Tekst en fotografie: Geert Luinge
Hallo vismaat. De vorige keer heb ik je verteld over mijn zoektocht naar vis in de buurt van Ebeltoft, maar dat was nog geen succes. Ik had er op verschillende stekken fanatiek staan vissen, maar tot nu toe nog hélemaal niets gevangen. Schande ! Er is werk aan de viswinkel.
Vandaag ga ik het proberen op de pier van Grenaa en we gaan een bezoek brengen aan het zeeaquarium, dus er zullen vast wel een paar mooie vissen in beeld komen.
Als ik de pier op loop passeer ik een vissende Deen, die met een hele rare opvallende onderlijn vist. Hij had al een paar knappe botten in de emmer, dus daar ben ik even gaan buurten.
De theorie achter zijn onderlijn was niet alleen dat de opvallende kralen de aandacht trekken van platvis, maar vooral dat de grote drijvende kralen het aas van de bodem houden, zodat de krabben er niet bijkunnen.
De bovenste heeft haaklijnen van 40cm waarbij de drijvers 5cm vanaf de haak zitten (dus het aas zweeft 35cm boven de bodem), de onderste heeft haaklijnen van 20cm met een spinnerblad, een rubber stuitje, fluorescerende kralen en een gezette haak.
Ik heb er zelf nog niet mee gevist, maar wou het je toch even laten zien. Dit zijn de anti-krabben onderlijnen waar de rekken bij de Deense hengelsportzaken vol mee hangen.
Maar... deze onderlijnen heb ik pas later gekocht, dus ik stond daar met mijn normale wapperlijnen te vissen, waarbij het aas gewoon op de bodem lag. In een mum van tijd was ál het aas er afgesnoept door de krabben. Potverdorie.
Ik keek opzij en zag mijn buurman de volgende platvis alweer binnendraaien. In mijn vistrommel zaten helaas geen grote drijvende kralen en het ging me te ver om aan die Deen zo'n onderlijn te gaan vragen, dus ... verzin een list.
Weet je wat... we gaan het van boven benaderen. Met een schuifdobber aan het oppervlak en een haak die 30cm boven de bodem zweeft. Even snel omtuigen, uitloden, beazen en inwerpen... en ja hoor!
Ik krijg meteen een harde aanbeet, de dobber plopt onder, ik draai de bocht uit de lijn en zet de haak... en daar komt eindelijk de eerste vis van de vakantie ... alleen... het is geen dikke platterik, maar een miezerig lipvisje. Enfin, wie het kleine niet eert... enzovoort.
Ik heb daar nog een uur staan vissen en een stuk of tien van die dingetjes gevangen, maar had toch eigenlijk iets gróters in gedachten. Weet je wat... we gaan nu eerst een kijkje nemen in het zeeaquarium en dan pakken we vanavond weer de hengels.
Er waren anemonen die je zó in de kerstboom zou hangen en polsdikke palingen die de hele dag niets deden.
Er waren heremietkreeften met ogen op stokjes, knipscharende kreeften met klauwen van een kilo, en ook de kabeljauwen waarop ik had gehoopt, maar ik vroeg me toch af hoeveel (of eigenlijk: hoe weinig) van de vissen die ik zag nog daadwerkelijk rondzwemmen in de echte zee naast het aquarium.
En we werden weer eens met onze neus op de feiten gedrukt door een poster die er aan de muur hing. Daar stonden even een paar keiharde gegevens over de enorm lange tijd die het duurt voordat een door jou weggegooid voorwerp in het milieu eindelijk is verteerd. Een glazen bierflesje ligt nadat je het hebt weggegooid nog een miljoen jaar als rotzooi in de natuur !
Toen ik aan het eind van de middag terugreed naar huis zat mijn hoofd vol met plaatjes van de 'inheemse' vissen die hier thuishoren, maar of ik ze 'in het wild' ook nog aan de hengel zou kunnen vangen... dat begon ik me af te vragen.
Gelukkig werden we onderweg verrast door een overstekend hert en op de camping kwam er een egel langs die wel trek had in een paar kattenbrokjes, dus toen werd ik weer een beetje gerustgesteld... dat nog niet álle natuur naar de knoppen is.
's avonds ging de wind liggen en dat was een mooie kans om nu eindelijk eens een zwik vis te vangen.
