De Allrounder 61 De eerste kennismaking met de Float Plus (1)

De Allrounder 62  

De eerste kennismaking met de Float Plus (1)  

Door Bart Debaes  

Kort voor onze Blackbasstrip naar Spanje, werden tussen mijn vismaten geheime zaken besproken, zaken waar ik voorlopig buiten werd gehouden. Vreemd; Maikel en Tom moesten persé hun eigen belly’s mee. Dit niettegenstaande deze in de begeleidingskostprijs zaten, die de gidsen ons hadden doorgegeven. 

Ze moesten namelijk iets testen, iets dat al bijna op punt stond, maar ik mocht voorlopig niet weten wat. Ik zag het eigenlijk eerst een beetje als een poging tot het opjutten van mij. Net zoals we steeds bezig zijn over het nieuwe ‘geheime, ultra-vangende’ kunstaas, dat we weer eens hadden gekocht voor een komende vistrip. 

Het bleek echter iets compleet anders. Maikel was, als bezeten bellyboat-visser, al een ganse tijd bezig met de ontwikkeling van een elektrische aandrijving voor zijn buikboot. De ontwikkeling stond al heel ver, en een extra week proefvissen in Spanje behoorde bij de eindtesten. 

Uiteindelijk konden ze er in Spanje dan toch niet mee aan de gang, omdat de nieuwe motorbehuizing toch niet op tijd klaar geraakte. Al zouden ze zeker op de winderige dagen super van pas zijn gekomen op die extreem grote stuwmeren.

Een motortje had hier wel van pas gekomen.

Mijn nieuwsgierigheid naar zijn uitvinding was ondertussen wel erg groot, en ik was blij dat we, eenmaal terug thuis, snel voor een ‘proefvaart-visdag’ een afspraak maakten. Het mocht enkel en alleen, als ik beloofde er nog niemand met over te praten; want bekendmaking mocht maar enkel gebeuren als alles perfect op punt stond. 

Er moesten namelijk nog de nodige zaken worden gedaan om de patenten te verkrijgen, zodat dit zonder mogelijke ‘na-apers’ op de markt kon worden gebracht. Daarom verschijnt dit verslag dan ook stukken later dan de datum van deze gemaakte visdag.

We starten al met een geweldige zonsopgang. Het was eind juni, en ze voorspelden een zonnige voormiddag die echter zou uitlopen in een laat onweer. De waterstand van de rivier was erg hoog geweest, en Maikel had er de voorbije tijd al prima gevangen onder veel kouder weer, dus niets dan goeds staat ons te wachten. 

Een knappe zwarte nestbewaker.

Eerst bestudeer ik zijn uitvinding eens boven water. Hierbij krijg ik honderduit uitleg van de maker. Hij is duidelijk erg bezield. Een gans verhaal komt naar boven, van hoe hij met dit idee startte van nul. 

Onderdelen kopen en samenstellen, dan modellen tekenen en laten uitprinten met een 3-D printer. Het geheel testen en de onvolkomenheden er uit sturen. Betere onderdelen uitprinten, opnieuw testen, andere motor, sterkere motor, nog een betere motor maar, wel voor dezelfde prijs; en opnieuw testen. 

Dan de zoektocht in de wereld van de batterijen. Ze moeten kwalitatief goed zijn, maar toch geen vermogen kosten. Toch blijken deze lithiumbatterijen voor een groot deel de kost te zullen uitmaken. 

Weer gaan testvaren, nu uren aan een stuk op vol vermogen, om na te gaan hoe lang de batterij het vol zal houden; want naar de perfectie wordt gestreefd. Het aantal uren dat Maikel nu al in zijn geesteskind heeft gestopt, zullen onbetaalbaar zijn, maar hij beleefde er ook al veel genoegen aan. 

Beetje bij beetje is hij gekomen op wat dit nu is. Eenmaal het bestaat, lijkt het een ei van Columbus. Maar je wilt niet weten wat voor moeite dit alles heeft gekost. 

Het systeem bevalt me op zicht al, maar om er helemaal voor te vallen, wil ik het toch eerst eens “beleven”.

