TotalFishing

De Allrounder deel 11

Portugese harders

Door Bart Debaes

De vrouw wou al lang eens een citytrip doen, en haar keuze viel uiteindelijk op Lissabon. Daar deze stad aan vlak aan het water ligt had ik natuurlijk graag wat hengelstuff mee. De afspraak was om enkel te vissen als er zich een echt mooie mogelijkheid voor deed. Het materiaal moest dus gemakkelijk in een rugzak passen, en liefst niet te zwaar zijn.

Ik had de week ervoor dubbel geluk. Op mijn aanvraag bij Arca om ook de zwaardere versie van de Evoque op mijn Ierlandtrip uit te testen, reageerden ze positief. Ze stuurden me bovendien in het pakket een handige, 4-delige hengel door, om ook aan de tand te voelen. Wat kan het leven toch soms meevallen.

Die hengel wou ik natuurlijk snel zien en 'voelen'. Bij het schuiven uit het foedraaltje viel onmiddellijk de zeer moderne look op. Een echte streetfishing hengel. Op de blank stond te lezen dat het werpgewicht van 1 tot 8 gram liep. Daar ik graag met lichte hengels aan de gang ga, dus echt iets voor mij.

Deze Urban Street Spin heeft duidelijk een moderne look.

Ik stak de hengel samen, en voelde hem even. Nou, dat leek me een stuk meer dan 8 gram aan te kunnen, dus die lichtheid viel me wat tegen. Maar ik viste de laatste tijd veel met mijn eigenbouw, ultra zachte hengels, dus had ik er misschien een verkeerd beeld van.

Ik plukte een Schreiner Fair Play 10 grammer uit zijn foedraal, en vergeleek. De nieuwe Arca-hengel was veel sneller, zonder twijfel. Ik monteerde een aantal gewichten aan beide hengels.

Het bleek dat ze allebei wel even graag diep, en parabolisch wilden buigen. Het werpgewicht was dus zo verkeerd nog niet, de carbon was gewoon stukken sneller. Hierop een paar mooie harders, ik zag het al helemaal voor me, lekker.

De eerste twee dagen deden zich in Lissabon geen vismogelijkheden voor. Hier en daar gooide ik wat brood in de rivier de Taag, in de hoop dat een schooltje harders deze makkelijke maaltijd zouden aanvallen, tevergeefs.

Vandaag stond een uitstap naar toren van Belém op ons programma. Van vismaat Tom Sintobin had ik vernomen dat hij daar ooit harders gek had zien worden op aangeworpen brood. Hij had tot zijn grote ontgoocheling toen geen hengels bij. Met veel plezier zou ik die teleurstelling, in zijn naam, wel eens gaan rechtzetten.

Het havenwater trekt me meer dan het monument van de ontdekkingsreizigers.

Om bij de toren de Belém te geraken moesten we een aantal kleine jachthaventjes voorbij. Vrouw keek naar de toren, ik tuurde de haventjes in. In het groene water zag ik diep wat schaduwen voorbij zwemmen. Zouden dit????

Tien minuten na het inwerpen van wat broodstukjes was daar een schooltje, snel gevolgd door wat grotere vissen. De rugzak gleed snel van de schouder, de hengel werd opgediept. Waarom weet ik niet, maar ik keek even op, en jammer genoeg vielen mijn ogen op een bord waarop duidelijk te lezen stond dat hier niet mocht worden gevist.

Het Portugees was me misschien niet helemaal duidelijk, maar het pictogram was te duidelijk. Nee, dat kon ik niet riskeren, toch niet bij deze drukte, en de vaak voorbij komende politie wagens. Ik had gelezen dat bij controle alle materialen in beslag worden genomen, en dat de boetes echt niet mals zijn.

Voor de visvergunning had ik al het nodige gedaan. Ik vond daarvoor de informatie op deze site. Daar had ik ook gevonden dat je simpelweg bij de bankcontact automaten je dagvergunning kunt ophalen.

Het volgende jachthaventje gaf een gelijkaardig beeld. Hier zag ik nog grotere exemplaren zwemmen, en zeker onder de drijvende pontons lagen mooie specimen uit de zon. Brood kenden ze blijkbaar allemaal, en hun onderlinge voedselnijd gaf wel spannende beelden. Helaas ook hier hetzelfde bordje.

Verderop in de rechte delen van de Taag, waar wel gevist mocht worden, leken geen harders te zwemmen die bereid waren om brood in de oppervlakte te komen halen.

Op dag vier gaan we het Santuário Nacional de Cristo Rei bezoeken. Dit beeld kijkt 133 meter uit boven de zee, en geeft een mooi zicht op Lissabon en de voorliggende Taag.

Santuário Nacional de Cristo Rei.

