De Allrounder 88

GPS op de dieptemeter of niet

Het zal wel een vraag zijn waar meerdere beginnende (belly-)bootvissers mee zullen sukkelen, als ze de aankoop van hun eerste dieptemeter overwegen: “Kijken we uit voor een basic-model, of gaan we gelijk ook voor een ingebouwd GPS systeem?” Dit was een vraag waar een ‘visclubgenoot’ onlangs ook mee aankwam.

Helemaal zonder dieptemeter het water opgaan met een boot zullen weinigen nog doen; want dat is een behoorlijke sprong in het duister, op het grote water. Maar moet die GPS nu wel?

Na vele jaren gevist te hebben zonder GPS, maar altijd met de onzekerheid: mis ik nu vele kansen, weet ik het ondertussen wel zeker. Met dit winters verhaal zal ik de reden proberen te verklaren, en hoop ik starters wat te behoeden voor een miskoop.

Dieptemeters met of zonder GPS

Vismaat Guy vroeg me ruime tijd terug wat voor dieptemeter ik zou aanraden, om beter nog de vissignalen te zien, dan met zijn oude toestel. Het was binnenkort hengelbeurs in Kortrijk, en omdat ik wist dat Danny Gheysen daar (als voorzitter) zou staan bij de stand van de VRF, maande ik mijn maat aan om bij hem te rade te gaan. Danny is namelijk een levende encyclopedie op het gebied van dieptemeters. Als ze al van bij Lowrance Amerika bij hem te rade gaan om bepaalde zaken te checken, dan weet je het wel.

Danny krijgt ook alle nieuwe toestellen van dit merk om ze uit te proberen, en na te gaan als er geen kinderziekten in hun nieuwe model zitten. In de plaats van ’s avonds naar de TV te kijken, spendeert hij vele uren met het uitzoeken van de mogelijkheden van deze nieuwe toestellen.

Ik zocht hem dus graag mee op in de beurs, want ook ik leer graag altijd iets nieuws bij. Natuurlijk werd vanuit zijn kant ook gevraagd als er al dan niet een GPS op het toestel moest zitten. We vroegen naar het verschil in beide in kostprijs. Ik schrok van het kleine verschil dat dit ondertussen maar geworden was, en raadde Guy gelijk aan om de gps er bij te nemen. De reden was de volgende: om één van de aanpassingen aan het Float Plus -systeem uit te testen, mocht in vanuit één van Maikels belly’s een dag vissen. Toen had ik heel duidelijk ondervonden hoe veel keren sneller en nauwkeuriger, een reeds succesvol beviste stek terug te vinden was met die gps-functie. Het had me zeker de nodige extra vissen opgeleverd.

Als je dan toch proefvaart kan je beter ook vissen    

Danny’s prijs lag heel erg mooi, dus u kunt het al raden, we bestelden allebei een zelfde exemplaar. Standaard is het zo dat je van Danny ook heel mooi uitgelegd wordt welke functies er allemaal op uw nieuwe speeltje zitten. Om deze speeltjes bij hem op te halen, zorgde ik dat ik dus ruim de tijd had om dit alles te overlopen. Het is natuurlijk zo dat je dan echt veel kennis en weetjes over u heen krijgt. Als je die kennis in uw hoofd wil bewaren, moet je er zo snel mogelijk mee aan de slag. Je hoeft daarom niet op het water te zitten, dat kan ook gewoon thuis, met uw systeem gekoppeld aan de 12V batterij.

Na een aantal winteravond-uren (zonder TV   ) dacht ik alles wel onder de knie te hebben. Het was ijskoud buiten, maar het water lokte me. Ik laadde de kaart in van het water dat ik voor ogen had. Er was daar weinig roofvis te verwachten, maar ik hoefde niet te ver rijden om er een paar ijzige bellyboat-uren vol te maken. Er lagen een paar diepe putten in deze plas, dus ik verwachte dat de vis daar wel samengeschoold zou liggen, en dat ik daardoor toch niet helemaal kansloos was.

Het was 2°C en er stond een ijzige oostenwind. De lucht beloofde regen en sneeuw die de reeds ondergelopen weilanden opnieuw zou overvloeien.

