De Allrounder 74 De verleidelijke rode

De Allrounder 74   

De verleidelijke rode  

Door Bart Debaes

De eerste kennismaking met deze rode, was op een beurs. Daar stond ze tussen de exposanten te lonken naar me.

Rood trekt me net als water wel aan, het zou mooi zijn als dit gecombineerd kon worden. Met haar de waterkant opzoeken leek me geen slecht idee! Ik zag het al voor me.

Met haar aan de waterkant lijkt me geen slecht idee.

Haar ogen blonken verleidelijk in de spots, toen ik er weifelend naar toe stapte. Haar figuur stond me direct aan. Mijn handen grepen voorzichtig toe. Haar bewegingen voelden strak aan, strakker zelfs dan wat ik eigenlijk had verwacht. Met zachte druk liet ik haar voorover buigen.

Nu was ik helemaal verkocht; wat een prachtige ronding!! Ze boog precies zoals ik het graag heb, bekoorlijk parabolisch! Zacht tikte ze tegen het hengelrek aan. Een siddering ging door mijn lijf, whoww, zo gevoelig!

Dit is een hengeltje (of dacht je aan iets anders?) naar mijn hart. Het minste tikje op de top was prima voelbaar in het handvat. Een werpgewicht tot 25gram; deze streetfishing-hengel zou best ook wel eens een uitstekende verticaalhengel kunnen zijn. Helaas was hij voorlopig nog niet leverbaar, het zou zelfs nog een tijdje duren.

Maar nu, een paar maanden later is hij binnen. Het is altijd een beetje een “Sinterklaasmomentje” als er nieuw hengelsportmateriaal kan opgehaald worden. Ik wil er zo snel mogelijk mee aan de slag; beten er mee voelen, en nagaan als hij echt zo gevoelig is, als wat ik vooraf op de beurs vermoedde.

Voor een wat langere verticaal-sessie is er niet direct tijd, maar voor een snel partijtje “silverdropshotten” moet het wel lukken. De laatste tijd loopt die visserij prima, en zoon Dries heeft er ook zin in. We spoeden ons om maden, en dan reppen we ons naar het water. Tijdens het rijden bereken ik hoeveel vistijd we nog zullen hebben voor het donker is. Dik anderhalf uur moet voldoende zijn om te weten te komen als de hengel is wat ik hoopte. 

Een eerste blik op het water stelt me gerust. De stroming is niet te erg om aan de slag te gaan. Dit riviertje hier kan vanwege de regen soms een meter hoger staan. Dan is het een modderbruine, snel stromende waterloop geworden, waar bijna niet in te vissen valt. We zien een witvisser met een stroomdobber aan de gang, en ik neem toch snel even de tijd om zoonlief ook dit systeem uit te leggen. Als we de “stroomvisser” een knappe voorn zien vangen, snellen we naar de wagen, want nu is het ook aan ons. 

We maakten al vooraf een paar nieuwe soorten test-onderlijnen voor het silverdropshotten. Die van het spoeltje halen, en verbinden met een home-made not-a-knot, vraagt weinig tijd. Met rasse schreden stappen we naar het water, in de richting van de stek waar ik de laatste keer prima ving.

De madendoos wordt opgediept, één inwoner ervan krijgt de eer de eerste vis te gaan verleiden op deze nieuwe hengel. De made doet prima wat van haar wordt verwacht. Luttele seconden later ben ik al aan de dril. De beet kwam erg hard door op de hengel.

Whwow, is die hengel echt zo gevoelig, of was dit gewoon zo een harde aanbeet? De dril geeft aan dat het waarschijnlijk geen echt kleintje is. De vis die nu op zijn zij gaat liggen lijkt me een hybride te zijn. Zoals elke eerste vis op een nieuwe hengel mag hij er samen mee op de foto.

De eerste op deze Urban Pirate.

Ik hoop op nog veel zo’n harde aanbeten! De volgende tik mag er ook wel zijn, maar halfweg de dril gaat de vis af. Deze leek me nog wat groter te zijn geweest, maar bewijzen kan ik helaas niet.

