De Allrounder 94: ( Deel 1 )

“Hm, dat is niet direct mijn ding”, is mijn antwoord als er iemand zijn nieuwe lieveling aan mij voorstelt. De “lieveling” is een (voor mij althans ‘te’) grote jerkbait uit de familie van de Iris-kunstazen van SPRO. Zeker het gewicht van 65 gram is niet datgene waar ik veel mee aan de gang ga.

Al weet ik ook wel dat een prooi van ongeveer 12cm niet snel te groot zal worden bevonden door opa-snoek, toch zullen een hoop kleine neefjes passen voor zo een “grote brokke”. En laat me nu net zo een fan zijn van vele (dan meestal ook kleinere) vissen vangen.

“Wanneer ga je nog eens vissen?” houdt de presentator vol. “Nou, zaterdag is er wedstrijd in de polder”, is mijn antwoord. Heel snel volgt het antwoord: “Hier neem hem dan maar mee, en mijn andere kleur ook, en test ze maar eens uit. Het zou me verwonderen als ze je niet bevallen”. Dus ja, wat doe je dan?

Groot in vergelijking met mijn geliefde Arca jerkjes

We staan die ochtend met z’n drie wat rillend in de vrieslucht op te tuigen, als ik sta te twijfelen: met wat ga ik starten? Een standaard vangertje zoals mijn Arca’s, of hang ik toch maar de Iris Flash Jerk in mijn speld. Ik ken me zelf. Als ik zal starten met mijn ‘believertjes’, en goed vang, wordt het zeer moeilijk om over te schakelen. Ik vang namelijk te graag. Eigenlijk heb ik wel de ervaring dat groot aas met veel turbulentie het goed doet om koude snoeken in de ochtend te wekken. Dus eigenlijk is dit het meest geschikte moment om er mee te vissen. Rammelend gaat de gestreepte wit-rode versie aan de onderlijn. Zoals ik eigenlijk best wel verwacht had, volgen al snel honende commentaren, snijdend uit de monden van de vismaten, kouder nog dan deze ijskoude polder   

Ijskoude polder

“Wat is me dat zeg, zo’n grote brokke?” komt uit Kurts mond, die in een zeer brede grijnzende spreidstand staat. Felix opmerking hakt er al even hard in: ”Ja, die moet je er zeker de ganse wedstrijd laten aan hangen, dat zal goed gaan!”. Dat beetje bekakte gevoel dat dan over me gaat, kent iedereen waarschijnlijk wel, maar dan ook het versterkende gevoel dat er op volgt, namelijk dat je jezelf wel eens zult bewijzen met dat ding. Natuurlijk wist ik dat deze opmerkingen zouden komen; in ons groepje zit eigenlijk niemand die enkel met erg groot kunstaas op de ‘big ones, and big ones only’ gaat. Dus die te verwachten opmerkingen zijn voorlopig alleen maar grappig.

Bij de eerste onderhandse worp verschiet ik al wat een impact het gewicht heeft op mijn hengel. Oei, die buigt daar precies al erg op door? Een snelle check toont me gelijk ook de reden waarom. Uit mijn ‘Opticast-hengel-gamma’ greep ik in het halfduister blijkbaar verkeerdelijk naar de lichtere versie. Het werpgewicht gaat maar tot 30gram bij deze stok ipv de 60 gram bij zijn stevigere broer. Aiaiai, ik zit al met een dilemma. Doorvissen met deze grote hap, of gelijk al de handdoek in de ring gooien? Na de opmerkingen van de kompanen van daarnet, kan ik het toch niet maken om al te stoppen, dus ga ik door. Met zacht ingezette worpen lukt het werpen alsnog, alleen de onderhandse worpen lukken moeilijker.

Het vissen met deze Iris-jerk gaat me echter wel goed af. Al gauw vind ik diverse soorten slagen met de hengeltop, waardoor ik het kunstaas zeer divers kan doen zwemmen, en dat vind ik altijd weer leuk. Ook als je niets vangt, blijft het varieerspelletje toch heerlijk om te doen. Ik slaag er zelfs in om de jerk bijna ter plaatste heen en weer te laten slaan. Een uitstekende truc om bij een gekende snoekenburcht de kasteelheer extra lang te treiteren.

De afzinksnelheid, die je wat kunt vertragen door de lijn strak te houden, is ook perfect voor de polder. De grootte van het aas moet ik nog steeds wat gewoon worden. We stappen over een brug de prachtige omgeving binnen.

prachtig toch?

Ik vis een T-stuk uit. Het ziet er erg snoeknamig uit, dus ik vis extra traag. Net daar, waar de twee sloten in elkaar over gaan, doorbreekt een gouden schicht het bruinige van het polderwater. Kort daarna bonkt de aanbeet op de hengeltop. Ik sla de hengel omhoog, maar voel niets van weerstand. De kolk die achterblijft, geldt als bewijs voor de dichtbij vissende kameraden. “Dat was een mooie”, opper ik, terwijl de hengel al opnieuw in werppositie wordt gebracht.