Straks opnieuw regen en sneeuw

Ik was blij dat ik mij achter mijn mini-bus uit de snijdende wind kon klaar maken. Eenmaal op de plas zette ik mijn motortje op 100%, op zoek naar de diepe kuilen. Die werden telkens erg vlot gevonden. Dat was duidelijk al een voordeel van de GPS. Anders had ik al erg koude voeten gehad, voor ik deze stekken had gevonden. In al die kuilen lag tot mijn verbazing helaas geen vis! Hmm, daar zullen de aalscholvers, daar verderop in de bomen, wel mee te maken hebben waarschijnlijk.

Die vogels zullen zeker ook al eerder deze prima visrestaurants gevonden hebben. De “belaagde menu’s” die deze strooptochten overleefd hebben, zullen wel ondervonden hebben dat ze beter niet meer diezelfde diepe rustplaatsen opzochten. Aangezien dat roofvis zijn prooien volgt, en al helemaal in de winter, moest ik naar de scholen witvis op zoek.

Ik toer rond op motorkracht. Onder de bomenrijen is het niets, verderop aan de steile taluds die ik aflees op mijn kaart, ook niets. Misschien zoek ik beter de kant op waar de wind op blaast? Zigzaggend op verschillende diepten houd ik het dieptemeterscherm in de gaten.

Daar verschijnen een aantal banaantjes, en het worden er steeds meer. De Float Plus wordt zo afgesteld dat ik heel traag, tegen de wind in, vooruit kom. Er komt een eerste tikje. Ik mis de aanbeet. Net boven de bodem houd ik het shadje stil. Een nieuw tikje volgt. Bij de aanslag gaat de hengel krom, yes, hangen. Een blik op het scherm leert me dat ik op 2,7m diepte zat. Een eerste baarsje komt met tegenzin naar boven.

Met tegenzin de koude bovenlucht tegemoet

Na het onthaken zie ik dat ik behoorlijk ben afgedreven. Ik herinner me de juiste diepte, en houd die dieptelijn aan, terwijl ik rustig naar de plek terug vis. Ik herken het bultje op de bodem waar de aanbeet kwam. Snel leg ik hier een waypoint vast. Kort daarna komt een jaargenoot van de eerste baars kennis maken met mijn ondertussen koude handen. Na het tweede keer nat worden tijdens het onthaken, schuift de temperatuur ervan op, richting ijsklompje.

Verdere beten blijven uit, en ik zoek op ongeveer dezelfde diepte naar nieuwe slachtoffers. Honderd meter verder knalt keihard een beet door mijn handvat. Dit kan geen baars geweest zijn. Opnieuw leg ik een waypoint vast. Ik toer nog wat rond in de hoop op een herkansing, maar die komt er niet. Dus moet ik opnieuw op zoek naar betere visgronden. Achter een andere bomenrij ligt een grote wolk vis. Beten kan ik hier echter niet uitlokken. Waarschijnlijk is dit dus allemaal witvis.

Misschien is dit het moment om eens iets uit te proberen waar ik al lang aan denk. Bij het silverdropshotten ondervond ik dat bliekleaders, zoals sommige merken ze aanbieden, ook wel hun visje kunnen verleiden. Vanuit de belly wil ik dat proberen, terwijl ik traag door een school witvis ga. Het lijkt me super dat ik op die manier zou kunnen vangen. Dan ben ik gelijk minder afhankelijk van de lage roofvisstand hier in de streek.

Met deze bliekleader een testje doen

Ik bijt een stuk met twee haken van de onderlijn, en zet ze met de not-a-knot aan de hoofdlijn. Ik bedenk dat ik evengoed een kleine shad kan gebruiken als gewicht. Misschien vind ik toch nog ergens een baars. De Seducto ribbed paddle tail lijkt me de geschikte verleider. Het duurt lang voor een eerste tikje door komt. Een kleine vis komt naar boven. Halfweg schiet het kleintje echter los. Verdikke, ik had wel willen weten wat voor soort het was. Verder pielen levert niets meer op. Met een watertemperatuur van 2°C moet ik van de witvis eigenlijk ook geen ‘vreetorgie-ambiance’ verwachten. Ik zal dit experiment eens moeten hernemen bij warmere temperaturen.

