De haken en ogen van een Noorse vistrip:  Deel 45 Visnes

Tekst en fotografie: Geert Luinge

Hallo vismaat. 

In dit tweede deel over onze vistrip naar het Noorse plaatsje Visnes bij Haugesund zullen we de plussen en minnen van een aantal hengelsport-accomodaties eens doornemen... en ik wil je ook even voorstellen aan buurman-en-buurman, de twee Duitse 'vissers' die deze week toevallig in het huis naast ons zaten. Die lieten namelijk vooral zien hoe je NIET moet vissen...

Het begon al meteen op de ochtend van de eerste dag. Terwijl wij nog met een bak koffie bij het ontbijt zaten te wakkerworden liepen er opeens twee blote kerels over de steiger, die luidkeels gillend het ijskoude water insprongen en als een stel blaffende zeehonden in de haven gingen rondplonzen. Nou ja... mijnietgezien... maar... moetkunnen.   

Toen ze eindelijk waren uitgeraasd maakten we op de steiger een kennismakende babbel, waarbij ze ons vertelden dat de vangsten de afgelopen dagen waardeloos waren geweest. Oeps... dat is niet het bericht dat je wilt horen aan het begin van een visweek. Maar... aan de andere kant... hoe goed kunnen die gasten eigenlijk vissen? ... Hoe representatief zijn hun vangstberichten? Zit er momenteel inderdaad geen vis of kunnen die gasten domweg niet vissen?

Enfin, ze hadden ondertussen hun boot volgeladen en zouden wel even van wal steken. Maar... dat deden ze in de verkeerde volgorde. Eerst gooide buurman 1 de trossen los... en toen startte buurman 2 de motor. Tenminste... dat was de bedoeling. Maar de motor wou niet starten en de boot driftte weg van de steiger...  

Na een boel gehannes konden ze eindelijk wegvaren (na lang zoeken bleek dat ze de hoofdschakelaar moesten omzetten) maar toen lag hun boot inmiddels aan lagerwal tussen de waterplanten te bonken tegen de rotsen. Dat was fout nummer 1 die ik de mannen zag maken en daarna volgde er nog een hele serie. Maar laten we eerst eens een hengel uitgooien, dat praat wat makkelijker. 

Wij hadden natuurlijk onze strakke spinhengels met gevlochten lijn opgetuigd en lieten een pilker van een gram of 30 zakken, met een enkele muppet erboven. Maar onze buurmannen gingen op pad met vrij lange hengels, met 6-haakse verenpaternosters (dan moet je wel een lange hengel hebben anders krijg je die onderlijn nooit binnenboord) en pilkers van minstens150 gram.  

Ik zag bij hen aan boord zelfs een molen met ouderwets kinkende nylon erop, (zo'n molen die je voor 5 euro bij de kringloop ziet liggen, maar die je dan nóg te duur vindt) en ze hadden wartels aan hun lijnen geknoopt van 7cm groot, met een trekkracht van honderd kilo ofzo. Ja, buurman-en-buurman visten met onhandig groot en onnodig zwaar materiaal, dat was meteen duidelijk. Maar gelukkig liet vriend Rein zien dat er wel degelijk vis zat.  

Alleen... hier bij het Middvik Feriesenter hadden we een zware tegenvaller, een vette domper. Op de boten zat namelijk géén GPS. Dat stond wel in de folder, maar in de praktijk vond de baas het te duur om de apparatuur te updaten. Dus géén kaart van het land met de eilanden en géén waterkaart met de exacte dieptes van bulten en kuilen  en géén tracking waardoor je zou kunnen zien waar je gevaren hebt.  Niks van dat al. Een overjarige fishfinder met een onduidelijk troebel beeldschermpje en wat groffe vissymbooltjes...  daar moesten we het deze week mee doen. 

Gelukkig hadden we wel vantevoren alle waterkaarten uitgeprint en met de gratis proefversie van de Navionics-app lukte het uiteindelijk om met de smartphone grofweg onze positie te bepalen, maar dat was verre van ideaal. Dan gaf de kaart bijvoorbeeld aan dat het ergens 28 meter diep moest zijn... maar dan verscheen op de fishfinder een bodemlijn op 35 meter. Tja. Dat wordt lastig. Moetniekunne.

