TotalFishing

De Allrounder deel 2

Op het grote water

Door Bart Debaes

De wekker zoemt om 4u30, maar ik ben al wakker. Ik ga straks met een verticaalmaagd het water op. Het begint niet goed. Aan wegenwerken verlies ik een 20 minuten, dus moet ik Peter al sms-sen dat ik te laat zal zijn. Het is de voorbode van meer.

Blijkbaar moeten de kaarten van mijn gps worden geüpdate want op twee plaatsen liggen de wegen er niet bij zoals op mijn schermpje. Ik kies telkens de verkeerde weg, dus we verliezen nog meer tijd. Eindelijk komen we aan het water. Het ziet er door de lichte mist mysterieus aanlokkelijk rustig uit.

Aanlokkelijk rustig.

Ik rij in de wielsporen van meerdere voorgangers, maar dat waren blijkbaar 4x4 wagens. Mijn H1 is dat niet en de wielen zakken weg. Met de roeispanen graven we ons uit. Deze poging mislukt ook. Een Nederlands duo komt ook hier hun boot te water leggen. Ik voel me vreselijk "domme Belg" als ik mijn geval moet uitleggen.

Opnieuw kunnen we ons eerst goed verwarmen aan wat graafwerk. Met een aantal takken onder de wielen zorgen we voor wat meer grip. De andere vissers komen helpen duwen, ik geraak weg. Nogmaals bedankt hé mannen.

De porta-boot wordt snel opgebouwd, maar nu blijkt de elektromotor niet te werken. Hoe kan dat nou??? Ach wat een gesukkel. Blijkbaar legde ik de polen verkeerd aan. Het is bijna tien uur als we kunnen varen. “Moest ik daarvoor zo vroeg op”, sakker ik nog wat. Peter oppert dat we na al die miserie nu als evenwicht prima gaan vangen, ik hoop het.

Ik kreeg de hint om de vis te zoeken tussen de 8 en 10 meter en niet te denken aan schoepstaarten, want die doen het niet meer. De Finn-S zou de job moeten klaren. Nu kreeg ik eergisteren van een aantal "zander X 10" shads in de bus die ik liet gieten in de kleuren en zachtheid die ik prefereerde.

Wel zo handig dat ik Joachim, de man achter Bright-baits wat beter leerde kennen. Ik mag van hem testvissers spelen voor zijn nieuwe creaties. Dit model shad van hem is wel uitgerust met een schoepstaart, dus lap ik voorlopig de hint van de Finn-S aan mijn waadpak. Ik start met de parelmoerwitte versie.

Na al dat graven heb ik voorlopig nog maar weinig jassen nodig. We schuiven op naar de diepte. Op 9.2 meter komt direct al een keiharde boenk. Mijn tegen-ruk is even hard. De "witten" bewees onmiddellijk al zijn vangkracht.

Direct al een bewijs van zijn vangkracht.

Tien minuten later komt een veel kleinere soortgenoot bewijzen dat ook hij 'witjes' lust.

Ook dit kleintje lust een witje.

Mijn vismaat is ondertussen aan de gang met zijn dropshothengel. Hij is van mening dat deze Red Predator, die hij op mijn aanraden kocht, zeker gevoelig genoeg is om dit werk aan te kunnen. Mijn opmerking dat verticalen een gans ander hengel vraagt dan deze, sloeg hij voorlopig in de wind.

Ik heb nochtans voor hem een Parabolic mee van Henk Simons, prima hengel, maar tot nu toe kon k hem nog niet overtuigen om hiermee te vissen. Als mijn derde vis boven komt vind ik het tijd dat hij het verschil eens voelt. Ik verplicht hem quasi om mijn Tarantula aan te nemen. Dit is mijn eerste verticaalhengel, ondertussen misschien al vijfentwintig jaren oud.

Een revolutionaire blank.

Het idee van de blank was toen eigenlijk al heel revolutionair. Datgene wat Tom Sintobin aanhaalt in zijn artikel over gevoelige verticaalhengels in Dé roofvis nummer 104 werd hier toen al ingebouwd. Het gaat hem over wat Tom de megafoonhandgreep heet. De blank loopt namelijk door in een verdikking en dit dikke deel moet dienen als versterkende klankkast van de trillingen op de top.