Mijn gastheer maakte daarom ook voor mij al een tweede ‘test-bellyboat’ klaar. Deze moet namelijk vooraf al van een extra zeil worden voorzien met een bevestigingsstuk. Dit om er gemakkelijk de motor met schroef op te kunnen monteren en demonteren. 

De montage van het motortje gaat zo erg vlot. Het wordt gewoon in de gemonteerde rail geschoven, en met een klikpennetje vastgezet. Daarna moet de draad nog geleid worden naar de batterij, en voorlopig ook de sturing van de gashendel. Bij de uiteindelijke versie zal dat laatste wegvallen, want de sturing wordt draadloos. 

De motor simpel opschuiven en vastklikken.

Al gauw mocht ik gaan proefvaren. “Zwemvliezen zijn helemaal overbodig”, haalt mijn gids aan, “Je kunt perfect sturen door met uw voeten een beetje te bewegen.” Dat maakt het instappen van op een gladde oever, dan meteen ook stukken gemakkelijker. 

Het moment dat ik van de kant vertrek, zet Maikel me wat af, en klikt hij mijn gashendeltje op volle kracht. Ik schrik me rot, vanwege het Ferrari-gevoel dat zich van me meester maakt! Wat geeft dit kleine schroefje een grote stuwkracht! 

Ik dacht dat ik vanwege de traagheidwet gewoon uit mijn belly zou schuiven. Je vaart hiermee namelijk ook nog steeds achteruit, dus als je buikboot snel start, lijkt het alsof je lichaam vooruit wilt. Twee seconden later heb ik de hendel al weer lager gezet, en kan ik rustig wat testvaren. 

Dat valt reuze mee. Het is wel wat leeg en onwennig om zonder zwemvliezen te peddelen, want normaal kan je zonder die vinnen echt niet veel doen in een bellyboat. Na wat rondjes, en de nodige versnellingen te hebben gemaakt, (want oooww, wat blijft dat leuk om doen) voel ik me al snel rijp genoeg om ook effectief te vissen. 

Dat start ook super. Mijn vismaat ligt nog niet te goed water of mijn vangstenteller staat al op het cijfertje twee.

We varen naar een stroomnaad die hem de vorige keren goed vis leverde. We halen daarbij onze topsnelheid van 5km/uur. Dat lijkt heel snel zo dicht tegen het water aan, en dat is een snelheid die je bijlange nooit haalt op peddelkracht. 

De stroomnaad heeft zich vanwege het zakkende water wel wat verlegd, maar de vis blijkt nog aanwezig. Dat blijkt ook al gauw in de aanbeten. We krijgen soms zelfs een dubbele hook-up. 

Dubbele hook-up.

De beten zijn vaak erg fel, en als je een misser te verduren krijgt, komen ze graag nog eens opnieuw. Het terugkeren op de stroming gaat vlotjes, en ik haal aan dat dit wel heel wat peddelkracht zou kosten moest je dat op de benenmotor willen doen. Nu is dat gewoon je voeten wat kantelen zodat je draait, en de gashendel extra open zetten. 

Maikels hengel staat plots erg goed krom. Voldoende krom om begerig mijn camera boven te halen. De zeventiger gebruikt de aanwezige stroming, om lang en hard te vechten. 

Knappe zeventiger.

Even later is een keiharde dreun het sein dat ik ook met zo een gespierde vis aan de robbel mag. Het is heerlijk drillen met mijn parabolisch hengeltje. De vis krijgt een dik dankjewel mee als ik hem terug naar zijn donkere diepte laat vertrekken. 

Een dikke dank je wel.

Ik ben ondertussen al lang om; ik ‘móet’ dit systeem hebben! “Geef hier die bestelbon”, roep ik Maikel toe. Ik zie namelijk nu al een hoop voordelen voor me. Dit opzetten kost me veel minder tijd dan mijn boot te traileren. 

Ik kan er gemakkelijker mee op uit als ik bvb een dag toch maar anderhalf uur vistijd heb. Dit kan nu gewoon mee op gezinsvakanties, en weekends, waar ruimte voor de boot, en echte vistijd toch meestal schaars is. 