Toch is er weinig kans dat deze nog terug komt. Dit is hier namelijk een heel erg druk beviste polder, dus zelden volgt nog een tweede kans. Toch gun ik mezelf nog 3 worpen. De jerk zoveel mogelijk ter plaatse houdend tik ik de rood-witte binnen. Na een tik naar boven komt de snoek het aas kort onder het wateroppervlak wegritsen. Het is met volle overtuiging. Met evenveel overtuiging zet ik de haak. Na een goed robbertje vechten kan ik de mooie vis grijpen.

Tijd voor een foto zeker, hoor ik achter me en al gauw sta ik te pronken met de eerste van de dag.

De eerste van de dag

Dat met deze vorsttemperaturen mijn natte handjes nu een tijd weinig last zullen hebben van zweten, neem ik er graag bij.

We zijn al een dik half uur verder, voor er een volgende actie volgt. Pal tegen de oever aan had ik de jerkbait in paniekmodus binnengetikt. Paniekmodus voer je uit door met erg korte tikken, in een hoog tempo je aas binnen te vissen. Het lijkt daardoor alsof je aasje weg probeert te vluchten, maar niet goed weet in welke richting. Het is sommige dagen een prima verleidingsdansje gebleken. Ook nu weer kan een jonge snoek zich niet inhouden. Ik zie hem er achteraan snellen, om dan met een extra spurtje zijn hapbeweging in te zetten. De dril is van korte duur, en al gauw ligt hij te poseren nabij de nog half vervroren grasstengels.

De rijm is nog steeds niet weg

“Ja, één kan toeval zijn, maar twee is al geen gelukje meer”, is het commentaar van mijn voorlopig beet-loze concullega’s. Het glunderende gevoel aan mijn binnenkant valt prima af te lezen aan de smile op mijn gezicht. Twintig minuten later valt mijn “grote brokke”, die ik ondertussen al eerder goed van formaat begin te vinden wel erg dicht bij slootkant. Hm, op het gras zullen ze ook wel weer niet liggen, bedenk ik. Bij het binnen vissen tik ik dus net wat harder als mijn jerkbait naar links moet, en wat zachter bij zijn beweging naar rechts. Dit gaat deze jerk goed af, want algauw zwemt hij netjes op de oeverafstand die ik graag zie.

Felix stapt me langs de weg voorbij, en stapt net wat trager als hij recht op de jerkbait staat te kijken. “Hij zwemt wel mooi hé”, is zijn commentaar. “RAM”, gaat het precies op dat moment door de hengel, Ik zie mijn vismaat gelijk helemaal halthouden. Dit was duidelijk de hardste beet tot nu toe! Instinctief ramde ik even hard terug, maar de scherpe haken zetten zich nergens in vast.

Opnieuw blijft alleen een grote kolk achter. “Amai, roept Felix: “dat was weer een dikke, ik ben getuige! Zeg, is uw jerkbait eigenlijk niet te koop?” Ik grinnik, en roep terug dat ik hem eerst nog wat in waarde zal laten stijgen door nog snel een paar snoeken er op te vangen. Dan mag hij wel voor 80-100€ wisselen van eigenaar.

Direct erna vliegt mijn jerk richting herkansing. Dat wordt hem echter niet gegund. De aanvaller van daarnet heeft duidelijk zijn fout ingezien, en houdt zich (te) koest. Na een paar tevergeefse worpen prent ik de stek in mijn hoofd. Straks op de terugweg zal ik zeker een nieuwe poging te wagen.

Beetje per beetje wint de zon aan kracht, en daar zijn onze koude handen erg gelukkig mee. We doen mooie stekken aan, maar de rovers werken niet goed mee.

Mooie stekken genoeg

Toch is het wat later weer mijn “grote brokke” die actie oplevert. Nu is het gewoon een kolkje achter zijn flashy staartje. Dat lijkt dit keer eerder van een éénjarige groenjas te zijn dan van een “bak”. Blijkbaar heeft het visje ingezien dat zijn ogen net wat groter waren dan zijn buik, en heeft het op het laatst zijn aanval afgeblazen. Een tweede poging volgt in ieder geval niet. Ik monteer een kleinere hap. Een geel-oranje tandemspinner blijkt hem echter ook nog te groot.

Kurt krijgt ook een volger te verduren die twee maal achter zijn shad aan kwam, maar gebrek aan eetlust vertoonde. Een beetje verder komt dan toch zijn eerste binnen.

Kurts nummero uno

We hebben ondertussen al aardig wat stappen in de benen, en de magen beginnen te trekken.

Volgende week deel 2

Bart Debaes