Het is verdomd moeilijk schipperen als je niet kunt vertrouwen op de apparatuur, en vooral... als je vantevoren niet weet hoe diep het gaat worden. Als je langs de kant zou gaan trollen met kunstaas, dan wil je absoluut niet op een onderwater-rots varen, maar op het moment dat zo'n rots in beeld verschijnt op de fishfinder is de boot al verder gevaren (de transducer zit meestal achterop de boot) en heb je kans op een pijnlijke crash op de rotsen. 

Nee, als je weet hoe goed de moderne apparatuur tegenwoordig kán zijn, dan moet je je als verhuurder toch schamen als je anno 2022 je duurbetaalde gasten de zee op stuurt met zo'n verouderd apparaatje zonder GPS. Dat zijn dikke minpunten. En ja, we kregen wel een geplastificeerde waterkaart mee, maar daarop was de helft van de kaart open zee en het gebied waar we konden vissen was piepklein afgedrukt met een slechte printer, zodat je een microscoop nodig had om de route naar huis terug te vinden. 

De volgende morgen waren buurman-en-buurman al vroeg uit de veren. Terwijl wij nog aan het ontbijt zaten gooiden ze hun boot vol met hengelzooi en staken van wal. Maar... ik zweer het je... terwijl ze de haven uitvoeren... trokken ze allebei een halve liter bier open. Ik keek op mijn horloge en het was 08 uur in de ochtend. Ze namen allebei een flinke teug en zetten het bier in de speciaal daarvoor aan de boot bevestigde bierblikhouder. Die hoort standaard bij hun hengeluitrusting.

Ik wil geen oordeel vellen, maar je mag aannemen dat de mannen de rest van de dag niet op een droogje blijven zitten en aan het einde van de visdag minstens een emmer bier hebben weggewerkt, ofwel ladderzat, zwaarbeschonken, straalbezopen zijn... en dan moeten ze met hun zatte kop nog de thuishaven terug zien te vinden... zonder GPS aan boord. Lekker veilig ! 

Op deze kaart (die wij dus wel aan boord hadden, maar buurman-en-buurman niet) kun je zien dat het hier barst van de eilanden en inhammen, die er allemaal ongeveer hetzelfde uitzien. Je moet goed opletten en voortdurend op de kaart blijven kijken, anders ben je zó de weg kwijt. Die buurmannen denken misschien dat ze zich nog wel kunnen orienteren met behulp van de twee bakens die (nu) duidelijk zichtbaar zijn, maar als je achter een eiland ligt kun je daar niet overheen kijken... en dan kan het zijn dat er geen enkel baken zichtbaar is, dus... dan ben je verdwaald. En wat doe je dan, buurman?... Rondjes varen tot de benzine op is? Het bier is trouwens ook op, de lol gaat eraf, de sfeer slaat om en het begint al te schemeren, maar... je bent hopeloos de weg kwijt. 

Het zweet breekt je uit,  je wordt sjagrijnig, een beetje wanhopig en je staat keihard te vloeken, want je bent godver... nog steeds de weg kwijt ! Nergens zie je een huis waar iemand woont en nergens zie je een herkenbaar punt in de verte. Wat nu ? Je hoopt dat de telefoon het nog wel doet ... en je belt met de baas om hulp. Maar die weet absoluut niet waar jij je bevindt, want hij heeft zijn boten (uit misplaatste zuinigheid) niet voorzien van een transponder, waardoor hij niet weet waar de boten zijn. Bij andere (betere) accomodaties kunnen ze bij de receptie precies zien waar alle boten zich bevinden, en wij hebben zelfs meegemaakt dat de baas ons op de vingers tikte omdat hij op zijn smartphone had gezien dat wij niet exact op honderd meter afstand van een viskwekerij waren gebleven. Kortom, bij het ene viskamp wordt je in real-time op de voet gevolgd door big brother, bij het andere viskamp heeft de eigenaar geen flauw idee waar zijn gasten ergens op zee ronddobberen. 

Gelukkig zagen we buurman-en-buurman aan het einde van de middag wel weer veilig thuiskomen, maar hoewel wij in de boot met dikke fleecevesten, regenkleding en laarzen hadden staan vissen... kwam buurman 1 in zijn blote bast met korte broek en teenslippertjes teruggevaren vanuit zee. Hoezo isolerende vetlaag door al dat bier. 

