Tof, tof, tof dat die grote gladde rovers zich goed laten vangen tijdens het vertikalen. Ik heb al het nodige bij mij om grof te vissen op de echt grote meervallen, maar begin al erg te twijfelen als ik dat wel ga doen.
Het lijkt me zoveel leuker om verder te vissen op de manier waarop ik bezig ben. Die echt grote meervallen zal ik waarschijnlijk niet gevangen krijgen zo, maar dat deert me niet echt. Bovendien maken die grote slijmjurken mijn waadpak te vuil. Tom waarschuwde ons al van zeker geen nieuwe kledij mee te doen om mee te vissen, omdat het slijm bijna niet af te wassen is van kledij. Voor mijn waadpak is het ondertussen al te laat.
Mijn waadpak wordt steeds witter.
Tom snort na wat bijgepraat weer weg richting brug, op zoek naar nog grotere exemplaren. Omdat ik nu dichtbij een deel ben dat ik deze ochtend behoorlijk dacht te hebben uitgekamd, schakel ik over naar een ander aasje. In mijn hoofd speelt namelijk de gedachte dat de reeds gemiste vissen van deze ochtend op een nieuw aas misschien gemakkelijker voor een herkansing zullen gaan. De Rapture Minnow grub is zeker helemaal anders van actie en vorm dan standaard shads, en hij leverde me al eerder op druk bevist snoekbaarswater prima vangsten op. Mijn vertrouwen erin is ondertussen al erg groot, en ook dit keer wordt dit vertrouwen niet beschaamd. De eerste ruk van daar beneden komt hard door, en ik verwachte al dat de vis erg diep gehaakt zou zijn; de haak zit echter netjes in het scharnier van de bek.
De Minnow Grub is anders, maar zeker even verleidelijk.
De volgende vis die zich aanmeld, is tijdens de dril al duidelijk voelbaar, opnieuw een meerval. Het is weer een stuk kleiner exemplaar, maar toch gaat de stevige hengel weer erg mooi rond op zijn vechtlust. Nog voor ik hem vast heb met mijn ietwat tegenstribbelende duim, valt mij zijn mooie vlekkentekening erg op. Hij of zij doet me denken aan mijn eerste meerval die ik hier aan de Ebro ooit zag in de tachtiger jaren. Ik had over deze vissoort al films gezien, en vond eigenlijk weinig mooi aan deze vissensoort. Een Duitser ving er één terwijl ik wat verderop aan het vliegvissen was op de toen erg ruim aanwezige harders. Nieuwsgierig ging ik toch eens gaan piepen, en was toen erg gecharmeerd van het mooie vlekkenpatroon dat die vis toen had. Deze kleine meerval heeft nu net zo een mooie huidtekening.
Mooi gevlekt.
Een tijd later, wordt het goed voelbaar waarom een verticaalhengel best licht en niet te lang is. Mijn polsgewricht laat zich gevoelen, na die paar zware drils en het constant aan het verticalen zijn met een niet echt vederlichte 2.40 meter lange spinhengel. Ik laat mijn overbelaste gewricht wat rusten door weer over te schakelen naar mijn blauwe verticaalstok. Tenslotte moet die pols nog een week mee. De volgende aanbeet komt echt knallend hard door. Dit soort knalharde beten komt wel vaker van grote snoekbaars, of is het weer een meerval? Al snel voel ik dat het een gevecht tegen een snorkel wordt. Met zijn vechtlust laat hij weten dat hij geen kleintje is. Het duurt een behoorlijke tijd voor hij voor het eerst boven komt. De vis ziet er erg verfomfaaid uit. Op een schoonheidswedstijd zou ie geen hoge ogen scoren. Zijn lengte haalt net het streepje van de 70cm niet, maar daarmee scoort hij toch hoog op de erelijst van de dag.
Mooi formaat, maar erg verfomfaaid.
