De Allrounder 39 (2)  Snoeken kermesse?

De Allrounder 39 (2) 

Snoeken kermesse? 

Door Bart Debaes 

Het verkassen kost ons een dik uur vistijd. We zitten hierbij behoorlijk vast in de middagspits. Overal waar we langs rijden leveren de sloten een zicht van chocomelk-bruin water. Het stemt ons niet hoopvol. Bij een polder die ons al mooie snoeken leverde houden we toch halt. Met rondrijden alleen zullen we zeker geen vis vangen.

Ik monteer een home made, knalgele spinnerbait, kwestie van het nodige tumult te veroorzaken in dit bruine sop. Een van de extra redenen van deze waterkleur merken we al gauw op. Ze zijn bezig met grote werken uit te voeren aan de sloot. De werkmannen hier zijn veel minder vriendelijk dan de bouwvakkers deze voormiddag. Het lijkt alsof we hen in de weg lopen.

Frederiek stapt goed door, en ziet hierdoor niet dat ik aan de overkant van de werken, in de hele smalle sloot, een slanke zeventiger kan landen. Net bij een kleine verbreding lag de rover te wachten op mijn wervelend hapje. Er staat hier maar 30-40 centimeter water, en door de dril wordt dit helemaal een modderpoel.

Even denk ik om een van de werkmannen te laten spelen voor fotograaf, maar als ik hun norse gezichten naar me zie kijken, laat ik het idee vallen. Ach, het maakt niet echt uit, mijn nul is ook weggepoetst.

Wat verderop kan ik langs een bosrand een breder stuk bevissen. Hier vingen we vroeger best wel grote snoek. Een bosje sneeuwklokjes staat er mooi te wezen. Waarschijnlijk konden enkel nog maar vissers deze schoonheid al bewonderen.

Versiersels enkel voor vissers?

Vandaag lijkt het compleet doods. Tegen de voorspellingen in begint het te regenen, nu en dan echt stevig te regenen. De temperatuur valt hierbij naar beneden, de handen verkleumen, prettiger wordt het er niet op. Bij een gegeven worp vliegt mijn spinnerbait wel erg ver weg. Whoo, wat is dat, de lijn is veel minder lang dan de afstand naar die plons? Blijkbaar gebeurde er een soort van echtscheiding in mijn kunstaas.

De helft van mijn aasje is gewoon alleen vertrokken tijdens de worp. Enkel het bevestigingsoog en een stuk staaldraad zijn nog over. Ik baal wel even, dit ding leverde me al heel erg veel snoek op. Gelukkig gebeurde deze scheiding niet als er een snoek aan hing. Waarschijnlijk is een vorm van metaalmoeheid de oorzaak.

Een kleinere, oranje versie neemt het werk over. Vissend in dit troebele water dringt al gauw opnieuw verkassen zich op. Ik stel een polder voor waar we nog nooit visten, maar waar we al veel langs reden. Telkens met de gedachte: hier moeten we toch ook eens vissen. Een snelle stop leert ons dat het hier met de helderheid nog meevalt. We geven het een uurtje.

De kleddernatte, koude vesten weer aan, en we zijn vertrokken. Ik had vooral succes in de kleinste slootjes, dus zoek ik deze weer op. Vanwege een onoplettendheid, en de vele korte worpen, gooi ik me een pracht van een pruik. De felle wind en de verkleumde handen zijn geen pré bij het ontwarren.

Toch lukt het, en kan ik weer verder. Pal aan een brug een kolk, en een korte tik. De aanslag levert niets op. Nu ik deze actieve snoek weet liggen, ga ik er eens extra lang op vissen. Tien worpen later opnieuw een achtervolgende kolk. Het is behoorlijk tegen de kant aan, dus kan ik wat in het rond ‘spelen’ met mijn aasje. De actie ervan ligt nu meer bij de veren rond de haak dan bij het draaien van het blad.

Na de zoveelste korte versnelling volgt de aanval. Yess, die heb ik wel verdiend. Zo zie je maar weer dat de buit echt niet altijd groot moet zijn, om veel voldoening te geven!

Niet groot, maar o zo welkom.

Twintig meter verderop versmalt het slootje tot een breedte waarvan je denkt dat je er over kunt springen. Ik kan daar echter de bodem niet zien, dus het kan weer wel wat dieper zijn. Mijn worp eindigt een stuk verderop, om zeker een eventueel aanwezige vis niet op te schrikken. Als ik de versmalling binnen kom, knalt er een groenjasje op; keihard. Er blijft na de aanslag niets hangen.

Deze wildebras schat ik, volgens de geziene groengele flits, niet groter dan dertig  centimeter. Toch staat hij als “erg gewild” op mijn vanglijstje. Een tweede aanval kan ik niet uitlokken, ook niet als ik overschakel naar een traag gevist fire tiger Seducto shadje.

We trekken een zeer boomrijke omgeving binnen. Eigenlijk is het bijna een bos, met vele sloten doortrokken. Veel van die sloten zijn helder, maar helaas ook heel erg ondiep. Vaak moeten we grote stukken omlopen om bij aanlokkelijk uitziende plaatsen te komen. Het begint meer te lijken op wandelen dan op vissen. Al houd ik erg veel van wandelen in dit soort van omgevingen, toch is er een grotere drang die meer vraagt om bevrediging.

De regen houdt nu niet meer op, helemaal niet als voorspeld dus. Toch vreemd dat men nog steeds het weer niet correct kan vorspellen van de dag er op, maar ja vele oorzaken in het weer kunnen zorgen voor grote omwentelingen. De wind trekt nog meer aan, maar gelukkig merken we dit, hier tussen luwte van de bomen, enkel aan het loeiende geluid tussen de takken.

De regen houdt niet meer op.

Frederiek zijn laarzen staan lekker thuis droog. De schoenen die hij nu aan heeft zijn echter doorweekt. Daar ergens is ook zijn moed naartoe gezonken. Zijn jas blijkt dan ook niet meer waterdicht. De zin om ergens te gaan biljarten ligt hoger dan om hier nog uren door te gaan.

Als we bijna uit het bos zijn, kan ik er nog één plukken uit een versmalling in een bocht. De double-body shad werd er vol door gepakt, en diep verzwolgen. Oef, toch nog de derde van de dag. Hij is mooi in conditie, maar drie is helemaal niet de ‘snoeken-kermesse’ die we deze ochtend verwacht hadden.

Mooi in conditie.

Wat verderop krijgt Fré het aan de stok met een felle dikkerd. We schatten hem op 80 centimeter. Schatten is het enige wat we kunnen doen, want niet tegenstaande zijn shad helemaal in de bek is verdwenen, komt hij ook dit keer weer los. Dit voor de negende keer van de dag.

Zijn ontlading die er op volgt, kan ik helemaal begrijpen. Hier mag ik helemaal niet proberen om de grappige uit te hangen. Als hij in de schemering tegen een brug aan nog maar eens hetzelfde voor heeft, vrees ik even voor zijn hengel. Het is de eerste keer dat hij met deze Diaflash aan de gang is geweest, maar zo goed als zeker ook de laatste keer!

Waarschijnlijk staat hij nu al ergens te koop aangeboden. Daar mijn maatje nat is tot op zijn vel, kan hij de opbrengst dan besteden aan een betere regenjas. Hij staat te rillen van de kou. Nee, kermesse was het voor ons vandaag niet echt

Bart Debaes