De Allrounder 49   Opnieuw naar het snoekenparadijs, meer 7

De Allrounder 49 

Opnieuw naar het snoekenparadijs, meer 7 

Door Bart Debaes 

Eindelijk, we gaan toch nog eens met z’n allen samen vissen. Het is namelijk ietwat vreemd dit jaar. Waar we andere jaargangen er meestal voor kozen om in groep de meren aan te vallen, willen er nu nogal wat liever telkens per twee er op uit. Ze hebben blijkbaar schrik om de vissen te moeten ‘delen’.

Nochtans hadden we al heel vaak heel veel lol, “amical en groupe”, maar blijkbaar ligt de voorkeur dit jaar anders. Vandaag willen ze er wel samen op uit.

Het meer dat we zullen aandoen is daarvoor dan ook heel geschikt. Het is een grote plas, met nergens meer diepte dan 1.2 meter. Ze kunnen overal liggen, liggen bijna elk jaar wel ergens anders gegroepeerd, en dus heeft iedereen evenveel kans.

Groot en overal ondiep.

De eerste dag waren we hier al langs gekomen, en toen was het water echt wel te troebel. Voor alle zekerheid ga ik ook nu toch maar eens kijken vooraleer ik alles uit de auto laad. Als ik terugkeer zie ik de maten al ten volle de ‘wapenuitrusting’ in gereedheid brengen.

Ik poog nog om hem te foppen, door met een mistroostig gezicht te naderen, en te verklaren dat het nog zeker niet helder genoeg is. Een kleine opgetrokken mondhoek vanwege een niet te verbergen inwendige glimlach verraad me.

Grinnikend gaan ze door met hun wedstrijdje ‘om-het-eerst-op-het-water’. Ik ben dus veruit het laatste klaar, maar dat geeft me de kans om de ganse armada eens op beeld te zetten.

De 'snoek-armada' is vertrokken.

Niettegenstaande we met z’n achten op het water liggen, duurt het wel lang voor de eerste victorie kraait. Iedereen peddelde ondertussen al stevig in de richting van de eigen favoriete plek.

Het is Miete die na 20 minuten de eerste vangt. Zijn kreet schalt luid genoeg over het water, om het iedereen te laten horen. Een last zal van hem zijn afgevallen.

Het is namelijk nog steeds zo dat wie snoekloos van het water af komt, de titel van ‘Watje’ toebedeeld wordt. Hij moet dan bovendien ’s avonds, met een roze T-shirt naar de pub. Niets dodelijks natuurlijk, maar niemand staat daar echt voor te springen.

Iedereen ligt dus wel met wat extra spanning op het water. Bij mij is dit zeker al niet anders. Het is dus niet ideaal voor mijn tikker, als nog eens een tijd later, mijn doodaas-dobber er met een rotvaart vandoor gaat.

Mijn hengeltop staat al gebogen voor ik het handvat kan grijpen. Als ik aansla zwiept enkel mijn voorntje boven. Aaaach Fuuu…..gemist! Hopelijk was dit niet mijn enige kans, want ze liggen blijkbaar wel erg rustig vandaag.

Snel zet ik mijn dood-aas-hengel weg, en gooi ik mijn lepel nog eens in de richting van de uit deinende kolk. Na een aantal worpen geef ik het daar op.

Als ik daarna een gans stuk meer naar links gooi, knalt er een andere op mijn gele Ierse. Ik voel onmiddellijk dat het een jackpike is, en geef hem geen enkele kans. Het laatste stukje komt hij zelfs waterskiënd naar me toe.

Geen tijd of risico nemen nu voor een vangstfoto, het roze T-shirt, weet je wel! Snel wordt de ‘bak-in-aangroei’ bij zijn nekvel gegrepen, en nu is het mijn buurt om triomfantelijk te roepen.