De tijd tikt natuurlijk weer sneller dan hij van mij moet, en als we niet te laat aan tafel willen zijn voor ons avondmaal, moet de terugtocht nu wel worden aangevat. De zon heeft al minder kracht, en de wind steekt steeds meer op. Een voorbode van de winderige dag die ze voor morgen voorspellen. Het is ook al een stuk kouder geworden, dus ben ik blij dat ik mijn fleece bij heb.
Ik vaar verticalend terug richting brug. Er is daar één pilaar die ik zeker nog eens wil aandoen. Daar waar ik die eerste meerval verspeelde vanwege een uitgebogen haak. Om mezelf meer kans te geven, moest die meerval zo dom zijn om nog eens aan te bijten, schakel ik terug over naar mijn zwaardere combinatie. Steeds dichter kom ik bij de bewuste pijler. Ik schakel mijn Float Plus helemaal uit, want ik wil dat mijn presentatie zo traag en perfect als mogelijk voorbij het beton komt. Terwijl mijn verstand eigenlijk best wel weet dat de kans minder dan 1% is dat de vis terug komt voor een herkansing, wil mijn vissersbloed daar helemaal niets van weten. Spanning bouwt zich dan ook steeds meer in mijn lijf op, terwijl ik de bewuste stek nader. Hier ongeveer zou het moeten zijn bedenk ik. De gedachte is nog maar pas opgekomen als er een knal door de hengeltop gaat. “Movvintog”, is de West-Vlaamse uitdrukking die direct door mijn hoofd gaat, ”Het zal toch niet waar zijn zeker?” Het is echter ook niet waar, want al gauw herken ik het bonken van een stevige snoekbaars. De vis is niet veel kleiner dan de verfomfaaide van daarnet, maar hij zou veel beter scoren op een schoonheidswedstrijd.
Kleiner maar veel mooier.
Veel boten liggen er nu niet meer op het water. Op de oever zijn nog twee vissers bij gekomen, misschien vissen ze straks tot laat door. Het zal dan zeker een stuk kouder zijn dan deze middag, dat is nu al goed voelbaar, maar misschien houdt de vis hier wel van de koelte van de avond. We zullen dit later op de week nog wel kunnen uitzoeken.
Mijn makkers zijn al dichterbij ons vertrekpunt. De wind zit hier vol op, en de golven voeren me vanzelf in de goede richting.
Vanzelf in de juiste richting.
Ondertussen laat ik nog een shadje netjes de bodemlijn afhuppelen. Een vreemde tik gaat ineens door de top. De dril is helemaal anders dan alle drillen voorheen. Hoe vecht deze vis nu????? Of is hij verkeerd gehaakt? Het voelt zeker niet als iets groots aan, en ik ben dan helemaal verwonderd als door het bruinige water het silhouet van een hoge zilverkleurige vis tevoorschijn komt. Dit is verdikke een blei. Amai, dit is wel een blei met veel lef, als hij zo durft rond deze pijlers te zwemmen, met al die grote meervallen om hem heen!!
Blei met veel lef.
Daarmee zit onze eerste visdag er op. Nu snel alles uit elkaar en dan de auto in, richting Fishcamp Casa Rio; want we kregen door dat Debbie al aan de barbecue bezig is.
Barbecue vanavond!
Tijdens de rit tel ik de vissen in mijn notitieboekje na. Ik kom aan 21 vissen in 3 soorten. Hmm, ik wil gerust tekenen voor elke dag dit soort aantallen. Nu al benieuwd wat de volgende dagen zullen brengen.
Terwijl ik voor de maaltijd nog rap mijn handen sta te ontdoen van het gedroogde slijm, krijg ik een appje van de kameraden die nu in Ierland aan het vissen zijn. De vraag is hoe goed het aan het lukken is bij ons, op onze zonnigere bestemming. Ik antwoord snel met een fotootje. Een beeld zegt namelijk meer dan duizend woorden.
Dikke duim.
Bart Debaes
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
