Opnieuw naar het snoekenparadijs, meer…

De Allrounder 53  

Opnieuw naar het snoekenparadijs, meer 10 (2)  

Door Bart Debaes  

Als de snelheidsduivel recht op mijn dobber afraast, probeer ik zo goed mogelijk af te remmen, maar al gauw moet ik in de weer met twee hengels. Het lijkt nu eerder op breien voor mensen met zware coördinatieproblemen. Alle twee de lijnen hangen al snel compleet door elkaar. Ik breng de vis binnen in een kluwen van vislijn en montages. 

Om groter onheil te voorkomen, land ik de snoek niet, maar onthaak ik de vis terwijl hij voor de Belly ligt. Met mijn Hookout valt dat prima mee. Dit blijft toch wel een uitstekende onthaaktang. Ik haal het zootje binnen, maar ontnestelen zie ik niet direct zitten, teveel tijdverlies. Het wordt een werkje voor vanavond na het eten.

Teveel tijdverlies.

Met een paar knipjes bevrijd ik mijn lepel. Dank zij de ‘not-a-knot’ is het snel her-optuigen een eitje. Algauw mag mijn dril-arm ook weer aan de slag, want de snoeken blijven actief. 

Guy komt ook al ‘helpen’. Ik besluit om het baaitje links naast het schiereiland uit te vissen. Er staat hier erg weinig water, maar verderop staat dan weer gele plomp, dus misschien krijg ik daar net weer wat diepte. 

De twee omgevallen bomen lijken me echte snoekmagneten, dus trekken ze mij natuurlijk ook aan. Hoe nauw ik ze ook aanwerp, er volgen niet de verwachte aanbeten. Er zit nochtans aasvis; de kleine kringen die soms verschijnen, verraden ze.

Even verderop kan ik weer wandelen, vanwege de ondiepte. Dat maakt dat ik nog wat zuiverder kan vissen. Netjes leg ik de worpen naast elkaar, om de ganse baai af te dekken. Deze lijkt echter vis-loos. Enkel helemaal tegen het uiteinde aan, kan ik een dertiger naar binnen draaien. 

Terwijl ik me omdraai om de terugweg in te zetten, zie ik vanuit mijn ooghoek een deining tussen de omgevallen bomen van daarnet. Hoezo?? Zit daar dan toch een roofvis? Drie worpen zijn noodzakelijk om me het bewijs te leveren. Het roept alweer vragen op. Lag die dikke zestiger daarnet ook al, of kwam hij net deze snackbar binnen gezwommen voor zijn avondmaal? 

Bewijzen kan ik niets, maar snel nog een half uurtje verder vissen wel. Ik spoed me terug naar mijn superhoekje van daarnet. Het levert me toch nog een tik op. 

Misschien van één van de gevangen snoeken van daarnet? Weer een vraag om wat over te mijmeren. Ik zag dat Kenny deze kant al twee keren uitwierp, maar hij gooide niet tot pal in het ondiepe, misschien dat……….

Het levert me ook niets op. Toch schuif ik nog wat verder door langs de lange kant; die werd nog niet bevist. Ver uitlopende stengels van waterdrieblad vormen hier het milieu. Op warme zonnige dagen liggen snoeken graag tussen de wortels van deze plant. 

Van zon en warmte is vanavond niet veel te bespeuren. Als ik de plantenbedden uitkom, en het wijd opgooi, geraak ik toch weer in de vis. 

Eén van die aanvallers meldt zich met een gigantische beuk. Mijn ringvinger krijgt zo alweer de melding dat zijn eeltlaag niet voldoende dik is. De dril is fantastisch. 

Zware diepe beuken worden afgewisseld met snelle runs. Dit wordt de dikste van de avond! Aan de pogingen om foto’s te maken is te zien dat de ‘bever’ wat op mijn lijf zit. Haarscherpe beelden kan je zo niet nemen.

Met wat bever in de vingers.

Kort na het klikken van de camerasluiter, voel ik de hengel recht veren. Damnnnnn, hoe komt dat nu? Veel kan ik er niet blijven bij stilstaan, want er wordt geroepen dat we er uit moeten. 

Op de terugweg gooi ik van ver toch nog even de eilandhoek aan. Ik geraak bij lange niet bij de takken, maar halfweg de worp komt alweer zo een harde beuk. Woww, blijkbaar komt de grote vis in actie, en nu moeten wij weg; jammer, jammer. 

Veel jammer is er echter niet aan de dril. Joehoe, what a fun! Deze voelt nog een stuk zwaarder aan dan die van daarnet! Dit wordt meer dan een troostprijs. De hengel wordt alweer getest op de diepte van zijn buiging. 

Constant moet de molen correctie brengen, om breuk te voorkomen. Guy is naderbij gekomen, en levert de foto’s van de ‘diepte-buig-testen’.

De ‘buig-curve-test-foto’s’.

Ik geniet met volle teugen van mijn kers op de taart van deze dag. Na een paar minuten dril komt mijn taart dichterbij, ik denk dat ik ze elke moment nu zal kunnen grijpen. 

De kers blijkt echter een andere, vergiftigde bessensoort te zijn. Eensklaps veert de hengel weer helemaal recht. Opnieuw wist een bak zich van de haken te ontdoen. Vreemd genoeg enerveer ik me er dit keer minder aan. 

Mijn brede smile van tijdens de dril blijft gewoon aan mijn gezicht plakken. Een voldane rust maakt zich van me meester. Wow, wat een machtige afsluitende sessie was dit. 

Elf snoeken in anderhalf uur. Net geen twintig stuks vandaag, en de eind-actie was weer heerlijk. Op het gemakje peddel ik naar de oever. Verder vissen hoeft eigenlijk niet echt meer, maar toch doe ik nog een paar worpjes om het af te leren.

Heel kort voor de kant, waar al twee bellyboten vissend passeerden, komt alweer een bonk. Deze blijft wel hangen; het is een leuke om de avond mee af te sluiten.

Leuke brochet d’adieu.

Wims hoekje leverde ook wat hij verwacht had. Veertien snoeken kwamen binnen, een paar ervan waren knappe exemplaren. Enkel van de vele missers heeft hij weer te klagen. Het blijft hem enigszins achtervolgen dit jaar, maar hij is zeer content met de vele actie die hij kreeg. 

Passende afsluitertjes.

Kenny sluit af met vier stuks, en Guy geraakte aan zes snoeken. Weer zo een vreemd fenomeen waar je lang kunt over ouwehoeren: waarom eindigt een sessie met een hele snelle ‘vangst-start’, zo vaak uit in een wat minder opvolgende vistijd?  Bij het genot van diverse Irisch pints filosoferen we nog lang na.

Bart Debaes