Ik ben geen vijftien meter verder gevaren, als het verhaal zich herhaalt; maar dan alles met een tiental procenten verminderd. Harde bonk, maar niet superhard; stevige dril, maar eigenlijk al teveel verwend daarnet.
En ook de vis is maar een paar cm meer op de maataanduidingen dan het lijntje van de 60. Toch tovert ook dit gebeuren weer een genietende lach op mijn gezicht. Mijn aasje zit ook hier erg diep in de bek. Deze vis was duidelijk overtuigd van een lekker hapje te hebben gezien, en greep dan ook maar vol toe.
Vol toegegrepen
Een plaspauze dringt zich op. De opening in de begroeiing die ik nader, lijkt me daarvoor prima geschikt. Terwijl mijn zwemvliezen een vaste plek uitzoeken om mij te steunen, vallen me de wortels op aan de takken van een wilg. Vreemd dat ze daar aan groeien, de boom heeft toch zeker voldoende water aan zijn voeten, of probeert hij extra steun op te bouwen tegen de tijd dat hij oud en naar het water kromgebogen zal staan?
Zoekend naar steun?
Die broodnodige steun zoek ik ook wat op, wanneer ik wankelend achteruit het diepe terug opzoek. De laatste steen valt om en doen me met een pats op het water landen, maar mijn belly vangt mijn gestuntel netjes op.
Ik ben benieuwd als mijn volgende vis weer dat grotere slag wordt? Vreemd toch dat de kleinere snoekbaarzen in de diepte liggen, en de grotere ondiep. Tot nu toe ving ik ook de grootste vissen op het kleinste aasje. Al mogen hier niet teveel besluiten over worden genomen, want je kunt ze niet perfect naast elkaar laten zwemmen om de rovers hun voorkeur te laten doorgeven. De volgende vis is toch weer eind de 50. De aanbeet was echt niet hard, en de haakpunt zit niet ver in de bek geprikt.
voorzichtiger genomen?
Verdere actie blijft wat uit, en ik wil wel eens weten als er naast die ondiepe kant ook snoekbaarzen zouden liggen onderaan het talud. Ik draai mijn buikbootje om, en snor full power naar de eerdere stek terug. Daar zoek ik de vier meterlijn op. Er is wat stroming op het water gekomen, en mijn lichte loodkop houd ik niet goed meer op diepte. Het gemakkelijkste is wisselen van hengel. Wiebelend duikt de Boobytrap weer de diepte in. Het eerste wat ik vang is een mosseltje, niet direct mijn meest gewenste vangst, maar ik ben al blij dat ik mijn aasje hierbij niet verspeel.
Een matige aanbeet is dan de voorbode van een stevige dril. De vis weet de stroming goed te gebruiken, en trekt mijn zwarte hengeltop goed krom. Beetje per beetje win ik lijn, maar in de oppervlakte wil de snoekbaars zich moeilijk gewonnen geven. Elke keer ik toegrijp, gaat hij er weer spetterend van door. Maar dan krijg ik hem alsnog in de greep. Het gevecht kost mijn shadje wel nogal wat “ruggenvel”.
Ten koste van nogal wat ruggenvel
Gelukkig heb ik het rubber met super-glue aan de loodkop vastgezet, anders was de kunststof waarschijnlijk helemaal door gescheurd. Even twijfel ik om direct te veranderen van aasje, maar dan geloof ik dat deze shad nog wel een aanbeet aankan. Die aanbeet komt een tijd later op een erg vreemde manier. De weerstand op de top valt plots helemaal weg, maar op zo een snelle manier, dat het lijkt alsof een grote golfslag hiervan de oorzaak was. De aanslag levert helemaal niets op, maar als ik mijn kunstaas boven haal ter controle, moet er daar beneden echt wel een tsunami zijn geweest om dit te bewerkstelligen.
Een tsunami als oorzaak?
De shad zit helemaal verdraaid op de haak, hoe gebeurde dit nou? Snel zet ik alles weer in zijn plooi, en probeer een herkansing uit te lokken. Ik zoek zo goed als zo kwaad dezelfde plek op, maar het baat niets. Ook als ik nog een derde keer over de stek vaar, blijft het stil beneden. Dan maar verder. Een korte stevige tik doet me wat tijd later opnieuw aanslaan. Deze hangt wel. Opnieuw een vijftiger gaat een potje “dyneema-trekken” met mijn hengelopzet aan. Hij zal echter nog veel grondels moeten eten voor hij kan winnen. Een paar keer klikt de camera.
nog een vijftiger
Als ik hierna mijn aasje nazie, dan lijkt mij zijn einde behoorlijk nabij. Als ik er verder mee zal vissen, dan verlies ik het zeker, als het terug in de doos gaat, dan kan het nog met een “verlijmd ruggetje” wel nog wat verder leven.
Deze heeft wat reparatie vandoen.
Ik grijp in mijn tas naar een vervanger. Ai, wat ik vind was niet voorzien! Het blijkt dat ik mijn dozen met verticaal-shadjes niet bij heb. Ach juist, dit is van de laatste keer toen ik werpend aan de bak ging. Verdikke, ik had dwars door mijn tas gevoeld als er een kunstaasdoos in zat, en dat was ok, maar dus niet de juiste.
Niet de beoogde tackle box.
Dan ga ik een ander aasje moeten kiezen. Er zit maar 1 in waarvan het kopje voldoende zwaar is om hier vlotjes bodemcontact mee te houden. Het bruine shadje dat er op zit deed het bij die laatste werpsessie op diep water niet slecht, dus het mag een frisse duik gaan nemen. Ik vaar nu boven een eerder vlak en wat dieper stuk, zoals in het begin van mijn vistijd. Zou ik hier weer kleinere vissen plukken? De eerste aanbeet lijkt in ieder geval van een kleinere vis te komen; ook de dril lijkt dit zo aan te geven. Die dril duurt echter maar een paar seconden, de vis schiet los. Lang hoef ik echter niet te wachten op nog een aanbeet. Ook die vis lost al na een dikke seconde. Verdorie wat is dit? Maar ach, niets aan te doen, eigenlijk mag ik echt niet klagen op dat gebied. De meeste beten bleven toch hangen vandaag. Als de volgende vis ook maar kort hangt, check ik toch maar eens mijn haak. Daar blijkt een stevige braam aan te zitten, en ik verwens me dat ik dit niet eerder had nagezien.
Grote braam aan de punt
Ik wet de braam weg, en poog nog een laatste vis te vangen, maar ze houden daar beneden de bek volledig dicht. Alle vissen kwamen enkel op groen dus. Maar daar andere kleuren bijna geen kans kregen, kan ik hieruit niets besluiten. Ik ben wel blij dat ik nog eens verticaalde. Hmm, wanneer kan ik volgende week nog eens? Misschien op…………..
Bart Debaes
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