Nu ik deze poging als verloren beschouw, begin ik te voelen hoe koud mijn lijf het ondertussen heeft. Het wordt tijd dat ik de handdoek ik de ring gooi. Toch wil ik mijn 2 waypoints eerst nog eens aanlopen. Bij de baarsstek krijg ik net weer dezelfde tikken als de eerste keer. Ik mis er drie van. De vierde aanbeet is voller, en daar is mijn derde visje. Het is de grootste baars van de dag, en het warmt mijn hart weer wat op. Gelukkig dat ik deze stek kon terugvinden.

Een hartverwarmertje

Nog een paar erg weifelende tikjes krijg ik door, maar de aanslagen leveren niets meer op. Dan leggen ze het daar beneden stil. Even twijfel ik als ik de andere stek nog zal aandoen of niet. Ik zit helemaal te rillen, en mijn handen zijn compleet verkleumd; last van winterhanden, weet je. De herinnering aan de harde bonk, van een tijd eerder, doen me toch kiezen voor een herkansing. Met de motor op 100% duurt het vijf minuten voor ik boven mijn tweede waypoint aankom.

Ondertussen lekker met de handjes in de jaszakken zitten, heeft ze deugd gedaan. De shad mag opnieuw de ijskelder in. Ook hier ligt ondertussen een bol witvis, en ik hoop stilletjes dat daar één van mijn ‘bliekleader-versiersels’ lekker zal vinden. Op een heel zachte rilling in de top, hef ik de hengel. Er hangt duidelijk iets, en als dit begint te zwemmen, blijkt het ook geen kleintje te zijn. De onderlijn is licht, dus hard durf ik niet te drillen. De Urban Pirate waarmee ik vis gaat echter ook al goed rond bij mindere tegendruk.

Regelmatig komt de slip ter hulp. Ik weet niet goed wat ik moet verwachten. Is dit een heel grote brasem, of toch een dikke rover? De eerste diepe schim brengt me geen zekerheid, al gok ik nu eerder op een snoekbaars. Even later komt de zekerheid als de vis op zijn zij in de oppervlakte ligt. Ik ga er van uit dat dit best wel de vis kan geweest zijn die me eerder een ferme bonk op de hengel bezorgde. Gelukkig heb ik zacht gedrild, want anders was ik hem zeker kwijtgeraakt. De haak zit slechts in een klein velletje vast. De zachte hengel was hier zeker een voordeel.

Enkel in een velletje vast

Ik grijp toe, maar de vis gaat nog eens naar de diepte. Helaas voor mij prikt een haakje van de bliekleader zich vast in mijn mouw. Eventjes kort paniek als ik me realiseer dat ik deze knappe vis daardoor toch nog zal verspelen, want ik dril nu vanaf mijn jasmouw!!!! Aiaiai, dit loopt slecht af! Gelukkig is de vis al goed uit gedrild, en al gauw kan ik nog eens toegrijpen. Nu heb ik hem goed, en snel komt de camera uit de jas. Terwijl die klikt zie ik op het scherm een rood vlekje ter hoogte van mijn tegenstanders rugvin. Het blijkt net eenzelfde haakje te zijn dat mijn linkermouw siert, en dat ook te zien is op foto.        

Twee extra rode bolletjes op de foto

Nu houd ik de sessie voor gezien. Terwijl ik vol gas terug snor naar de wagen, bedenk ik dat ik zonder deze 2 waypoints nooit diezelfde stekken zou hebben terug gevonden. Waarschijnlijk had ik die laatste 2 vissen niet gevangen, en van dit soort verhalen kan ik er ondertussen nog wel enkele vertellen.

Ik kan dus zeker niet beslissen wat u met uw budget doet, maar zonder deze GPS-functie zou ik me op veel wateren een behoorlijk stuk minder vangst-zeker voelen. Veel hangt natuurlijk af van op welke wateren u vist. Doet u enkel kanalen en vaarten aan, dan zijn stekken goed te herkennen aan de bebouwing of de oeverbegroeiing. Op het grote water ligt dat helemaal anders, hoe goed u zich ook denkt te kunnen oriënteren.

Ik wens jullie alvast succes met jullie keuze.

Debaes Bart