De Allrounder 70 Niks Sint en toch taaitaai (2)

De Allrounder 70  

Niks Sint en toch taaitaai (2)  

Door Bart Debaes  

Hij geeft zijn kleinere belly de sporen (figuurlijk dan toch) en is al gauw in de jachthaven verdwenen. Speurend op mijn dieptemeter probeer ik aan een groot tempo toch nog een beetje te vissen.

Dichtbij de jachthaven geef ik ook vol gas, echter met de shad nog op diepte. Een harde boenk rukt mijn hengel bijna uit mijn handen. Ik herken al snel het gevecht van een hele dikke baars. Als hij boven komt sperren mijn ogen zich open; wat een prachtige bak van een baars. 

Een spoelend, sterk opkomend geluid achter me, haalt me terug naar de werkelijkheid, en doet me omzien. Een groot aankomend jacht dwingt me tot opschuiven. De kapitein heeft duidelijk geen medelijden met bellyboaten. De snelheidsschakelaar gaat op volle bak, en ik stuur me naar de kant. 

Eenmaal daar aangekomen, wil ik mijn hengel laag houden zodat de boot niet over mijn lijn gaat varen. Nog voor ik dit kan doen, veert de top echter recht. Große Sch….ße, moet die boot nu net voorbij willen komen. Niets aan te doen, ik moet er nu uit, we moeten verkassen. 

Om bij de volgende stek in het water te kunnen, moeten we over een platte oever met grote gladde stenen. Altijd hachelijk als je dat doet met de peddels om, ideaal om uit te glijden en u te bezeren. Betreden op laarzen is veel gemakkelijker. 

Veel mensen kunnen éénmaal te water ook dan nog hun peddels omdoen, maar mijn dubbele hernia belet dat. Nu vormt dit echter helemaal geen probleem, want ik heb geen peddels om, en al gauw zijn we weer aan het vissen. 

Binnen de twee minuten mist mijn vismaat al drie beten. Aha, hier liggen ze dus volop!! Ik ving hier vroeger al goed met een grondelimitatie van Fish Impact, en je moet eens raden wat er nu al in mijn speldje hangt ;-).

Het duurt niet lang voor de eerste mag poseren. Dit shadje is niet alleen een prima vangertje, ik vind het ook nog steeds een pracht van een handwerkje.

Een pracht van een ontwerp.

Na deze prima start lijkt daar beneden een alarmklok te zijn afgegaan. Oogjes open en snaveltjes toe, lijkt bijna letterlijk te komen uit het fabeltjeskrant-liedje. Opnieuw zoeken we meerdere dieptes en snelheden uit, met elk nog één snoekbaars als resultaat. 

Motortje volle bak, naar een stek die Maikel vroeger nog prima vis opleverde. Tijdens het varen schakel ik over naar een Fox zander pro schadje. Ik weet dat we hier veel kans op baars maken en dan is een shad met veel staartactie geen slechte keuze. 

Ik viste dit model eerder nog nooit, maar zag ze liggen in een afgeprijsde rammelbak, en kon het niet laten. Ook mijn volgende vis kon het blijkbaar niet laten. Een mooi gekleurde baars leverde me een harde tik op de top af. 

Mooi gekleurde baars.

Taai, taai, taai, hoor ik mijn vismaat zeggen. “Hoezo, het is toch nog wat te vroeg voor de Sint?”, grap ik terug. We liggen hier weer al een dikke 2 uur 30, en opnieuw is de stand met drie tegen vier in mijn voordeel. Zes vissen in bijna vijf uren, dat is echt mijn ding niet oppert mijn gids. 

We gaan opnieuw verkassen. Peddelloos geraken we weer vlot op de oever, eten een boterham, bespreken wat we gaan doen, en de auto vervoert ons naar de volgende stek. Op die trip komen we voorbij twee trailerplaatsen. Het valt ons beiden op dat we op elk van die plaatsen een paar boten zien binnenkomen en traileren. 

Blijkbaar vinden er nog meer mensen dat het geen goeie visdag is. Een andere jachthaven is ons doel. Nog voor we hem uitgevaren zijn, krijg ik de hardste beet van de dag; helaas blijft de vis niet hangen. Als we het grote water opkomen, bekijkt Maikel het waterkleur, en ziet het ten volle weer zitten. 

