verspeeld, veel last van praatzieke wandelaars met zwemmende stok-halende honden en uiteindelijk slechts vijf scharretjes gevangen) terugkwam bij mijn vismobiel werd ik getroost door de miauwende kopjes van onze poes, die tijdens al mijn dagtrips en visavonturen steeds braaf en trouw bij de tent was gebleven.

Ik had je al eerder verteld over de muizen, de mussen, de vinken, de eenden en de konijnen waar ze fanatiek jacht op maakte, maar voor de volledigheid moet ik nog even melden dat een kwikstaart ook een lekkere hap is...

... en dat ze tegenwoordig vriendjes is geworden met een fazant die hier op de camping rondloopt. Die komt steeds op mijn vogelzaad af, maar wordt dan telkens fanatiek achtervolgd en besprongen door onze poes.

Fazanten zijn nogal traag en sukkelig en ze rennen niet zo hard weg, dus dat zijn mooie prooien. Die kunnen heel hard kakelen en ze maken ook zo lekker veel lawaai als ze klapwiekend opvliegen !

Maar nu weer ter zake. Ik zou een tarbot gaan vangen en daarvoor had ik een stek uitgekozen. Er was een stuk strand waar ik in een vorige aflevering een paar mooie zeebaarzen had gevangen en op de terugweg naar huis wou ik daar nog een keertje langs gaan.

Toendertijd had ik lopen zeulen met strandhengels en ik moest toen steeds mijn hengelsteun en viskist verplaatsen om het getij bij te houden, maar ...vandaag ging ik het daar eens ánders aanpakken.

Ik ging sowiezo 's avonds op pad omdat ik bij zonsondergang en in het donker wou vissen ( ik vermoed dat een tarbot -zoals heel veel vissoorten- vooral een nacht-azer is), dus ik trok me deze keer niks aan van het getij.

Ik trok mijn geile neoprene waadpak aan (met in het kruis een met Bisonyl gelijmde scheur, doordat ik verdomme ergens in het prikkeldraad was blijven hangen). Ik pakte één lange strakke  spinhengel (2.40 cm, 20-60 gram werpgewicht), een 4000 molen (met volle brede spoel) met 14 honderdste gevlochten lijn, daaraan geknoopt (dubbele Allbright-knoop) een 30 honderdste fluorocarbon onderlijn met speld.  

Een enkel rugzakje met een trommel twisters, wormen en ander kunstaas... een knijpzakje met gezouten zandspieringen ... en een handvol garnalen die ik met zo'n kinder-duwnetje had gevangen (één euro bij de kringloopwinkel). Je loopt misschien voor lul, maar je hoeft in je waadpak maar eventjes door het kniediepe water te lopen duwen en je hebt al gauw een paar verse levende garnalen.

Maar de gekookte die je in de winkel van Kostunrix kunt kopen zijn ook prima. Dat is stevig aas, het blijft goed op de haak zitten en... èlke vis lust wel een garnaal. Ik denk dat we in Holland aan zee best eens wat vaker met garnalen zouden mogen vissen.

Maar het belangrijkste verschil met álle voorgaande vissessies was wel dat ik deze keer viste met de Carolina-rig . Dat klinkt duur en erg amerikaans, maar het betekent gewoon dat je vist met een lood met centraal gat. Dus de lijn gaat door het lood heen en kan schuiven op de lijn.

Achter dat kogelvormige lood zit nog een (glazen) kraal die tegen het lood (of tungsten) aan tikt. Dat glas tikt inderdaad veel harder dan een gewone kraal (ik heb het uitgetest op kniediep water) en het kogel-loodje zakt inderdaad veel sneller dan de glaskraal, dus die tikken steeds tegen elkaar zodra je indraait ...en dat trekt extra aandacht. Daarachter komt een warteltje met een wapperlijn en een forse haak met een kunstworm, of een paar felle kralen en een haak met natuurlijk aas...