En dan nog iets... Weet je wat onze buurmannen ook doen? Ze laten de hele nacht hun opgetuigde hengels rechtop in de boot staan. Maar dat is niet zo slim. Ten eerste kunnen ze dan gejat worden, maar okee, die kans is hier in Noorwegen vrij klein. Ten tweede kan het vannacht gaan regenen en dat is niet best voor de meeste molens. Een goeie molen zou wel tegen een fikse regenbui moeten kunnen, zou je denken, maar in de praktijk blijken ze toch vaak stroever- en/of vast te gaan lopen als je ze urenlang buiten in de regen laat staan. 

Ten derde ligt zo'n boot de hele nacht te schommelen op de wind en te bonken tegen de steiger. Dat betekent dat alles in de boot meeklotst en hobbelt op de golven. Als je dan een opgetuigde hengel rechtop zet met een pilker eraan, dan rammelt en bonkt die pilker (of die twisterkop of die belachelijk grote wartel) urenlang tegen de blank van je hengel. Dan moet je niet raar opkijken als de volgende dag die hengel spontaan in tweeen breekt. Tismaardatjutweet.

Later op de avond kwam ik buurman-en-buurman nog een keer tegen in het fileerhok, waar ik onze vangst van de dag stond te fileren. Wij hadden een mixed-bag met verschillende soorten (gul, pollak, leng en makreel) en we hadden het merendeel van de vangst natuurlijk teruggezet, maar... zij kwamen aanzetten met een kist vol ondermaatse koolvisjes. Allemaal dezelfde ukkies. En weet je wat ze toen als eerste gingen doen? Ze sneden eerst de kop eraf, daarna haalden ze de ingewanden eruit en toen gingen ze de rest fileren. Maar... sukkel...dat is weer de verkeerde volgorde ! Zodra je de kop eraf snijdt kun je de vis niet goed meer vasthouden, en als je in de ingewanden gaat staan wroeten heb je meteen een smerige snijplank vol bacterien, en als je meteen de filets eraf zou snijden... hoef je de ingewanden helemaal niet aan te raken. Kortom, buurman-en-buurman bleven vreselijk onhandig klungelen en aanmodderen. Ik kon het niet meer aanzien, heb de mannen sterkte gewenst met hun smeerboel en ben thuis gaan uithuilen. Zoveel vissers-onbenul had ik zelden bij elkaar gezien. Ach ja, je hebt nou eenmaal kastanjes en eikels. Die mannen zijn zo dom als het achtereind van een...... pollak. 

Tenslotte was er een nóg dommere aktie van buurman-en-buurman die ik je even moet vertellen, voor de volledigheid. Dat zat zo: Na het avondeten ging ik even een luchtje scheppen en wat foto's maken van de zonsondergang. De wind was gaan liggen, het oppervlak was spiegelglad en behalve een paar meeuwen in de verte hoorde je... helemaal niets. Geen enkel geluid. Totale stilte. 

Dus ik sta daar op de steiger te genieten van de omgeving en de pure natuur, maar... opeens rook ik een opvallend sterke zeep-lucht. Het stonk ineens gruwelijk naar after-shave of deodorant of shampoo ofzoiets. Maar waar komt die chemische lucht ineens vandaan? Ik keek om me heen en zag buurman 2 komen aanlopen. Tjeezusmiena, wat ruikt die gozer naar zeep! Beetje overdreven veel deo gespoten na het douchen. Enfin, moetkunnen, denk je dan.  

Maar... wat gaat die buurman nu doen?...  Hij gaat de boot schoonmaken !  Ik zweer het je. Serieus waar. Die boot zit vol met smerige spetters bloed en plakkerig slijm en aangekoekte stront... en dat gaat 'ie nu staan boenen en schrobben. Ik zeg: lekker bezig ! Misschien voortaan toch maar beter éérst die smerige boot poetsen... en pas daarná onder de douche gaan? Het is maar een idee.  De volgende keer gaan we verder met onze vangsten en avonturen in Noorwegen.  

Voor nu welterusten.