De Allrounder 107

Door Bart Debaes  

Gelukkig een dubbele aandrijving ( 2 )

Ik ondervind dat ik aan de snelheid van 1,8km/uur het meeste aanbeten krijg. Op de peddels kan je dit ook wel halen, maar bijlange niet de kilometers die ik zo vandaag zal afmalen. En dan zeker niet met de steeds sterker wordende tegenwind.

De Float Plus is hiervoor wel de perfecte oplossing. In mijn hoofd bedank ik Maikel Lambreghts nog maar een keer voor de mooie uitvinding die hij deed.

Opnieuw moet ik aan de kant voor een grote boot. Patat, net daar komt de volgende keiharde beuk alweer. Zo ondiep, en zo een harde klap doen me aan snoek denken. De dril mag er echt ook zijn, mijn Special Force buigt diep. Toch komt een goed gevleesde snoekbaars naar boven. Whow, met dit superzonnige weer had ik die niet zo ondiep verwacht.

De dikke zestiger ontsnapt me tijdens het meten langs mijn hengel. Dat deze vis niet veel onder mijn vliezen kan gelegen hebben als ik boven zijn kop voer, geeft wel een bijzonder gevoel. Ja, ik weet al lang wel dat een vis is niet echt bang van een belly, en ik kon van hier uit al zelfs zonnende karpers zacht op hun hoofd aantikken met mijn hengel als ik er langs voer, maar toch…….

Ik wil verdere bewijzen, dus zet ik op een diepte van 2,5m mijn tocht voort. De aanbeten zijn nu natuurlijk keihard, met zo weinig lijn uit de top, en dat is toch nog steeds één van de hoofdredenen die, het spelletje dat vertikalen heet, zo leuk maken. Patat, keihard meldt er zich daar weer één.

Kortbij van boven de stortstenen

Ik kom op een plaats waar een ander kanaal uitmond. Deze hoek wil ik extra goed uitkuisen. Het duurt een tijd voor een aanbeet komt. Een zeventiger van een snoek kan zich dan niet inhouden voor het groene lichtje dat mijn shadje vormt. Ik grijp al naar mijn camera om te proberen wat actiefoto’s te maken. Drillend kijk ik rond me, en zie opnieuw beroepsvaart aankomen.

Ik zet extra kracht op mijn peddels om nog dichter tegen de oever te gaan liggen. Drillend ga ik zo achteruit, als plots de weerstand op mijn linker peddel volledig weg valt. Iedereen die ooit al eens probeerde om met slechts 1 peddel te varen, weet wat dit betekent. Je geraakt gewoon niets meer vooruit.

Even schiet een paniekerige gedachte door mijn hoofd: “Ik geraak hier nooit weg voor die grote boot hier langs komt.” Dit duurt maar kort, want de remote-control lonkt me al. Snel gaat mijn hand er naar toe, draai hem op 100% en vlotjes snor ik naar de kant. Een gevoel van opluchting doet me glimlachen, maar toch wat zou er gebeurt zijn als ik deze aandrijving nu niet had gehad? Snel neem ik een foto van de loshangende peddel.

Hoe kwam die nu los?

Mijn volle aandacht gaat daarna weer naar de snoek. Teveel aandacht eigenlijk, want een getrek boven mijn hoofd schud me terug naar de werkelijkheid. Mijn tweede en derde hengel die ik bij heb, verticaal in een steun, zijn verstrikt geraakt met de hoge overplanten die ik op motorkracht te snel heb genaderd. Zeker de ultralichte “Sency Touch” staat ongezond krom. Ze kletsen bij het loskomen keihard tegen elkaar. Snel wordt de remote op “STOP” gezet zodat ik stil val. Opnieuw gaat het “KLETS” als bij het loskomen beide stokken weer tegen elkaar slaan. “Dit betekent niet veel goeds”, vrees ik.

Nog maar eens hangen beide hoog opstaande stokken vast in het gewas, mijn motortje tikt tegen de stortstenen aan, kromme hengel in de ene hand, en mijn camera nog in mijn andere hand, en de snoek ligt voor me te spetteren, ik krijg met mijn ene peddel de belly in de hekgolven van de grote boot niet onder controle. Stress, stress, stress, ik kom vele handen en een voet te kort. De camera gaat alvast weg. Ik besluit daarna zo snel mogelijk de snoek te lossen, en omdat de shad netjes aan de buitenkant van de bek hangt, gaat dit ook vlot.