Dat men toen met de materialen die men dan nog maar voor handen had zo een gevoelige hengel kon maken, vind ik knap. Ik vraag me af wat de mensen van Arca met de huidige materialen, en voortbouwend op dit idee zouden kunnen samen steken. Helaas brengt dit merk geen verticaalhengels meer op de markt.

Een ander voordeel van deze verticaalstok vind ik, dat hij ook nog eens wil buigen als eer een vis(je) aan hangt. Voor mijn part zou dit buigen nog dieper mogen, maar echt parabolische verticaalstokken zijn o zo moeilijk te vinden. Wie een hint heeft mag hem me laten weten.

Peter voelt onmiddellijk het verschil, en wisselt naar de Parabolic. Om zijn geloof nog wat op te peppen geef ik hem mijn vangende 'witten' door. Ikzelf monteer een exemplaar in motoroil kleur, ook die blijken ze graag te pakken.

Motoroil blijkt ook lekker.

Tien minuten later zitten we beiden samen te drillen. Peter vangt de grootste, dus mag hij er mee op foto.

Peter met zijn eerste vertikaal-snoekbaars.

Drie kwartier na onze start vang ik al mijn vijfde. Mijn bootmaat vraagt als dit zo de ganse dag zal doorgaan. Van mij mag dit natuurlijk, maar ik vrees ervoor. Het antwoord komt van beneden. De snoekbaarzen leggen het voorlopig wat stil. Een baars wil zich wel nog laten vangen.

De eerste baars van de dag.

Net zoals vele startende verticalers wil mijn ex-maagd zaken uit gaan proberen waar een standaard-verticaler al niet direct meer aan denkt. Een verzwaarde spinner van Sebile wordt de dieperik in gestuurd. Ik ben enigszins verwonderd als Peter 5 minuten later mag aanslaan en een behoorlijke vis kan drillen.

Deze Sebilespinner deed het.

Twintig meter verder slaat hij opnieuw, opnieuw een knappe, maar de vis gaat er af. Dan is het weer mijn beurt. Een hard bonkend exemplaar komt moeilijk naar boven.

Deze komt moeilijk naar boven.

Net als ik hem meen te ontwaren in de diepte veert mijn hengel recht. Verdikke dat was zeker de grootste tot nu toe. Peter scoort opnieuw: een 95% baars. Het overige deel lijkt afgerot te zijn. Is dit een schimmel, of een andere kwetsuur?

Schimmel of andere kwetsuur?

Daarna gooit hij in een worp de “witten” af. Zijn dyneema heeft zich tijden s het gooien rond de top van de hengel gedraaid. Met een luide knal vliegt het witte projectiel een eind weg. Hij wil niet direct nog een shad van me aanvaarden en monteert een groene slanke shad. Twintig minuten later laat een mooier baarsexemplaar de teller vooruit lopen.

Mooier baars-exemplaar.

De rest van de drift levert niets anders meer op dan kleine tikken die we missen. Daar we vermoeden dat het kleinere vissen zijn, lijkt me de dropshot een mogelijkheid om ze aan de vinnen te komen. Weinig van mijn vismaten zouden hier tijd aan willen verspillen, maar voor Peter is dropshotten ook nog maar een paar maanden nieuw, dus de “minishadjes-peuter-verliefdheid” is nog groot. Er staat weinig wind, dus een hele trage drift moet mogelijk zijn.

Nog voor Peter zijn hengel klaar heeft krijg ik mijn eerste beten al. Het zijn inderdaad kleine baarzen die mijn testwormpjes van woensdag ook weten te appreciëren. Deze werden ondertussen al gedoopt onder de naam: Xinta worm. De rode versie die er nu aan hangt levert me een baars op die bijna half zo groot is als mijn bootcompaan.

Bijna half zo groot als mijn bootcompaan ,-)

Peter is overtuigd van zijn Rockvibe van Reins. Het ding doet inderdaad niet onder voor mijn Xinta worm. We krijgen beide regelmatig beet, al blijven er teveel missers tussen zitten. Ik moet toegeevn dat de meeste missers bij mij komen. De kleine baarsjes zullen wel de oorzaak zijn.

Kleine baarsjes als oorzaak.

Dan gaat een hengel beter krom. Als dit een baars is wordt het een mooiere. Het blijk te een hard vechtende snoekbaars te zijn die de buiging van de dropshothengel test.

Hoho, dit is een ander formaat.

Het schepnet wordt er bij gehaald om deze vangst niet te verliezen.

Zekerder met het schepnet.