Perfect, hier gaan we ons aantal van de dag gewoonweg verdubbelen haalt hij aan. “Wedden, voor een pintje van niet?” jen ik hem wat. “OK, verkocht”, komt het antwoord: “Een pintje is het me wel waard om mijn vangst nog te verdubbelen, het mag me gerust zelfs een “Vlaamsche West-Malle” kosten.”

Het zonnetje komt kort even piepen. Het beetje warmte dat het uitstraalt doet deugt. In de verte licht de brug mooi op. Ik kan het niet laten om toch even de camera op te diepen.

Een welgekomen zonnetje.

Net buiten de haven ligt een steil talud. Ik vis het met sprongen naar beneden, maar ben nog niet diep, als ik al een kleine tik voel. Ik sla aan, en de hengel gaat gelijk hoepelrond. Daar komt helemaal niets mee naar boven. 

Een kort moment vrees ik dat ik de bodem haakte, maar dan volgt hevig gestomp. Zwaar wordt daar beneden met een grote kop heen en weer geslagen. Dit wordt waarschijnlijk een bak van een snoek!

Sleurend aan de slip zoekt de rover de diepte op, nog steeds gaat mijn hengel van links naar rechts. De vis start een versnelling, de slip zingt zijn heerlijk lied, en valt plots stil. De hengeltop veert recht, een ontgoochelde visser achterlatend. 

Verdorie, die had ik toch wel even willen zien. Ik krijg netjes alles terug, enkel de shad heeft vele extra perforaties gekregen.

Even later komt een troostprijsje, en dan nog een onverdiende. Ik lijk zachtjes vast te lopen op iets, maar omdat meerdere beten vandaag niet echt hard waren, sla ik toch aan. Een vreemd gevecht volgt, al gauw zie ik waarom. Een buiten de bek gehaakt snoekbaarsje komt boven.

Niet reglementair gehaakt.

Heb ik dit visje dan gewoon gehaakt terwijl het stil lag op de bodem? Of deed het dan toch een aanval naar mijn aasje? Ik zal het nooit met zekerheid weten. Een zekerheid is wel, dat het ook hier niet vlot loopt. 

We diagonalen grote stukken water af op zoek naar “bijters”. Nog steeds is er geen lijn in te trekken waar de vis zich ophoudt. Ik krijg beet op zes meter en op 10 meter, en alles tussenin. Taluds geven niet meer dan de vlakke stukken. 

Als ik opnieuw overschakel naar de Seducto double-body shad, komt een opflakkering aan beten. De snorkels zijn dan gemiddeld ook wat groter dan voorheen. Eén ervan wil niet stil liggen om te poseren. Dat levert een foto van een “schudder” op. 

Een “schudderke”.

Even later krijg ik een stevige aanbeet. In de dril moet de slip van mijn Puncher-molentje enige malen in lange halen aan het werk. Dit verraadt weer snoek. Na een minuut of drie, komt ook het bewijs; in de vorm van een gans gerafelde en doorgebeten onderlijn. De 40 honderdste fluorocarbon bleek niet opgewassen tegen de scherpe snoektandjes. 

Ik twijfel er geen moment aan wat ik zal monteren. Het wordt opnieuw de firetiger van de double body-shad. Al gauw bewijst mijn grootste van de dag dat ik geen slechte keuze maakte. De schemering die invalt, zorgt door gebrek aan licht voor een even schemerige foto.

Schemerig vis, maar zeker welkom.

De wind valt wat af, terwijl de zon zakt. Opnieuw krijgen we mooie kleuren aan de horizon. Altijd aardig om dat wat beelden te schieten. Vanwege het gebrek aan licht en de daardoor langere sluitertijd, en bovendien de constante golven, wordt het wat moeilijk om ‘stilstaande’ beelden te krijgen. 

Terwijl Maikel zijn best doet, moet ik net aanslaan op een tik. Net voor de hengel volledig krom gaat, hoor ik de sluiter klikken. 

Net voor de hengel helemaal in zijn curve gaat.