Nu gaat de aandacht naar de hengels. Die zijn ondertussen verweven met vele soorten planten, en hangen er muurvast in. Voorzichtig ontwar ik het geheel, maar met de Arca Diamaster zal ik vandaag niet meer kunnen vissen. Bij drie ogen is de ring er uit geslagen. Misschien kan ik deze er weer in klikken, maar dat zal ik rustig thuis proberen te doen. De kanten uitgooien ermee zal dus niet meer lukken.

Gelukkig is er niets aan mijn Sency Touch, want dit hengeltje is ondertussen mijn lieveling geworden voor vele ultra-lichte visserijen. Nu kijken naar de peddel; hoe geraakte die los? Het blijkt dat het riempje onderaan de hiel gewoon is doorgescheurd. Hmm, daar zullen de scherpe oesterschelpen bij de laatste bellyboat-haring-visserij in de Grevelingen wel mee te maken hebben. Het riempje is gelukkig wel nog lang genoeg om het wat door te schuiven, en met een paar knopen is de (voorlopige) oplossing klaar.

Het ‘miserie-moment’ is hiermee hopelijk voorbij. Het wordt echter opgevolgd door een erg lange beet-loze periode. Eigenlijk mag ik helemaal niet klagen met de reeds gemaakte vangsten, maar als een mens goed aan het vangen is, wil hij toch altijd maar meer hé   

Een verticale wand is de volgende beoogde stek. Als ik halverwege de wand ben, ga ik ineens niet meer vooruit. Wat krijgen we nu weer? Het lijkt alsof ik ergens door wordt afgeremd. Ik kijk achterom, maar zie niets. Ik leg de motor af, en probeer schuin weg te peddelen. De afremmende boosdoener komt tevoorschijn.

De afremmende boosdoener

Een plank heeft zich rond afgescheiden van de wand, en staat er nu haaks op. Er om heen peddelen is de eenvoudige oplossing hiervoor. Als ik beet-loos aan het eind van de wand kom, gaat een vibratie door de belly. Dit samen met het geproduceerde geluid herken ik wel. Op mijn remote verschijnt een tekst die ik ook herken. “Schroef geblokkeerd”, staat er te lezen.

Het Float Plus systeem is hiermee voorzien zodat de motor niet kan verbranden als de schroef door iets wordt tegengehouden, en er toch nog steeds vermogen wordt gevraagd. Gelukkig heb ik mijn tweede vorm van aandrijving aan mijn voeten hangen, anders lag ik hier opnieuw behoorlijk hulpeloos.

Daarom zou ik ook nooit aanraden om zonder peddels te gaan bellyen, niettegenstaande dit perfect gaat op het motortje. Ik peddel naar de kant, en hef er de belly wat op. Er blijkt een plasticzak in de schroef gedraaid te zitten. “Nog een reden waarom deze vorm van zwerfvuil snel de wereld uit moet”, bedenk ik. Het lossen van de zak houdt weinig in, en hij gaat mee in één van mijn tassen.

Het is nu een stuk na de middag en erg warm. Fel schijnt de zon op mijn bolletje, en dat schelle licht doet ook weinig goed aan de bijtlust van de roofvis. Een uur later is daar toch weer een beuk. Opnieuw lig ik ondertussen op 2,5m te vissen, dus vandaag blijkt dit wel de juiste diepte te zijn.

Weer ondiep geplukt

Het tweede bewijs van de stelling komt er al gauw. Ook deze glasoog meldt zich met een keiharde beuk. De bloemetjes in de kant dwingen zich in mijn gezichtsveld, ze willen mee op de foto. De bek van de snoekbaars valt open als hij ziet hoe mooi het boven zijn waterig milieu wel is. Toch lijkt hij niet ongelukkig op het moment dat ik hem er terug in zet.

Waaw, wat een mooie oever

Ze liggen hier blijkbaar netjes in een rijtje, want een volgende meldt zich. De beet is wat minder overtuigend, en daar hij een stuk minder gespierd is, verloopt de dril ook rustiger. Zijn kleur komt goed uit tegen begroeiing en de gele bloemen.

Mooi contrast

Debaes Bart