Kademuren van vaarten loodrecht afdalen, zal nu veel gemakkelijker worden als ik daarna geen peddels meer moet omdoen. Oevers met grote stortstenen zijn ook al geen pretje als je ze moet afdalen met de vinnen aan. Het te water gaan wordt er eigenlijk overal gemakkelijker door. 

Dit lijkt me zelfs veel veiliger op de dagen met veel wind, dan met mijn bootje, waarbij 3BF op groot water vaak al te veel is. Varen gaat vaak nog net, maar goed je aas aanbieden is al veel minder goed te doen. 

Ik haal dit op bij Maikel, en hij toont me vanop zijn smartphone beelden van een visdag met 6 en zelfs 7BF, waar elke visboot binnenshavens moest blijven, maar hij de ganse dag door prima ving. 

Als ik dan de voorbije winter bekijk, die heel erg veel winderige dagen in het weekend had, dan zou ik veel meer kunnen gevist hebben. Vroeger zat ik zelf ook al menig uur met de buikboot op het water, zelfs op dagen dat de golven me over het hoofd sloegen, en dat gaf eigenlijk geen problemen. 

Het voelde steeds veilig aan, maar te vaak was er peddelend geen terugkeren aan. Soms moest ik heel ver aan de wandel achteraf, met mijn vaartuig op de rug. 

Als je dan wel kon terug keren, was dat dan door enkel te concentreren op het peddelen, en was er op de terugkeer, van vissen geen sprake meer. Terug op de oever, zwoer ik dan uitgeput dat me dit toch niet meer zou overkomen. 

Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Met dit kleine motortje zou dat nu allemaal verleden tijd kunnen zijn, ja ik was al helemaal om. 

Beetje winderig!

Maikel haalt nog voordelen aan van zijn uitvinding. Als je nog een extra (goedkope) ‘mountset’ aanschaft, kan je het motortje ook gewoon op je kajak plaatsen, of op je surfboard, of op het steeds populairder wordende SUP board. 

Op zonnige, warme dagen is het zo heerlijk op het water toeven. Je kan zo zelfs, zonder je in het zweet te werken, een mooie afstand afleggen. Superleuk voor de vrouw en al helemaal voor de kids. 

De uiteindelijke versie zal zelfs zeewater-proof zijn, zodat je er ook de zee mee opkunt, op rustige dagen. Of laat de vrouw maar liggen bruinen volgende zomer, de makrelen zullen me lonken als sirenes, al zal verstandig omspringen met de gevaren van de zee nog altijd heel belangrijk blijven.

Op een rustige zee zal dit nu zeker kunnen.

Mijn overtuiging wordt gedurende de dag alleen maar sterker. We doen een aantal erg snel stromende stukken aan, waar je zelfs met de grootste peddels nooit omheen de kribben zou geraken. De gashendel nu op full power, de voeten zo gestroomlijnd mogelijk houden, en de hindernis wordt vlot genomen. 

Bij dit riviervissen, is het positioneren van een standaard visboot altijd bepalend voor al of niet vangen. Het komt zelfs voor dat de kapitein bijna niet tot vissen komt, als hij de boot perfect wil sturen voor zijn vismaat. 

Met dit systeem is het een fluitje van een cent. Het samenspel van je richtinggevende voeten en de krachtbepaling van de gashendel, zorgen ervoor dat je zelfs perfect kunt blijven liggen op een draaikolk. 

Daar onder ligt de diepste kuil, en oma snoekbaars weet die best te vinden. Een paar van die oma’s kunnen Maikels uitvinding dan ook van boven water komen bewonderen.

Omaatje snoekbaars.

Tussen twee kribben in, kan hij een baars plukken, en wat verder gaat de hengel hoepelrond op een sterke riviersnoek. Ik ken mijn vismaat en weet dat ik me moet haasten om hem samen met deze vis op foto te krijgen. 

Maikel wil eigenlijk niets liever dan enkel snoekbaarzen vangen, en snoeken zijn ‘really not wanted’. Ze gaan altijd zo snel mogelijk terug, tenzij ze 110cm plus zijn      ;-)

Zeldzaam beeld: Maikel met snoek.

(Wordt vervolgd in deel 2)