Dries heeft ondertussen ook zijn eerste vis binnen. Een kleine blankvoorn beet bij hem de spits af. We zoeken uit wat vandaag het beste loopt; stroomop of stroomaf ingooien, of schuin tussenin. Het blijkt het best te zijn als ik de overkant aangooi, en met de stroming mee mijn betonijzertje laat afzakken.

Zo krijg ik bijna elke inzet een aanbeet. Deze winterse stek bevat deze periode veel witvis, dus de teller tikt vlot. Het zijn meestal halfwas blankvoorns, en soms wil een blei ook wel eens de wereld boven de waterspiegel zien. 

Nu en dan een blei.

De stroming neemt toe; blijkbaar zetten ze stukken verderop de sluizen open. Dries krijgt het behoorlijk aan de stok met een straatvechter van een blankvoorn. De top van de Red Predator moet hevig buigen op de snelle uitvallen van deze wilde vis.

Als ik naar mijn camera grijp, ben ik blij dat ik uit mijn ooghoeken zoonlief zijn gezicht zie glunderen. Hier naast me heeft iemand lekker fun zonder dat het een bakbeest van een PR is. Genieten van elke mooie vis is een vissers-eigenschap die voor erg veel leuke tijden kan zorgen. Ik hoop dat dit ook bij hem nog lang zo mag blijven.

Het robbertje is uitgevochten.

Dan komt er op de rode weer een keiharde tik door. Instinctief sla ik, en gelijk vrees ik dat ik eigenlijk te hard sloeg. Met een 25grams hengel en 12°° vissen is eigenlijk niet de meest geschikte combinatie. De kort gevreesde lijnbreuk blijft echter uit, mijn boterzachte molenslip deed haar werk. De hengel gaat echt goed rond nu; dit wordt de mooiste dril van dit uurtje. Het wordt ook de grootste van de sessie. 

De grootste van de sessie.

Amai, als een 40cm platte deze hengel zo mooi kan doen doorbuigen, dan verlang ik al naar een eerste gevecht met een echt dikke snoekbaars. Die mag me in de dril dan alle hoeken van het water laten zien. Qua buiging ben ik helemaal tevreden. Aan gevoeligheid ontbreekt het deze stok zeker niet, dus voor zijn eerste test is ie zeker geslaagd. 

Het is ondertussen echt koud aan het worden. We zullen het niet lang meer volhouden. De constant natte vingers staan al behoorlijk stijf van de kou. Toch verkassen we nog snel even naar een vierde stek; op zoek naar toch nog een stel grotere blankvoorns.

Even verderop ligt een bocht, en in een voorgaande sessie sloot ik daar ook de avond af. Er lagen toen behoorlijk wat betere vissen samen. We zullen zien, al is de stroming nu behoorlijk stevig.

De stroming is nu al behoorlijk stevig.

De vaste stok-vissers en de vliegvissers zijn er al mee gestopt. Dit gaat niet meer goed zo bij hen. Ons betonijzertje is net nog zwaar genoeg om hier en daar stil te houden tegen de bodem aan. Bij de eerste inzet, dichtbij, trilt mijn topje zacht. Ik zet de haak en een vis schiet er van door.

Het wordt al snel duidelijk dat ik waarschijnlijk een vis buiten de bek heb gehaakt. De slip moet te regelmatig pareren. De rode laat dan weer een diepe buiging zien, ik geniet van het zicht. Dan veert de hengel eensklaps recht, de haak is lichtjes uitgebogen.

Ondertussen is zoonlief ook aan het drillen. De snelheid van de spurtjes, het geluid van de slip, en de diepte van de buiging van zijn dropshothengel, doet vermoeden dat dit van hetzelfde laken een broek is. De vis geeft echter sneller op. Het is de grootste blankvoorn van de sessie. Bij nu 3°C vinden onze handen dit een mooi moment om warmte te gaan opzoeken.

De grootste blankvoorn van deze sessie.

We sluiten af met samen 28 vissen, maar ook nog een broek vol goesting. De vistijd was toch wel wat te kort, het vissen te leuk. Het zal niet lang duren voor we dit nog eens zullen doen.

Bart Debaes