We zijn ondertussen al een stukje in de namiddag, en de slechte uren breken aan. Dit is ook te zien aan de andere boten. In tegenstelling tot vanmorgen zien we veel meer verkassende verticalers passeren. Dit is vaak het bewijs dat het overal wat moeilijker wordt. Ook bij ons valt het stil en ik wil wel een paar andere stekken proberen.

Ondertussen monteer ik een Finn-S. Je weet maar nooit dat dit wat kan forceren. We doen een aantal plaatsen aan, maar beneden houden ze voorlopig de kaken op elkaar. Bijna de ganse voormiddag vingen we het best als er 9.2 meer water onder ons stond, dus zoek ik dit soort van stekken op.

Anderhalf uur later hebben we al veel gezocht, maar weinig gevonden. Ik wissel ook terug van shad. Vorig jaar gaf ik hier, rond deze tijd, vismaat Kurt er behoorlijk van langs met een kleine bruine Komodo. Ondertussen bevind zich nog maar één deel-exemplaar in mijn tacklebox.

Het halve, kapotgebeten deel dat ik al eens moest inkorten om hem nog vast op de loodkop te kunnen krijgen. Ik weet alvast iets dat ik straks op de visbeurs in Utrecht moet aankopen.

Kapot gebeten Komodo bij 2 verse X10 shads.

Mijn geloof in de zander X 10 is echter ondertussen al zo groot dat ik er met veel plezier opnieuw aan hang. Tien minuten later is een hele zachte rilling door de top het teken om aan te slaan. De snoekbaars hangt op de hoofdhaak. Geen kwartier later, net na een bult op de bodem, een hele harde boenk. Ook die hangt. Ik weet dat dit ondertussen heel erg hard lijkt op een reclametekst voor deze X 10 shad, maar wees hiervoor maar niet bang.

Ze zijn nog nergens te koop. Joachim is vooral op zoek naar de juiste samenstellingen van de siliconen zodat hij zijn klanten kan adviseren wat ze best bij hem aankopen om hun soort vooropgestelde shads zelf te gieten. Daarom maakt hij diverse soorten modellen, om dan na te gaan wat er van rubbersamenstellingen best past bij die modellen.

Ik vind dit een prima instelling van deze man. Niet zomaar snel iets verkopen, maar eerst zoveel mogelijk kennis opbouwen rond je producten. De wereld van zelfgietende vissers wordt ondertussen steeds ruimer en groter, straks tot en met airbrushen toe. Kijk maar eens op de site van Bright Baits.

Peter heeft ondertussen ook een shad zitten van een andere zelfgieter. Steven is iemand van de club, en de shad die hij meegaf zou ik de naam van 'crocodile' geven. Het is de grootste shad die vanuit ons bootje mag gaan zwemmen. Misschien lukt het hem ook om de grootste vis te vangen, grappen we.

Op het einde van dezelfde drift zie ik Peter aanslaan. Het ziet er naar uit dat het een dikke vis wordt. Ik draai snel een toer of vier op, en grijp naar de camera. Het moment dat ik deze open zet, knalt mijn hengel naar links, het handvat wipt naar boven. Ik kan het net grijpen voordat de hengel richting water vertrekt. Veel hilariteit in de boot als we samen aan het drillen zijn. Het zijn beide beste vissen.

Best een mooie vis.

Even leuk wordt het als ik Peter fotografeer met een vis en een fototoestel in zijn hand en vice versa. De vissen gaan terug en we hernemen dezelfde drift. Opnieuw is het Peter die mag aantikken. De slip gaat gelijk door, en de vis neemt een paar meters lijn. Ik denk onmiddellijk aan snoek. Het zou een mooie afsluiter zijn van de dag.

Het is echter een speknek van een snoekbaars die boven komt. Bovendien is hij niet in de bek gehaakt, en dat is de reden waarom hij zo fel vecht.

Een speknek als afsluiter.

De zon is helaas al teveel aan het zakken. We moeten nog een stukje terugvaren en de boot uit elkaar halen en laden. We besluiten dus om terug te keren. Met 32 vissen op de teller, de meeste baarzen voor Peter, de meeste snoekbaarzen voor mij, hebben we zeker niet te klagen.

Het bewijs? Peter zoekt nog voor we de auto instappen de data op van de dagen die hij vrij is om dit eens over te doen. Verticaalmaagd is hij dan alvast niet meer