De Allrounder 58 Het snoekenparadijs

De Allrounder 58 

Opnieuw naar het snoekenparadijs, meer 15 

Door Bart Debaes 

Wims ‘smartphone-gps-functie’ stuurt ons via onbekende wegen naar onze vooropgestelde stek. We hebben beide de indruk dat we hierdoor nogal wat tijd verliezen, bijgevolg staat er wat stress op onze gedragingen. Eenmaal aangekomen, vliegt alles heel snel uit de wagen.

Als de buurman even weer een praatje komt maken, snelt mijn makker er toch met grote stappen van door; geen tijd nu. Ik blijf toch wat hangen, want deze oude man vernieuwde een stuk van de houten steiger, waardoor wij nu zo veel gemakkelijker bij het water kunnen.

Toch al wat werk aan.

De keuze om met welke hengels te vissen, ligt in mijn hoofd al vast. Ik neem geen dood-aas mee, het leverde toch niet op naar behoren; en ik wil ten volle met de lichtste Evoque hengel aan de slag.

Deze nieuwste telg uit de Arca-stal leverde me in de polder al heel erg veel sport. Eén nadeel: vanwege zijn laag werpgewicht, kan logischerwijs niet elk kunstaas ermee gegooid worden.

De kleinste Seducto is zowat zijn maximum om prettig te vissen. Samen vormen ze wel een heerlijke combinatie, waarmee ik ook nu weer start.

Heerlijke combinatie.

Tegen dat ik in mijn belly zit, is Wim al ver links opgeschoven in de richting van het eiland. Niettegenstaande dit wel de beste stek is, ga ik er niet achteraan. Ik zal toch maar bij afgeroomde delen aankomen, en eigenlijk was het de vorige keer hier rechts, ook niet slecht.

Tien worpen ver glijdt een goudkleurige schicht dicht langs mijn gele aasje aan. Wat korter bij gebeurt dit opnieuw. Ik vermoed dat een echt kleintje zijn best doet, maar de te grote hap niet echt durft te pakken.

Ik schakel snel over naar een 9-grams Syclops lepel. Nu gaat de ‘reus in wording’ wel zijn kans, en mijn hengel mag aan de dans. De nul is verdwenen, en gelijk daarmee het klein beetje ‘roze-T-shirt-stress’ ook. Het lepeltje moet erg diep in de bek worden teruggezocht.

Weer erg diep verzwolgen.

Ik geloof er in dat dit wil zeggen, dat die hap dan een kunstaasje is, dat ze dat moment wel erg lusten. Bijgevolg ga ik met dit lepeltje door. Het legt me geen windeieren. Naast het feit dat dit ding werpt als een speer, vist het heel erg prettig binnen.

Zo goed als geen weerstand wordt gevoeld, waardoor de aanbeten heel erg zuiver doorkomen. En die aanbeten komen erg vlot. Ik krijg bijna ook niet te maken met missers of lossers, de achting voor de makers van mijn hengeltje stijgt opnieuw.

Ik beleef mijn mooiste uurtje van deze voorbije visreis. Al zijn de snoeken allen ‘maar’ rond de 50 centimeter, de drils zijn telkens heerlijk.

Even moet ik wel heel erg aan de bak, als een snoek van 67 zich ook laat verleiden. De slip moet heel regelmatig bijspringen om het gevecht in goede banen te leiden. Op die momenten gaat de hengel in zijn diepste curve, en mijn gemoed bevind zich dan in de hoogste sferen.

Ach, mijn God wat blijf ik hiervan genieten.

Ik neem me voor om dit stokje deze zomer ook mee te nemen naar Noorwegen. Misschien krijg ik daar spijt van, maar ook daar zal in de kanten waarschijnlijk wel wat kleine vis te vangen zijn. Jullie zullen het hier nog wel lezen als het lukte.

Het wordt nog mooier als de wind helemaal afvalt. Een paar keren doet ook de zon haar best om even te komen piepen. Niettegenstaande de drang om nog vis te vangen groot is, dwing ik mezelf een paar keren, om rond me heen te kijken.

Te kijken, en te beseffen wat voor “lucky bastard” ik ben, dat ik hier weer mag zijn. De omgeving is prachtig, mijn rug liet me dit jaar nog niet in de steek, het weer valt niet tegen, en de vangsten lukken prima.

De wind valt volledig af.

Och, och, ik wil hier vanavond nog lang niet weg. Helaas moeten we op tijd zijn om ons avondmaal te nuttigen. Onze gastvrouw, die ons zo goed verzorgt, mogen we toch niet afvallen.

Wim komt al terug. Mijn vermoeden dat ook hij wel een zot uurtje zal meegemaakt hebben, is volkomen onwaar. Uit één beet en één tik kon hij één eendenbek plukken tegen het eiland aan. Voor de rest leek alles wat hij beviste volledig uitgestorven.

Even lees ik wat ongeloof is zijn ogen, als ik hem meld dat ik er dit uurtje tien ving. Toch weet hij wel dat er in ons clubje niemand is die zou liegen om zichzelf op een piëdestal te plaatsen.

We geraken maar net op tijd in de B&B. Dat we een (voor ons) ietwat vreemde combinatie op ons bord krijgen, maakt niet veel uit. We kunnen er erg van genieten. De calorieën zijn ook wel erg vandoen na de zoveelste dag peddelen.

Ongewone combinatie.

Ondertussen komen de verhalen naar boven. Kurt en Fré hernamen ook een paar wateren van het begin van de week. Ze vingen uitstekend. Met ons vieren geraken we zo aan 130 snoeken vandaag. In aantallen dus de tweede beste dag tot nu toe. Blijkbaar zijn mijn twee tachtigers de grootste vissen die honger hadden. Kurts ‘two-tone-pike’ was dan wel weer de ongewoonste vangst.

Two-tone-pike.

Het onderwerp van de avond is vooral, dat bepaalde meren ook prima leverden, niettegenstaande er al werd op gevist op eerdere dagen.

Guy’ s bende had op één meer net dezelfde ervaring, terwijl het op een ander dan volledig tegenviel. Weer veel voer voor discussies en visies dus. Het is eigenlijk al en stuk in de volgende dag als we er nog steeds over bezig zijn. Debriefing, weet je wel.        

Geen actiedag zonder debriefing.

Bart Debaes