De Allrounder 91

Zeebaars op zowat van alles

Bijna eind oktober; ik kan nog eens mee met Felix op de zeebaars. De laatste tijd loopt het bij hem prima, dus ik had helemaal geen smeekbede nodig om matroos te spelen.

Het is nog wat donker als we aankomen, maar dan is er nog weinig concurrentie op de trailerhelling. De boot ligt er al snel in, en even later hotsen we full speed over de weinig barende slok zeewater. Zachtjes laat mijn kapitein de laatste tientallen meter de boot uitlopen, tot op de beoogde stek. Dit is nu een prima vismoment, maar ik offer toch eerst wat tijd op om beelden te schieten van deze prachtige ochtendlucht. Een visverhaal zonder de nodige beelden oogt stukken minder, nietwaar?

Prachtige ochtendlucht

Kort na het afzakken van zijn shad zie ik uit mijn ooghoeken Felix al aanslaan, doch de hengel blijft niet krom staan. “Meen je dat? Bij de eerste worp al beet?”, Is mijn nieuwsgierige vraag. Het antwoord klinkt bevestigend, en gelijk slaat mijn maat nog eens aan. Deze vis hangt dit keer, maar lost nog voor hij in beeld komt. Ik moet nog snel wat knopen leggen, en natuurlijk gaat dit nu met enigszins wat bevende vingertjes. Net als ik de laatste knoop aantrek, gaat de hengel van mijn kapitein weer krom. Zowel de dril in dit vroege tegenlicht als de vangst, smeekt om vastgelegd te worden voor de eeuwigheid.

Nummer 1 in het licht van de opkomende zon

De vis gaat terug, ik stop de camera weg, maar voor ik mijn eerste Gutsbait in de speld heb kunnen hangen, hoor ik achter me opnieuw het geluid van een aanslag! Felix staat te glunderen terwijl hij zijn volgende vis binnen brengt. Dit terwijl ik nog moet starten met mijn eerste worp. Weer gaat vistijd verloren aan beelden schieten, wat kan het leven van een auteur toch hard zijn       

De zon is al aan het opkomen

Daarna gaat de camera supersnel weer in de tas, ik wil nu heel erg ook aan de bak. Het kopje van de opgespelde Gutsbait is slechts 13 gram, misschien wat te optimistisch om op deze 10 meter diepte mee aan de slag te gaan. We driften echter traag, en bovendien met de stroming mee, dus het zal wel lukken denk ik. De Arca Opticasthengel is zeker voldoende gevoelig om aan te geven dat ik de bodem heb bereikt.

Na de eerste optik, ‘tikt’ daar ‘iets’ beneden terug. Ik sla, maar de beet wordt gemist. Direct na het opnieuw laten afzakken, is het opnieuw van hetzelfde, met evenveel resultaat. Even verder volgt hetzelfde scenario. Verdikke, voel ik hier iets dat er niet is misschien? Dat zijn toch zeker aanbeten? Bij de volgende worp mis ik “maar” twee aanbeten meer. Net als ik een derde keer wil ingooien, slaat mijn vismaat zijn derde aan. De zon staat net wat hoger, en ik heb wat in te flitsen om een goed beeld te krijgen.

Daar is nummer drie al

Zie ik dat goed, nu een bruine shad? Blijkbaar werd er al gewisseld van kunstaas. Misschien doe ik dat beter ook, en zal ik minder last hebben van missers??? Toch geloof ik te veel in deze Spro Gutsbait om de wissel gelijk uit te voeren. Pas na nog een paar missers, (zit ik hier dan echt op een stel mini-zeebaarsjes?) en het binnen brengen van nummer vier door de buur, wissel ik. Een kleine Boobytrap mag het gaan overnemen.

Twee worpen verder gaat een stevige ruk door de hengel. Deze vliegt in een snelle reactie naar boven, en blijft gekromd staan. Yesss, hebbes!! Halfweg schudt de vis zich los. Jammer, maar ik geloof ten volle in de nog aankomende kansen. De worp erna levert niets. Ik draai de laatste meter vanaf de bodem stevig op, maar daar is een zeebaars niet mee akkoord. De ‘boenk’ valt niet te missen, en nog voor de ochtendkleuren zijn verdwenen mag ik ook eens poseren.