De altijd zwaar gevulde rugzak ontdeed ik toch maar van het hengelsport gerief, het kwam er toch nooit van. Daarbij zouden we nu zeker niet dicht bij het water zijn, en mijn hernia’s waren wat blij met deze ont-lasting. Enkel wat vis-lok-brood behield ik.

Bijna dezelfde als die in San Francisco.

Bij het terugkeren van het monument misten we net de veerboot, dus we hadden een halfuurtje rusttijd. Vanaf de hoge kade wierp ik maar wat broodkorstjes naar beneden. De stroming zat er stevig in, dus spoelden ze vlot weg.

Ik hield een paar zeekatvissers in het oog, in de hoop dat zij iets zouden vangen. Met een grote fel gekleurde imitatie-garnaal, die voorzien is van opstaande haken, proberen ze deze kleine octopussen te vangen. Ze slijten ze dan aan één de vele visrestaurants in de buurt. Ze vangen echter niets.

Portugese zeekatvissers.

Dan is in de verte een kolk waar te nemen. Zag ik dat goed? Ik tuur het oppervlak af. Wat later nog een kolk. Ik rep me naar de plek. Een redelijk aantal korsten drijven hier nog. Nu en dan komt nu een behoorlijke harder er één wegritsen.

Hij blijft niet alleen. Steeds meer begin ik er te ontwaren. Vlotjes worden de korstjes van het oppervlak gekolkt. De vissen vormen geen school, maar blijven gespreid op hun eigen stekkie. Het zijn allemaal 40+ exemplaren. Owowow, wat zou dit een mooie visserij zijn geweest!!! Waarom zeulde ik nu mijn materiaal toch niet mee?!?

Na de terugkeer met de veer in Caïs do Sodré, wil ik toch nazien als er aan deze kant van het water ook geen harders actief te krijgen zijn. Het is opkomend tij, en misschien lukt nu wat vorige keren niets opleverde.

De vraag is snel beantwoord. Ik zie vele vissen de onderwater lopende oevers aanvallen, op zoek naar af te grazen algen. Het er bij geworpen brood haalt eerst niet veel uit, maar na een tijdje verandert dit.

Een groepje kleinere exemplaren beginnen er aan te sabbelen. De wat grotere komen al snel kijken. Als er dan een paar veertig-plussers zich komen moeien is het brood al snel op.

Eerst komen de kleinere vissen.

Ondertussen hebben we ons vlakbij op een terrasje aan het water gezet. Het terras hoort bij een zeer speciaal ingerichte zaak. Bij het bestellen van een glaasje wijn, vraag ik als hier soms wordt gevist. Het blijkt uiterst zelden het geval.

Een zeer origineel ingerichte zaak.

Op mijn vraag als ik voor zijn terras wat zou mogen vissen, komt een wat weifelende ja, als ik me maar ginds in de hoek wat ophoudt. Daar in de 'gindse hoek' de grootste vissen te spotten waren, heb ik er geen enkel probleem mee.

Het enige probleem is dat mijn hengelmateriaal in de hotelkamer ligt, en die bevindt zich een drie km verderop. Even rekenen: 2x3km stappen gerief ophalen, optuigen, hmm. Binnen anderhalf uur kan ik aan het vissen zijn, en het water komt nog steeds op, dus dat moet lukken.

Noch de mimespelers, noch de straatmuzikanten, en zeker niet de aanklevende restauranthouders die me aan hun tafel willen zien, hebben kans om me van mijn visidee tijd te ontnemen. Straks komt onweer, en dan moeten al wat vissen binnen zijn.

Eenmaal terug, kies ik toch maar niet voor de stek aan het restaurant. Het is er nu heel druk geworden, en dat vist niet prettig. Een honderdtal meter ervoor is er een uitkleding van de oever, en daar zag ik daareven ook wat vis.

Deze stek ligt vlak tegen de wandelboulevard aan, en het loopt nogal wat volk. Het voelt het vreemd aan om tussen de drommen toeristen en plaatselijken je hengel te staan optuigen. Verstand op nul, en gaan met die banaan. Het blijkt niemands aandacht te pakken.

Het water is ondertussen toch al wat aan het zakken gegaan, en de vele harders tegen de oever aan zijn niet meer te zien, het is niet waar hé!!!

Het duurt na het voeren een kwartiertje vooraleer de eerste vissen komen te stijgen. Dan zijn het er al gauw een pak. Als ik blijf voeren, wordt de voedselnijd steeds groter, dit lijkt zowaar een makkie te worden!

Dit lijkt erg makkelijk te gaan worden.

Er zitten geen grote tussen, maar mijn honger naar vangen is groot. Een klein korstje gaat te water, dobberloos en weerstandsvrij. Redelijk snel mag ik al aantikken, mijn eerste Portugese vis komt binnen. Ik probeer zo weinig mogelijk ophef te maken, om niet op te vallen, maar de omgevende mensen lijken er niets van te zien.