Twee worpen later knalt er al een derde keihard op het gele ijzerwerk. Drie aanbeten in zowat zeven minuten is teveel om aan te zien, toch volgens een aantal ‘voorlopig-lek-vissende’ concullega’s. Ze komen ‘helpen’.

Ik zie ze met grote peddelslagen in mijn richting komen. In nood kent mijn zijn vrienden, gaat de spreuk, maar nochtans voelt het nu echt niet aan alsof ik in nood ben! Nu, het komt goed uit, want de eerste die er bij komt mag snel een foto van me nemen.

Geen roze T-shirt voor mij vanavond.

De school snoeken bleek echter maar uit drie exemplaren te bestaan, en dus zijn ze ‘op’. Al gauw drijven alle belly’s weer uit elkaar.

Ik peddel naar de stek waar ik ooit de ene bak na elkaar ving. Het was toen echt een zot uurtje. Om die grotere wat extra te triggeren monteer ik de grote bruine versie van de Seducto jerkbait.

Er volgen vele aanbeet-loze worpen. Als ik het bijna wil opgeven, knalt er keihard een bak op. Daar ik deze jerkbait behoorlijk snel, en dus hoog binnen viste, kon ik het ganse spektakel live volgen.

Van op grote afstand ontstond een boeggolf die zonder enige aarzeling de zig-zag zwemmende herrieschopper te pakken wou nemen. De twee seconden dat mijn hart hierdoor niet pompte, waren van doen om te kunnen wachten, tot de uiteindelijke beuk kwam.

Mijn aanslag kwam even hard terug, maar ik voelde niet de minste hapering. Mijn ringvinger was de enige die hiervoor gelukkig was...

Hoe doen die snoeken het toch, om zo vol ‘iets’ met vlijmscherpe haken aan te pakken, en er toch voor kunnen zorgen dat die nergens prikken. De vis met ervaring had duidelijk zijn fout ingezien, want hij kwam niet terug.

Ik mag nog enkel een beet missen met de kleine gele versie van deze jerkbait, en dan hoor ik van alle kanten roepen dat we hier beter kunnen stoppen. De vangst is echt niet goed voor de drie uur tijd dat we hier peddelden.

Aan de auto toont Mietje een foto, en verhaalt dat hij er twee op hetzelfde moment ving. We zijn natuurlijk niet te overhalen, daar we weten dat hij maar met één hengel aan de slag is.

Eén hengel en twee snoeken? Hmm, en aanzie die lach.

Het is natuurlijk zo dat hij en Kenny op zowat hetzelfde moment vingen, en dat die laatste zijn vangst snel even door gaf.

Zowel Guy als Kurt moesten een paar keer terug naar die ene stek waar ze wel een beet kregen, maar hem telkens misten. Pas de derde keer was het Kurt dan wel gelukt.

Omdat hij had gezien waar Guy zijn snoek ook telkens had gemist, ontstond er een belly-race naar dat ene plekje. Guy heeft benen als een elektromotor, en won dan ook de race. Waarschijnlijk als beloning van de heilige Petrus hiervoor, mag hij dan ook zijn nul wegpoetsen.

Het snoekje was misschien geen veertig cm groot, maar het was snoek, er was dus geen discussie over mogelijk. Helemaal anders stelden sommigen het wel met de vangst van Wim.

Hij ving drie snoeken op zijn dood-aas hengel, maar kreeg helemaal geen enkele beet op kunstaas. Sommigen van de groep vonden dat ook ergens geen wettige vangst. Wim sputterde natuurlijk stevig tegen.

We besloten dat we deze avond een rechtbank moesten samenstellen, om te oordelen als Wim nu al of niet ‘Watje’ was.

Er is al helemaal geen discussie over Charly’s lot. Hij komt met geen enkele vis van het water, dus het roze T-shirt is deze avond zeker al voor hem. Ik bracht dit jaar wel voor alle zekerheid nog een tweede roze shirt mee. We zijn dit jaar met acht man, en je weet maar nooit wat deze namiddag nog brengt...

Bart Debaes