Die Carolina-rig heeft nogal wat voordelen. De vis voelt weinig weerstand doordat je met een schuivend systeem vist, jij hebt meteen kontakt met de vis en kunt akuut de haak zetten, je hoeft steeds maar één haak te beazen en te controleren, je kunt zo (bijv. met een 40 grams kogellood) echt een flink eind gooien,

de onderlijn zit nooit in de war doordat je de worp op het eind afremt, je loopt niet te zeulen met allerlei overbodige spullen, je kunt in je waadpak makkelijk een eind het water inlopen en je kunt aktief werpend een groot gebied afzoeken. Net zolang tot je hem vindt. Of beter gezegd: tot hij jouw aas vindt. En dat gebeurde dus.  Eindelijk.

Nadat ik een paar uur had staan doorbijten... (er was toch meer wind dan ik had gedacht, de golven klotsten omhoog tegen mijn waadpak en ik voelde een koude plens zeewater aan de binnenkant langs mijn kruis naar beneden sijpelen)... toen kreeg ik eindelijk een keiharde aanbeet op de 'gekookte garnaal' en even later mocht ik (hèhè, eindelijk...) een klapperende tarbot de kant op draaien. Yes !

Of is het een griet ? Die lijken nogal op elkaar. Nou ja, dit was in ieder geval de vis die ik zocht. Errug blij mee. Helemaal toppie. Uitdaging waargemaakt, opdracht uitgevoerd, hartewens vervuld, bucketlist afgevinkt en Mission Bretagne complèt !  Het was een mooi avontuur in een indrukwekkend decor en ik heb er absoluut geen spijt van dat ik hier met de hengels naartoe ben gereden.

Tenslotte moet ik je nog de groeten doen namens onze oude Bretonse vrienden Asterix en Obelix. Je krijgt een vette knipoog van visserman Kostunrix (zie aflevering 1) die ons nogmaals uitnodigde voor het komende dorpsfeest.

Voor dat feest hadden de dorpsmuzikanten Tiestix en Hardwix een speciaal muziekje geschreven, dat luidkeels werd meegezongen door Glennix en Meeuwix, er werd een glaasje gerstenat geschonken door onze druïde Heinekix, er werd stiekem geroddeld (door Jinix en Matthix) over de sukkelige stamhoofden Kimjox en Trumpix, er werd schande gesproken over de boevenstreken van Crimix en Hackix, er werd gezellig gedanst door de schaars geklede boerenmeiden Pornix en Erotix, er werd gesmuld van de gebakken kibbelix ...( ... je vis stinkt ! Nietes! Welles! Nietes!... Pats-boem... kreun... twietwiet...) ... en het was nog láng rumoerig in het dorpje aan de Bretonse kust.  Avé Amicis. Pescatori te salutant.

We nemen afscheid met de laatste plaatjes van Bretagne, zoals de ruige rotskust waar we al die verwoede pogingen hebben gedaan om een paar mooie zeebaarzen te verschalken ... en het weidse strand waarop we zoveel uren hebben rondgezworven, op onze lange zoektocht naar die gestippelde platterik.

Ik hoop dat je hebt genoten van onze avonturen in Bretagne en dat je gaandeweg ook weer nieuwe inspiratie hebt opgedaan voor je eigen visserij in Holland. De komende weken houden we even een pauze. Daarna zal ik proberen verslag te doen van onze vistrips naar ierland, Wales en Schotland, want daar zaten ook nogal wat haken en ogen aan ... Tot die tijd wens ik je veel spannende avonturen, bijzonder goede vangsten en stralend mooi weer.

De vorige afleveringen van deze serie over vistrips naar Noorwegen, Denemarken, de Middellandse Zee, Normandië en Bretagne kun je nog eens rustig nalezen en bekijken via deze link

Vissersgroeten van Geert Luinge.

Voor vragen en/of opmerkingen: g.luinge2@upcmail.nl