Opnieuw naar het snoekenparadijs, meer 13

De Allrounder 56 

Opnieuw naar het snoekenparadijs, meer 13 

Door Bart Debaes 

We moeten vandaag eerst een hengelsportzaak zoeken, want Wims waadpak dichten lukte weer niet. Via het internet vinden we een zaak die goed is voorzien met gear voor roofvissers. Terwijl we er naar toe rijden, zoek ik meren op in de omgeving, die we na het shoppen kunnen aandoen.

De winkel is nog niet open, de teller van de beschikbare vistijd loopt echter verder af. Een Ierse waternimf houdt me ondertussen gezelschap.

De waternimf staat wel droog vandaag.

Als we binnen geraken staan we verstomd wat voor een collectie hier te koop is. Heel veel diverse merken liggen echt kortbij elkaar gestapeld te lonken. Ik kan er gemakkelijk aan weerstaan, want het meeste is wel van een formaat dat ik met mijn hengels niet kan / wil gooien.

Zo te horen gaan hier in Ierland steeds meer grote snoekwedstrijden door waar veel geld in te verdienen valt. Het is echter steeds op de grootst mogelijke snoek dat er wordt gevist.

Geen spek voor mijn bek dus, geef mij maar liever veel aantallen. De zoektocht naar een passend waadpak blijkt wel veel moeilijker dan verwacht. Uiteindelijk rollen we zelfs buiten zonder pak.

We hoeven gelukkig niet te ver rijden naar de eerst mogelijke stek. Volgens de winkelier is de snoekstand prima, maar vist hier niemand, omdat het te moeilijk bereikbaar is.

Bij onze eerste aanblik valt dit echter wel reuze mee. We lopen zelfs eerst snel even naar het water om de helderheid na te zien. Ook die blijkt prima te zijn; we schatten zo’n anderhalve meter. Wow, en niet bevist, dat opent perspectieven.

Dit ziet er prima uit.

Daar het ondiep lijkt aan de linker voorkant, beslis ik om met mijn 8 grammer aan de slag te gaan. Ik had er al zoveel plezier op, dat ik de eventuele extra misser wel bij wil nemen. Na een half uur ben ik al terug op de kant om mijn andere stok op te halen.

Het ondiep zijn, was maar een schijn. Net als de omgevende kanten loopt het onder water heel snel af. Een worp ver, duidt de Deeper al 4-6 meter aan. Mijn lichtste hengeltje kan lang geen pluggen aan die zich naar die diepte toe willen trekken.

Tegen de tijd dat ik terug ben, plukte Wim er kort na elkaar drie bij de eerste uitstulping van de oever.

De uitstulping rechts was een prima stek.

Ondertussen tuigde ik mijn Diamaster dood-aas-hengel om in spinhengel, en mijn zwaarste Evouque mag eens als dood-aas-hengel aan de slag. Heel graag wil ik namelijk de 300 versie van de Inspiration molen verder testen.

Op de dood-aas stok weerde hij zich prima, maar voor een 3000 model was dat helemaal geen zwaar werk tot nu toe. Er zit op die molen daarenboven een nieuwe lijn, die ik nog verder moet leren kennen, maar die tot nu toe al heel erg mee viel.

Het gaat om de 15°° Mustad Wish. Om eerlijk te zijn wist ik zelf niet dat Mustad ook lijnen op de markt bracht, maar deze lijn werd me sterk geadviseerd. Deze groene, soepele, uit 8 strands opgebouwde braid is echt heel erg rond.

Hij is zo strak geweven, dat hij de indruk geeft dat je met een nylon lijn aan het vissen bent. De lijn vliegt bij het werpen erg vlot van de spoel; het zorgt duidelijk voor verdere worpen. Op zicht lijkt er me wel gefoefeld met de opgave van de diameter, logisch dan ook dat hij 16 kg kan houden.

