De Allrounder 69 Niks Sint en toch taaitaai (1)

De Allrounder 69  

Niks Sint en toch taaitaai (1) 

Door Bart Debaes  

Ook dit is een artikel dat een eind geleden werd opgetekend, namelijk van rond de tijd dat de goede Sint langs komt in 2016; dus nu bijna al een jaar geleden.

Blij dat ik met Maikel nog eens kan proefvaren en vissen met zijn vernieuwde versie van de Float - Plus bellyboat-motor. Deze aandrijving zal vandaag zeker ook geen slechte zaak zijn voor mijn vermoeide benen.

Als ik via de trap naar beneden kwam, voelde ik dat er nog veel stramheid inzat. Dit vanwege het vele wandelen tijdens het voorbije familieweekend, of zou het dan toch resten zijn van de Franse Picon die er te vaak en te rijkelijk vloeide? 

Een jachthaven, voor mij op 2u15 rijden, was de afgesproken vertrekplaats. Mijn hoofd was blijkbaar ook nog niet ten volle aperitiefloos fris, want toen ik vertrok voor de autotrip, merkte ik op mijn GPS dat ik een half uur te vroeg zou aan komen. 

Blijkbaar had ik de wekker onjuist vroeg gezet! Pech komt nooit alleen, want toen ik net was aangekomen, belde Maikel me dat hij volop in de ochtendfile was terecht geraakt. Het zou een stuk later zijn als hij aankwam. Niets aan te doen, de ochtend gaf prachtige kleuren vrij, dus ik had ruim de tijd om wat te fotograferen.

Vroege ochtendkleuren.

Een paar Duitse concullega’s hadden wat moeite met traileren, en daar ik toch tijd zat had, kon ik hen evengoed wat helpen. Eenmaal zij vertrokken waren, trok de nu opkomende zon opnieuw mijn volle aandacht. De camera klikte overuren, en ik verzamelde een mooi voorraadje zonsopgangbeelden. 

De zon schildert de lucht met een indrukwekkend kleurenpallet.

Met stevige snelheid nadert in de verte een witte bestelwagen die ik herken. Vlot volgt de begroeting en nog vlotter wordt onze ‘oorlogsvloot’ klaargemaakt. Opnieuw verzag Maikel me een gemotoriseerde versie van een belly. Handig wordt alles in elkaar gezet, duidelijk dat hij dit al vele, vele malen voorheen deed. Ondertussen legt hij me uit wat de laatste vernieuwingen zijn ivm zijn aandrijfmiddel. 

Ruim uitleg tijdens het klaarmaken van de vloot.

In de waterdichte koffers, waar de hoofdbatterij in past, kan straks ook de batterij voor de draadloze aansturing van de schroefsnelheid. Deze koffers worden heel gemakkelijk achterop de belly vastgesjord met passende elastieken. Hiermee zitten ze muurvast en stabiel.

Vast en stabiel.

Samen dragen we de belly’s naar het water. Daar moet de motor er nog opgeklikt worden. Ook dat is een Ingenieus en snel systeem: opschuiven, borgpin vastklikken en klaar. Op de foto is onderaan de gele belly ook te zien op welke manier de transducer werd geplaatst. Geen gedoe meer met een vervelende, in de weg zittende transducerstang, die te vaak schuin wil gaan staan, maar een vast systeem onderaan het zeil waarop je zit. Zo hangt de transducer ook altijd op dezelfde diepte.

Twee slimme montages.

Zonder peddels aan de voeten is het instappen een fluitje van een cent. Het is wel weer eventjes gewend worden, dat elektrisch varen. Vooral het sturen wil ik weer volledig onder de knie hebben voor ik het grote water op ga. Het duurt twee minuutjes, en dan ben ik er klaar voor. 

Mijn compagnon heeft ondertussen al 70 meter voorsprong. Nog voor ik de haven uit ben, hebben we al te maken met een vreemde ontmoeting. Vlak naast Maikel weerklinkt een stevige klap op het water. Met een ruk draai ik me in zijn richting, en zie een kolk, waar daarnet ‘iets’ onder dook. 

Beide hebben we geen idee wat het kon zijn, maar dan wijst Maikel me een richting aan. Ik hoor niet goed wat hij er bij roept, maar wat verderop komt het ‘iets’ net terug boven. Het blijkt een bever te zijn. Die zag ik in deze omgeving nog nooit. Dit imposante knaagdier houdt lang onze aandacht vast, tot het verdwijnt tussen de aangemeerde pleziervaartuigen. 

Een zeer verassende ontmoeting.

Eenmaal het verdwenen is, lonkt me een andere waterbewoner: de snoekbaars. Volle kracht vooruit, euch, eigenlijk achteruit. Ik kan het al weer niet laten om mijn topspeed uit te proberen. Met de voetjes zo gestroomlijnd mogelijk omhoog, klok ik af op 3,7km/uur. 

Heel wat meer snelheid dan zelfs de grootste peddels me zouden kunnen leveren. Het levert ons wat extra veiligheid, als we bijvoorbeeld wat in de weg zouden liggen van een vrachtboot die dicht tegen de kant vaart. 

We zijn wel wijs genoeg om te beseffen dat we met dit vaartuig de overkant niet moeten gaan opzoeken. We zijn daarvoor noch snel genoeg, noch voldoende zichtbaar voor aanstomend vrachtverkeer. 

Verstand erbij houden met dit soort boten in de buurt.

Al gauw gaan we elk wat onze weg. De vis ligt op diverse diepten, op zowel zeven meter tot 11 meter mogen we de beten verwachten. Vlot gaat het echter niet, en de vis ligt ruim uit elkaar. 

Zoals wel vaker de laatste tijd, ben ik weer gestart met een double bodyshad van Seducto. Dit soepel aasje leverde me de laatste tijd erg goed vis op, dus het vertrouwen erin is groot. Zeker in de groen-geel-rode uitvoering, maar met dit heldere water start ik met een blauwe variant. Kwestie van uit te proberen als dat kleur ook een goede vanger is. 

De Seducto double bodyshad is ondertussen een bewezen vanger.

We ondervinden al gauw dat diagonalen het best aanbeten uit lokt, zo kan je toch een redelijk gebied water afvissen. Een snelheid van 1.3km/uur houd je peddelend echt niet lang vol, maar wij varen wel elektrisch hé, en dat is dus vissen vanuit een gemakkelijke zetel. 

Je kunt je ten volle concentreren op het vissen zelf. Enkel als je uw bootje draait, en dan anders op de wind komt te liggen, moet je met de regelschakelaar je snelheid wat aanpassen. Op de ondiepere stukken kan ik nog de bodem houden met een snelheid van bijna 2 km/uur. Afzoeken van een gebied gaat zo behoorlijk snel. 

Elk krijgen we hier, in zowat twee uur tijd, vijf aanbeten, waarvan er vier bleven hangen bij mij, en drie bij mijn kompaan. Ik vind dat zelf zeker geen ramp, maar Maikel is veel meer gewend, en hij stelt voor om het op een andere stek te gaan proberen. 

(wordt vervolgd in deel 2)

Bart Debaes