TotalFishing

Geen afscheid kunnen nemen

Ik beloof mezelf het zeker een half uurtje de kans te geven. Vijf minuten later gaat er al een rilling door de hengeltop. Vol verwachting sla ik aan. Het is echter een gat in de lucht. Ahaa, deze staartloze verleidt dus nog. Vol goede moed ga ik er mee door.

Een half uur later schakel ik toch over naar een Boobytrap. Ik kreeg op de witte staartloze geen actie meer. Het duurt echter tot de zon al aan het zakken is, voor de volgende schuddende aanbeet komt. Meestal zijn dat soort beten van baars afkomstig. Het is dit keer niet anders. De vissenkleur wordt mooi opgefleurd door het gelige avondlicht.

Beiden mooi groengeel

De groengele boobytrap wordt verder onberoerd gelaten. De zon is al aardig gezakt, en de koude van de nacht laat zich al voelen. Misschien verkiezen ze daar beneden nu iets minder uitbundig schommelend aas. Ik schakel over naar de Seducto Wave Tail in transparant kleur. Het lood van de jigkop heeft duidelijk een effect op de kleur van het rubber van dit aasje, maar de praktijk heeft me al laten ervaren dat dit niets afdoet van zijn vangkracht. Beng gaat het wat later op de hengeltop!!! Na de aanslag duikt de vis niet terug naar beneden. Het zal dus eerder een kleine vis zijn. Even later kijken drie ogen mooi in de lens.

Drieogig wezen!!

Na het onthaken warmen mijn natte handen niet goed meer op. Ik zal stilaan aan de sessie een einde moeten breien. Gelukkig is de wind helemaal weg gevallen, dat scheelt veel in gevoelstemperatuur. Toch twijfel ik als ik de uitloper van de plas, tussen de bomenrijen nog zal aanvallen. In het midden van die smalle strook is het bijna 5m diep, en daar voelde zich al eerder een knapperd thuis.

De vangstdrift wint het van het koude gevoel. Ik zet mijn snelheidsmeter op 100% en snor met de voetjes naar boven, en de handen in de warme zakken naar mijn laatste stek. Rondtoerend zoek ik het diepste deel er van op. Daar mag mijn loodkop zijn duik nemen. Bij het zoveelste zachte optikken van mijn aas, voel ik weerstand. Het voelt niet helemaal zeker aan als vis, maar mijn rechterarm snokte de hengel al naar boven; je kent dat wel: de ‘verticaal-reflex’. Lomp komt een gewicht naar boven, is dit vis?

Om dan met een snelle spurt weer de diepte op te zoeken, ja toch vis!!! Het voelt raar aan, net als de rest van de dril. Plots schiet de vis naar de oppervlakte en terwijl hij daar door roetsjt, zie ik al wat loos is. De vis is vals gehaakt. Op zijn zijde probeert hij in de oppervlakte nog een aantal keren weg te vluchten, maar het mag niet baten. Wat later ligt hij in mijn hand.

Niet reglementair

Lag deze nu gewoon te rusten, en prikte ik hem toevallig op mijn haak, of is het tijdens een mislukte aanval dat hij tegen mijn lijn aan schuurde, en ik hem vals haakte op het gevoel van die loze aanbeet? Ik zal het wel nooit weten, maar heb weer een tijdje stof tot nadenken.

Het duister is aan het inlopen, mijn handen staan koud en stijf. Het paar keren grijpen in het water naar die laatste spetterende snoekbaars, heeft ze zeker niet opgewarmd. Toch wil ik het nog vijf minuten geven om nog de “sandre-d’adieu” regelmentair aan de bak te komen. De vijf minuten worden nog een paar keer iets verlengd, maar daar is mijn verlosser, in de vorm van de kleinste van de dag.

kleinste van de dag

Zijn grootte weerhield hem niet om het in verhouding stevige aasje vol te grazen te nemen. Zijn “kleinte” weerhoudt ook de voldane smile niet op mijn gezicht
Man, man, het was weer een toffe test-sessie! Alles werd goed bevonden, enkel de ‘afgetopte’ vervoerde mijn hart niet helemaal op drilgebied. Gelukkig is een nieuw topdeel straks op komst, en moet ik van die hengel dan toch geen afscheid nemen en kan ik hem dit jaar op nieuw inzetten op jacht naar GROOOOOOOOTTE snoeken

Groooot....