Terwijl Wim de eerst komende baai uitvist, peddel ik hem voorbij. Diverse keren wissel ik van kunstaas om uit te zoeken wat ze vandaag wel lusten. Op een klein, diep duikend Storm plugje komt de eerst patat.

Oef, zo zie ik de roze T-shirt toch al voorbij gaan. De snoek greep in volle vertrouwen, want de hap zit diep. Ik ga er dus van uit dat dit kunstaasje er nog wel zal verleiden.

Het blijft echter bij die ene, ik nader al de eerste hoek. Hier staat een worp ver maar drie meter waterdiepte. Perfecte stek dus om de Aruku in te zetten. De switch werkt verbluffend. Op vijf worpen krijg ik evenveel echt harde bokken te verduren.

Mijn ringvinger begint al weer wat te kreunen, maar de sfeermeter in mijn hoofd stijgt tot een heerlijke hoogte.

Helaas kan ik maar drie van de vijf aanbeten daadwerkelijk landen. Geen probleem, ik heb nog een lang stuk soortelijke oever te gaan, en hoho, ik heb het vangende kunstaasje gevonden! De snoeken vechten echter niet hard voor hun formaat. Het lijkt alsof ze niet in conditie zijn.

Het kunstaasje van het moment.

Nu Wim weer achter staat, zwemt hij me snel voorbij, hem lonken de nog maagdelijke delen van de plas. Ik zit voorlopig nog vol vertrouwen, wat wil je ook na zo’n versnelling.

Aan de plas hangt nog een lange brede baai. Het lijkt wel alsof dit meer in twee delen werd gedeeld.

Dit tweede deel is echter helemaal ondiep, want het staat totaal vol met stoppels. Tussen de stoppels in, zijn wel wat lijnen te zien, waar je in kunt vissen met een spinnerbait.

Op warme zonnige dagen moet dit hier echt de max zijn, als zowel de prooivis als de rovers hier komen te liggen. Vandaag is de zon en de warmte nog in bestelling; helaas de aanbeten blijkbaar ook.

De ingang van het stoppelveldmeer.

Toch geloof ik er in dat er hier nog wel een enkeling zou kunnen liggen. Ik besteed ruim tijd aan de stek, omdat ik geloof dat de eventueel komende acties wel voor veel spektakel zouden kunnen zorgen.

Het blijkt echter tevergeefs. Wim was de slimste om al veel sneller andere oorden op te zoeken. Hij staat ondertussen op zes stuks.

Voor ik hem achterna ga, snel ik me nog eerst naar mijn superhoekje van daarnet. Veel kans dat er daar nog wel één zal liggen. Het blijkt opnieuw een verkeerde gok.

Schuin steek ik nu het ganse meer over. Ik geef mezelf ook hier niet veel kans met 15 meter water onder me, maar je weet maar nooit.

Er volgt een beetloos uurtje. We snappen nu wel waarom er hier nooit iemand komt snoeken. Het gaat hem niet om de bereikbaarheid van het meer, maar de snoeken kan je blijkbaar niet bereiken...

Tijd om de handdoek in de ring te gooien. Op de laatste 20 meter vang ik mijn vijfde. Ook deze laatste vecht niet hard. Zij poging om toch eens te springen breekt hij vroegtijdig af.

Mislukte poging tot sprong.

Vreemd toch, zou dit met de waterkwaliteit te maken hebben? Samen plukten we er dus 11. Drie uur tijd hadden we er wel voor nodig, we zijn ondertussen wel (te) veel meer gewoon. Meer 13 is voorlopig ons “ongeluks-getal-meer”.

Ik beach mezelf op de stek waar ik mijn lichte hengel achterliet. Het is een klein klimmetje om uit de belly te geraken. Om dit “hengelveilig” te doen, leg ik ze alle drie naast elkaar op de rots van de oever. Eenmaal uit het water lijkt dit me dit geheel wel fotogeniek. Ik diep nog een laatste maal mijn camera op.

Mooi plaatje toch?

Bart Debaes