Snel naar nummer twee. De vissen zijn echter verdwenen. Bijvoeren helpt niets, hoe kan dat nou? Wordt hier dan toch gevist, en kennen ze hier toch de klappen van de euch, hengeltop? Uit ervaring weet ik echter wel dat harders snel kunnen verjaagd worden, maar ik had niet verwacht dat ook de kleinere daar zoveel last zouden van hebben.

Tien meter verderop in een hoekje drijft nog wat brood, en merk ik wat beweging in de oppervlakte. Voorzichtig stap ik er op af. Een schooltje wat grotere harders doen zich te goed aan de korsten. Er zit één behoorlijke bij. Deze haalt geen korsten van de oppervlakte, maar alles wat afzakt wordt gretig naar binnen geslurpt.

Wat grotere vissen op zoek naar broodresten.

Ik monteer een vlokje op mijn kleine haak. Dobberloos gaat dit te water. Mijn dyneema drijft voldoende om de beten hierop te kunnen zien. Pas als de vlok een goede meter is afgezakt, komen de attaques. De eerste beet sla ik mis.

Bij de tweede aanslag voel ik onmiddellijk aan dat deze een stuk groter is dan de eerst gearresteerde, toch is het nog geen monster. De slip van de kleine Evogue moet me toch wat komen bijstaan.

Zonder schepnet kan ik dit exemplaar echter nooit over de reling heffen. Een oude Portugees, die me al geruime tijd in de gaten hield, nadert. Hij lijkt heel verwonderd dat ik hier een vis aan de haak heb, vreemd.

Ondertussen dril ik de vis tot tegen de oever. Ik geniet van het zicht van mijn diep buigende nieuwe stokje. Het danst als een ballerina op het ritme van de telkens opnieuw wegduikende harder. Daar, vlak tegen de stenen aan kan ik de vis landen met de hand.

Het valt niet mee om hem rustig voor de lens te krijgen. De vis geeft niet op, en blijft maar spartelen. Weer komt dat ongemakkelijk gevoel op als ik merk dat er nu wel nogal wat mensen staan kijken. Er kijkt echter niemand boos naar me, dus het valt wel mee.

De eerste is binnen.

De oude Portugees kijkt nog vreemder als hij ziet dat ik de vis terug zet. Deed ik nu verkeerd? Misschien had ik hem een avondmaal kunnen bezorgen. Het gaat al niet zo goed met de economie in Portugal, en dan komt zo een onnozele toerist vers eten terug in het water gooien.

Dit kon een avondmaaltje zijn.

Bij de volgende vis kan ik hem de vangst toch even aanbieden, misschien. Ik zal daarvoor echter moeten opschieten want de donkere wolken komen er nu echt wel aan.

Na deze vis is het opnieuw heel erg rustig. Ik moet snel een nieuw stekje aanboren om vis te vinden. Ze blijken op de eerste stek terug te zijn gekeerd. Vreemd genoeg zie ik ook hier die grote zwemmen die enkel onderwater gespoelde korstjes pakt.

Snel beaas ik de haak met een zinkende vlok. Het duurt wel wat voor er een beet komt. Ze is dan heel erg snel en er volgt zelfs een rukje op de hengeltop. Niettegenstaande ik hierop direct reageer, mis ik. Hoogstwaarschijnlijk was dit een lijnzwemmer. Vers aas er aan, en gooien maar.

Met de snelle hengel, en de dunne dyneema haal ik meer dan voldoende afstand. Er komt geen reactie. De vissen komen nu vlak voor me tegen de muur aanzwemmen. Ik sleep het vlokje dichterbij, en laat het traag afzinken.

Door de wervelingen van het stromende water wordt het regelmatig weer naar de oppervlakte geduwd. Dan zweeft het naar de diepte. Plots knalt mijn lijn weg. Ik sla en heb heel kort contact. Dan schiet alles los. Waw, dit was zeker nog groter.

Als ik weer snel wil beazen blijkt de haak echter afgebroken. De zwarte wolken zitten te dicht om nu de sessie nog te rekken; de vrouw wil droog blijven. Als we haastig over het normaal zo drukke Praça do Comércio lopen, blijken de meeste mensen ook droge plaatsen te hebben opgezocht.

De Praáa do ComÇrcio onder de onweerswolken.

We sluiten de dag af met een typisch Portugese maaltijd, met vis natuurlijk. Hm, Portugal valt op vele gebieden prima mee.

Vismenu uit een minder bekend visland.

Via, via hoorde ik dat hier prima vangsten te doen zijn van karper, meerval, barbeel, blackbass en vele ander soorten.

Het zou een onontdekt Vismekka zijn. Misschien moet ik toch maar eens uitkijken om hier een gezinsvakantie uit te pluizen. Dan wordt dit verhaaltje zeker vervolgd.

Bart Debaes