De pier met windmolens ten zuiden van Ebeltoft leek me daarvoor de juiste stek. Daar mag je zelfs met je auto op rijden, tenminste... er staan geen verbodsborden en de plaatselijke vissers doen het ook, dus dan zit je riant achter de kofferbak en ben je van alle gemakken voorzien.
Je zou aan twee kanten van de pier kunnen vissen, ware het niet dat er een rij fuiken en stokken in het water staan, dus die helft valt af vanwege de beroepsvissers. Wel benieuwd of er wat in die fuiken zit.
Vlak langs de kant barst het van de stekelbaarsjes en een eindje verderop zijn er (eventjes) meeuwen aan het duiken, dus ik rijd de pier op met de hoop op misschien wel een zeeforel ? Je moet altijd optimistisch blijven.
Ergens halverwege de buitenkant zitten twee sportvissers... met een koptelefoon op naar hun smartphone te kijken... Hun hengels leunen tegen de scherpe rand van een rotsblok en hun lijnen wapperen in een wijde bocht over de stenen.
Ik weet genoeg. Hier hoef je niet naar de vangst te gaan vragen. Het 'uitgooien van een hengel'... en dan iets ánders gaan doen... dat is niet mijn pakkie an. Okee, ik kijk ook wel eens op de buienradar of er geen stortbui aankomt en als de telefoon gaat neem ik heus wel op, maar een beaasde hengel die inligt moet je altijd in de gaten houden! Nóóit uit het oog verliezen.
Ik denk dat ik in mijn lange vissersleven al een stuk of 10 hengels de plomp in heb zien gaan. Op de meest wonderlijke manieren en onverwachte momenten. Van de steun gerukt , van de rots gevallen, van de steiger getrokken, door de wind omver geblazen, in het water gesleept door een vis, overspoeld door een golf, overboord gekieperd in de boot, uit de hand gerukt tijdens het vertikalen... en gazomaardoor.
Het meest traumatische geval van 'hengel-kwijt' was wel die gloednieuwe werphengel waarvoor ik als 10-jarig jochie ál mijn zakgeld had gespaard. Op de eerste dag dat ik eindelijk met die heerlijke hengel mocht gaan vissen (met een drijvende korst op karper) legde ik mijn spiksplinternieuwe aanwinst zachtjes in het gras... ... ik keek even een paar seconden naar de koeien die achter me in het weiland stonden... ... ik kijk terug... wèg werphengel !!! Foetsie! Verdwenen. Serieus pleite. Een dikke karper had hem erin getrokken. Nou ja zeg.
Gelukkig zag ik toen voor mijn voeten iets tussen de waterplanten bewegen en in een reflex sprong ik het water in om mijn hengel te redden. Na een hoop geplons en gegraai tussen de waterlelies kon ik hem uiteindelijk terugvinden (met de karper er nog aan), maar je begrijpt dat ik vanaf dat moment mijn hengel nóóit meer uit het oog verlies. Maar dit terzijde.
Ik heb namelijk tijd zat om in gedachten af te dwalen, want ben hier nu ruim een uur aan 't vissen, maar... heb nog steeds géén beet gehad. Geen stootje. Verdikkie.
Ik had gehoopt dat er aan het oppervlak geplonst en gespetterd zou worden door geep, makreel of zeeforel, maar niets van dat al. Nergens vis te bekennen. Tientallen worpen met lepels en pilkertjes leveren niks op en aan de haringpaternoster die ik laat zakken gaan wel een paar mini-lipvisjes hangen, maar daarvoor waren we niet gekomen.
Ik had ook stilletjes gehoopt dat er bij het invallen van de duisternis een maatse tong aan mijn aas zou sabbelen, maar ook dat bleek ijdele hoop. Ik heb nog een keer mijn overheerlijke 3-smaken onderlijn eraan gehangen (zie vorige aflevering)en ben stug door blijven doorvissen, maar helaas... wéér niks gevangen. Ben ik nou zo'n sukkel of zit hier domweg geen vis ?
Volgende keer gaan we vol goede moed verder met onze zoektocht naar vis. Ik heb de handdoek nog lang niet in de ring gegooid.
Er moet toch èrgens een mooie vis rondzwemmen die mijn vakantie gaat goedmaken !?
Je kunt de vorige afleveringen over vistrips naar Noorwegen, Denemarken, de Middellandse Zee, Normandië en Bretagne nog eens bekijken via deze link
Vissersgroeten van Geert Luinge
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