Nog steeds kleur in de lucht

“Nu gaan we een beetje stoppen met fotograferen hé”, klinkt het bij mijn vismaat die liever zo goed mogelijk profiteert van de eerste prima vis-uren. Eigenlijk wil ik dat best ook wel, en zo nu en dan brengen we een zeebaars binnen. Toch kan ik het niet laten om even later de camera nog eens op te diepen. Er stelt zich een zeldzaam fenomeen, namelijk een soort van regenboogkleurige vlek rechts van waar de zon op komt. Het is speciaal, ik maakte het nog niet vaak mee. De tijd die ik er aan spendeer, kost me nog een zeebaars      ;-)

Speciale zonneweerspiegeling

De Boobytrap levert regelmatig, maar nu en dan heb ik toch nog een misser. Dat moet toch beter kunnen. Ik vermoed dat kleinere vissen de oorzaak zijn, en heb een idee. Met kleiner aas lukt het waarschijnlijk wel om deze kleintjes aan de haak te krijgen. Ik diep uit mijn tackle box een ASP op.

Daar ving ik nog nooit een zeebaars mee, maar misschien is dat gewoonweg omdat ik dit nog nooit probeerde. Deze versie weegt 28 gram, dus daarmee haal ik zeker de bodem; maar ik wil hebben dat ik de bodem ook houd terwijl ik de ASP binnen spin. Na de eerste worp laat ik het Spro-hapje volledig afzinken.

Dat gaat behoorlijk snel, al staat hier nu 14 meter water. Mijn Evoque molen heeft maximum vijf slingerslagen gedraaid, en daar komt al een ferme BOEM! De weerstand is niet mis; dit is toch geen echt kleintje. Blijkbaar zag de zeebaars er overtuigd een lekkere hap in, want het aasje is helemaal verzwolgen.

Helemaal verzwolgen

De worp er na is de aanslag op mijn ASP niet zo hard, maar de vis vecht misschien nog wat steviger. Hij is dan ook net een stukje groter, en goed gevleesd. Opnieuw zit de haak erg diep, de ene kieuwboog is zelfs gekwetst. Ik onthaak voorzichtig, maar de vis begint toch vreselijk te bloeden.

Als ik hem terug zet, gaat de vis niet direct weg. Zonde om hem zo te laten creperen. Nu komt de nieuwe regeling van de bag-limiet van 1 vis per dag nog goed van pas. Met een paar stevige tikken op de kop wordt hij uit zijn lijden verlost. Het is jaren geleden dat ik nog zeebaars at, ik verheug me al op de maaltijd van morgen. Nadien heb ik tijd nodig om wat te kuisen; blood all over the place!! Ik bespaar de gevoelige lezers de horrorbeelden.

De volgende vis laat daarna weer niet lang op zich wachten, opnieuw zit de ASP diep. Het bloeden is veel minder erg, dus deze haalt het wel. Snel nog even mijn bootgenoot lastig vallen om hem een kiekje te nemen van dit mooie exemplaar.

Weer een mooi exemplaar

Echte zeebaarsvissers zullen dit soort vissen misschien afdoen als kleintjes, maar ze zijn voor mij al lekker groot genoeg om er veel plezier aan te beleven.

De teller tikt mooi door, en regelmatig staan we met een kromme hengel in de pollen. Opnieuw veranderen van kunstaas dringt zich niet op, want er is voorlopig niets dat de vangkracht van de ASP kan evenaren. Dit is iets dat ik zeker zal moeten onthouden voor volgende zeebaarssessies.

De zee is uitzonderlijk rustig, en opeens verschijnt een kleine ring in de oppervlakte. Ik zie Felix wat twijfelen om wel of niet in te gooien. De vorige keer liep het oppervlaktevissen namelijk super. Met vismaat Freddy aan boord kregen ze tientallen aanbeten op oppervlakte-aas.

Dat maakte ik nog niet mee, maar natuurlijk wil ik er gelijk voor tekenen. Bij het verschijnen van een volgende ring, klikt Felix er een “walk the-dog-aasje” aan. Van links naar rechts tikt het in de waterspiegel. Plets, een zilverbuik slaat er op. De beet wordt niet verzilverd, en daarna blijft het worpen lang stil. Dus staan we even later weer met bodemaas te vissen. De vissen die we vangen zijn nu wat kleinere exemplaren. De aanbeten zijn niet meer zo hard, en naast de missers zijn ze zelden nog diep gehaakt; misschien is dit al zo goed. Evengoed kan het echter betekenen dat de beet er wat aan het uitgaan is.

Gelukkig niet meer zo diep gehaakt