De vis gaat er helaas af tijdens de dril, het was anders mooi geweest met dit avondlicht. Net voor de zon helemaal verdwijnt, lukt het mijn kompaan dan toch om een laatste aanbeet te verzilveren. Zachtjes flits ik wat in om deze avondlijke vangst vast te leggen. Dit zal hoogstwaarschijnlijk zijn “zandre-d’adieu” van de dag zijn. 

De laatste van de dag.

Toch hoopt hij dat er in het vroege donker wat rovers de kanten zullen aandoen. Er was de ganse dag, tegen de wal aan, behoorlijk wat kleine vis te zien. Wat verderop ligt een oever met stortstenen die kortbij een steil talud ligt. Een prima stek dus om daar nog eens te gaan peuteren. 

Het zou zeker te ver zijn om er naar toe te ‘peddelen’ op dit late uur; dat zou ik zeker niet meer zien zitten, maar wij hebben een motortje hé, en dan ligt het helemaal anders    

Terwijl we er naar toe varen, check ik nog eens hoe snel ik nu nog kan, met mijn toch reeds stevig gebruikte batterij. Ik geraak nog aan 3,5km/uur. Dus dat is maar een fractie minder van wat ik haalde deze ochtend, met een volle batterij. Dat is een voordeel van deze lithiumbatterijen; ze leveren een constante kracht. 

Op de stek aangekomen zet ik de snelheidsregelaar op af, en controleer hoeveel lading ik nog heb. Mijn display toont me dat ik nog 37% over heb; en dit na dik 8u30 varen, prachtig toch! Ik hoef dus helemaal geen schrik te hebben dat ik het laatste stuk op eigen power zal moeten terugkeren. 

Beet krijgen we helaas niet meer, de snoekbaarzen zijn gaan slapen. De koude van de nacht nu goed door. De weerman voorspelde vorst, en het is voelbaar dat die op komst is. Het is nu zo goed als compleet donker. Wel een speciale sfeer om nu nog op dit grote water te liggen. Mijn ijskoude handjes maken het er niet makkelijker op, om een stilstaand plaatje te schieten van de sky-lights aan de overkant. 

De verre sky-lights.

Onze hoofdlampen helpen ons om op een veilige manier onze startplaats terug te vinden. Vlotjes wordt alles gedemonteerd, en gaat terug het bestelwagentje in. “De volgende keer dat we gaan proefvissen, -varen zal het met de uiteindelijke uitvoering van de motor zijn”, zegt Maikel. “Die uitvoering is veel mooier van kleur, sterker, en is voorzien van een ander model beschermkap, zodat we nog wat sneller zullen kunnen varen.” 

Ik zie het al helemaal zitten, wil zo snel mogelijk mijn eigen motortje, maar nu hoeft het even niet meer direct. Zoals steeds namelijk, begin ik nu maar, op het moment dat ik stop met vissen, volledig de koude te voelen. Ik sta er bij te rillen. Het was vandaag geen superdag, toch zijn de 12 stuks op zo een moeilijke dag bevredigend. 

Ik ben 100% zeker dat ik stukken minder had gevangen, als ik motorloos had gevaren. Ik had dan zeker niet zoveel water kunnen afvissen, en daar de vis nog heel verspreid lag, zou dit zeker een groot nadeel zijn geweest. 

Maikel ziet het anders, het was hem taai, taai. Dit was voor hem één van de weinige zwakke dagen die hij in een jaar moet doormaken. 

De 10 stuks zijn hem eigenlijk onvoldoende. O, ja, hij kon dan toch zijn dagtotaal niet verdubbelen. Dat betekent dat ik nog een biertje tegoed heb. Maar zoals ik me nu voel, mag het eerder een warme chocomelk met een kraagje van slagroom zijn .

Bart Debaes

Let op: diverse onderdelen van de Float-Plus zien er nu anders uit; vooral aan de sterkte werd serieus gesleuteld, maar ook aan het visuele aspect werd gewerkt. Om de nieuwste versie te zien, ga dan naar www.floatplus.com. Liever filmpjes kijken? Dan kan je deze link op Facebook volgen.